روضه هایی از دل و جان

روضه خانگی، یعنی یکدل شدن یک خانواده و حتی یک محله برای احیای امری که شاید قدمتی طولانی‌تر از سن اعضای آن دارد. یعنی صفای جمعی که دور از نور پروژکتورها، به نور خلوص نیت منور شدند و گرچه چشم دوربین‌های فراوانی آن‌ها را نمی‌بیند اما از چشمان علمدار حسین دور نیستند. روایت این روضه‌ها در روزگار کرونایی، روایت آتش عشقی است که حتی خطر بیماری فراگیر هم آنرا خاموش نکرده است. امسال دومین سالی است که ماسک به صورت اشک می‌ریزیم و با فاصله اجتماعی در بساط عزای سیدالشّهدا شرکت می‌کنیم اما کرونا باعث شد تا بار دیگر به رسم قدیم، هیأت‌های خانگی جان دوباره ای بگیرند. هیأت هایی که درعین کوچکی حاجات بزرگی را برآورده کرده اند، که شاید عزادارانش به تعداد انگشت‌های یک دست هم نرسند اما حال و هوایشان به طرز عجیبی دلنشین است. کسی چه می‌داند شاید سال‌ها بعد که خبری از ماسک و کرونا نباشد، تصاویر ثبت شده از این روزها، مایه مباهات نسل آینده این خانواده‌ها و افراد باشد؛ مباهات بر اجدادی که خالصانه پرچم عزای امام حسین را در سخت‌ترین شرایط، بالا نگه داشتند.