به گزارش خبرنگار مهر در کرج، معلولان جسمی و حرکتی همواره با مشکلات و کابوسهای زیادی دست به گریبان بوده و آرزوهای برآورده نشده زیادی دارند.
این معلولان دیگر به سختی هایی که بی توجهی های جامعه به زندگی شهروندی آنها تحمیل کرده، عادت کرده اند و اگر روزی شاهد برداشته شدن گامی جدی در جهت حل مشکلات آنها باشیم، باید تعجب کنیم.
معلولان جسمی و حرکتی از زمان پا گذاشتن به سطح شهر با هزاران مشکل ریز و درشت مواجه می شوند و امکاناتی که برای افراد دیگر آنقدر تکراری شده که آنها را حس نمی کنند برای این افراد رویایی دست نیافتنی است که قرار نیست به این راحتی ها به واقعیت بپیوندد.
هزاران مشکل ریز و درشت برای معلولان
نبودن پلهای مکانیزه مناسب که بتواند همه معلولان را به راحتی به سوی دیگر خیابان ببرد، عدم ساماندهی خط کشیهای عرض خیابان (مخصوص عبور و مرور معلولان) و جویهای پهن که گاهی افراد عادی نیز برای گذشتن از آنها باید گام بلندی بردارند و بپرند، از مشکلات بسیار ملموس معلولان جسمی و حرکتی است و اگر بخواهیم همه مشکلات ریز و درشت آنها را بنویسیم باید کتابی تالیف کنیم.
اما مشکل معلولان یادشده تنها به زمان حضور در معابر مختص نمی شود و آنها در زمان تردد در ساختمانها حتی ساختمان محل سکونت خود نیز گرفتار مشکلات بسیار بزرگ هستند و خود را به سختی به آسانسور می رسانند و این در حالیست که آسانسوری موجود باشد.
نفسهایی که برای رسیدن به مقصد می گیرد
این معلولان که بسیاری از آنها را معلولان ویلچرنشین تشکیل می دهند، در زمان تردد در ساختمانها به دلیل مناسب سازی نشدن ساختمانها گرفتار دردسرهای بزرگ می شوند و برخلاف سایر افراد که از زمان ورود به درب اصلی ساختمان در عرض یک یا دو دقیقه به واحد خود می رسند، دقایق طولانی را تا رسیدن به واحد مورد نظر سپری می کنند و گاهی نفس آنها به شماره می افتد یا به واقع می گیرد.
وقت آن است که سازندگان ساختمانها از خود یک سئوال جدی بپرسند: آیا به راستی مناسب سازی یک ساختمان آنقدر سخت و هزینه بر است که آنها به راحتی چشم بر این امر می بندند و فراموش می کنند که ممکن است روزی یک معلول جسمی و حرکتی در این ساختمان تردد کند و برای تردد دچار مشکل شود؟
آیا گذاشتن رمپ مخصوص تردد معلولان و آسانسور ویلچربر آنقدر هزینه بر است که با انجام ندادن آن، کابوسهای معلولان جسمی حرکتی را بیشتر کنیم؟
تنها سازندگان ساختمانها مقصر نیستند
البته تنها سازندگان ساختمانها مقصر نیستند زیرا طبق قانون شهرداری نباید به ساختمانهای مسکونی مناسب سازی نشده برای تردد معلولان، پایان کار بدهد درحالیکه متاسفانه این امر صورت نگرفته و ساختمانهای مناسب سازی نشده یکی پس از دیگری پایان کار گرفته اند.
به راستی آیا معلولان مانند سایر افراد حق آسایش ندارند و نباید مانند سایرین از حداقلهای رفاهی بهره مند شوند؟
به نظر می رسد در زمینه مناسب سازی ساختمانها فرهنگسازی جدی صورت نگرفته و بسیاری از شهروندان از لزوم مناسب سازی شدن در این زمینه خبر ندارند و به دنبال این بی اطلاعی، ساختمانهایی فاقد شرایط لازم برای تردد معلولان می سازند.
مناسب سازی لطف نیست بلکه وظیفه است
آن عده از سازندگان نیز که در این زمینه اطلاعات کم و بیش دارند، موضوع را جدی نگرفته اند و بیشتر به این مسئله به عنوان امری تزئینی و غیراجباری نگاه کرده اند، غافل از آنکه مناسب سازی جهت افزایش رفاه معلولان لطف نیست بلکه وظیفه ای است که در قبال این افراد به عهده داریم.
رسانه ها نیز که بخش عمده ای از وظایف فرهنگسازی بر عهده آنهاست، در این زمینه نباید سکوت کنند بلکه لازم است از فواید مناسب سازی و لزوم آن برای شهروندان سخن بگویند و از مسئولان ذیربط در خصوص علت مناسب سازی نشدن ساختمانها توضیح بخواهند.
همچنین لازم است ادارات و دستگاه های ذیربط، بیش از پیش به تسهیل تردد معلولان در ساختمانها توجه داشته باشند و به روشهای گوناگون از جمله پایان کار ندادن به ساختمانهای مناسب سازی نشده، اهرمهایی برای مناسب سازی شدن ایجاد کنند.
البته مناسب سازی نباید تنها مختص ساختمانهای مسکونی باشد زیرا معلولان مثل بقیه افراد جامعه در بسیاری از اماکن شهری نیز تردد می کنند و همه جا اعم از ساختمانهای مسکونی، تجاری و اداری و معابر و جاده ها باید در جهت برداشتن باری از دوش آنها مناسب سازی شود.
همچنین لازم است به یاد داشته باشیم غیر از معلولان جسمی و حرکتی، معلولان دیگری نیز از جمله افراد نابینا و ناشنوا در جامعه زندگی می کنند که همه ما وظیفه داریم در حد توان خود در جهت افزایش رفاه آنها تلاش کنیم، از گرفتن دست یک نابینا برای عبور از خیابان گرفته تا ساماندهی خط کشیهای مخصوص تردد معلولان در معابر، احداث پلهای عابر مکانیزه و مناسب سازی معابر و ساختمانها.
نظر شما