در چشم انداز بیست ساله ،ایران کشوری است : توسعه یافته با جایگاه اول اقتصادی ،علمی وفن آوری دز سطح منطقه با هویت اسلامی وانقلابی، الهام بخش در جهان اسلام وبا تعامل سازنده وموثر در روابط بین الملل .
پنج سال از آغاز دوره بیست ساله اجرای سند چشم انداز سپری شده است و ما تنها سه دوره پنج ساله دیگر برای رسیدن به جایگاه اول در منطقه آسیای جنوب غربی فرصت داریم ، منطقه ای که رقبای مانیز در این مسابقه بزرگ همه تلاش خودرابکار گرفته اند تا جایگاه برتری را کسب کنند.
سند چشم انداز یک سند شاخص محور است که دهها شاخص کمی در عرصه های اقتصادی ، علمی وفن آوری جایگاه کشورها را مشخص می کند.
در پنج ساله نخست اگر چه در برخی شاخص ها در موقعیتهای برتر ودر زمره کشورهای اول منطقه قرار گرفتیم ، اما در بسیاری محورهای دیگر هنوز با جایگاه واقعی کشورمان فاصله داریم وپیمودن این فاصله به برنامه ریزی ، تدبیر وتلاش گسترده مسئولان ومردم نیازمند است.
نامگذاری سال 89 به عنوان "سال همت مضاعف وکار مضاعف "از سوی رهبر فرزانه انقلاب بیانگر نگرش حکیمانه رهبری به پیشرفت وعدالت در دهه چهارم انقلاب است ، آرمانی که جز "با اتکال به قدرت لایزال الهی در پرتوایمان وعزم ملی وکوشش برنامه ریزی شده ومدابرانه جمعی " تحقق نخواهد یافت.
دراین میان این نکته را نباید از از نظر دور داشت که درقابت با 25 کشور های منطقه آسیای جنوب غربی علاوه بر ضرورت تدبیر وتلاش ، توجه به رعایت عدالت همراه با پیشرفت ونیز حفظ هویت اسلامی وانقلابی جمهوری اسلامی نیز ضروری است واین حساسیت کشور مارا دراین رقابت مضاعف می کند.
قوای کشور ومسئولان اجرائی ، تقنینی وقضائی ، نخبگان و جریانهای سیاسی وفادار انقلاب ،کارآفرینان وفعالان بخش خصوصی وتعاونی وهمه آحاد کشور باید با حفظ وحدت ویکپارچگی وپرهیز از هرگونه فرصت سوزی وحاشیه سازی های بی حاصل ، همت خودرا در کار وتلاش موثر مضاعف سازند وبر سرعت پیشرفت کشور بیفزایند وبنحوی عمل کنند که آثار فعالیتهای آنها در زندگی مردم بطور محسوس نمایان گردد.
همت مضاعف وکار مضاعف ، همچون دیگر نامگذاریهای بیست سال اخیر منحصر به یک سال نیست بلکه باید این شعارها در شعور انقلابی تجلی یافته وبه گفتمان مسلط وفرهنگ جامعه تبدیل شود.
همه باید کمربندها را برای کار وتلاش بیشتر محکم کنیم وفراموش نکنیم که :
نابرده رنج گنج میسر نمی شود مزد آن گرفت جان برادر که "کار" کرد
..............................................
نویسنده : سید جلال فیاضی ، روزنامه نگار
نظر شما