مجيد كورنگ بهشتي كه به تازگي نمايشگاه عكسي از او با عنوان « وسعت بي واژه» در خانه عكاسان ايران برپا شده است، در گفت و گو با خبرنگار هنري" مهر" گفت: من به وسيله لنز تله توانستم به طبيعت و دنياي بي جان اطراف خود وارد شوم و ذات انتزاعي آن را مشاهده كنم. از همين رو عكاسهايم را بدون هيچ دست كاري كامپيوتري يا ديجيتالي ارايه مي كنم تا پيرامون خود را آنگونه كه هست تصوير كنم.
وي افزود: گاه اين توهم براي بازديد كنندگان آثارم پيش مي آيد كه من از فيلتر خاصي استفاده كرده ام در صورتي كه من از هيچ فيلتري در آثارم استفاده نمي كنم، بلكه با انتخاب زاويه ديدي خاص، توليدات ذهني خود را كه وابسته به نقاشي است، با توجه به شناختي كه از رنگها و كنتراست و هارموني آنها دارم به مخاطب ارايه مي كنم. همين موضوع بيننده عكس هاي مرا دچار خطا مي كند. اما عكس هاي من در اصل همان چيزي است كه نقاش مي تواند به وسيله قلم مو و رنگ، اجرا كند و در هنگام كشيدن يك تصوير بخشي از آن را حذف يا اضافه كند.
بهشتي كه سابقه اي بيست ساله در عرصه عكاسي دارد با تاكيد بر شيوه كاري خود گفت: گاهي در كارهاي من رنگها خيلي كنترل شده به نظر مي رسند. اين موضوع به اتفاق هايي باز مي گردد كه خود طبيعت كنار هم مي گذارد و آنها را در اطراف هم مي چيند، ولي ما در نگاه اول آنها را نمي بينيم. در صورتي كه با يك نگاه پالايش يافته و ذهن حساس مي توانيم چنين تصاويري را در انعكاس هاي هاي آب، سايه هاي روي ديوار و خرابه ها مشاهده كنيم.
وي تصريح كرد: اين حساسيت با معادل هايي كه ضمير ناخودآگاه ما در طبيعت پيدا مي كند باعث به وجود آمدن آثاري اين گونه مي شود.
اين هنرمند عكاس در توضيح چگونگي حضور انسان در آثارش گفت: حضور انسان براي من هميشه در حالت محو، ناپيدا، در سايه و در مرز بين بودن و نبود ارايه مي شود. اين سرنوشت مجهول انسان را سعي كرده ام با محو صورت ها و در سايه قرار دادن آنها نشان بدهم.
دغدغه هاي من در زمينه نقاشي باعث شد كه دروبين به دست بگيرم و تصاوير ناخودآگاه ذهنم را كه مي خواستم روي بوم بياورم با دوربين عكاسي ثبت كنم.
کد خبر 10657
نظر شما