علی اکبر لرنی، یکی از دو بازمانده نقاشی قهوه خانه‌ای در مورد وضعیت این هنر به خبرنگار مهر گفت: اینها که می‌گویند نقاشی قهوه خانه‌ای هنر نیست و آموزش و تداوم آن فایده‌ای ندارد نقاشان مدرنی هستند که الفبای نقاشی سنتی را قبول ندارند.
وی در توضیح بیشتر این موضوع ابراز داشت: هنرمندان مدرن ما را به عنوان نقاش حساب نمی‌کنند. درست است که ما در دانشگاه تحصیل نکرده‌ایم اما نقاشی را به صورت استاد شاگردی یاد گرفته‌ایم. به همین دلیل این درست نیست بگویند آثار ما جزو هنر یا نقاشی محسوب نمی‌شود.
لرنی همچنین در مورد آموزش نقاشی قهوه خانه‌ای عنوان کرد: سالهاست تلاش می‌کنیم تا هنرمان ادامه پیدا کند ولی نتیجه‌بخش نبوده است. نقاشان مدرن بیشتر حمایت می‌شوند و دانشجویان نیز صحبتهای آنها را بیشتر قبول دارند.
وی افزود: چندین سال قبل آقای صادقی -مدیر سابق مرکز هنرهای تجسمی- تلاش زیادی انجام داد تا بتواند نقاشی قهوه خانه‌ای را آموزش دهد و راهی برای تداوم آن پیدا کند اما نتوانست و بی‌نتیجه ماند. برای همین باردیگر نقاشی قهوه خانه‌ای فراموش شد.
این پیشکسوت نقاشی قهوه خانه‌ای در مورد تدریس این رشته گفت: متاسفانه صدای ما به جایی نمی‌رسد. اکنون من و آقای فراهانی به عنوان تنها بازماندگان این نقاشی باقی مانده‌ایم. تمام سعیمان را می‌کنیم که جوانان را جذب این رشته کنیم اما هیچ دانشگاهی برای تدریس نقاشی قهوه خانه‌ای از ما درخواست نمی‌کند.
لرنی در ادامه به کاربردی بودن شیوه‌های نقاشی قهوه خانه‌ای اشاره کرد: هنوز هم شیوه‌هایی که در این نقاشی استفاده می‌شود کاربرد دارد و می‌توان همان روشها را منتقل کرد. ولی سوال اصلی این است که چه زمانی می‌خواهیم چنین کاری کنیم؟
وی همچنین درباره وضعیت خرید و فروش نقاشی قهوه خانه‌ای ابراز داشت: شرایط خرید و فروش تابلوها خیلی بد است. اشکال کار ما این بود که نقاشی قهوه خانه‌ای را به عنوان حرفه اصلی به شمار آوردیم و برای همین تنها راه امرار معاشمان نقاشی شد اما من همیشه به شاگردانم توصیه می‌کنم برای دلشان نقاشی کنند و به عنوان حرفه اصلی روی آن حساب نکنند.
نظر شما