چینی‌ها لباس ایرانی بر تن کردند / حال و هوای سالن 19 کشور در اکسپو

به گزارش خبرنگار مهر، شهر شانگهای که در کرانه چپ رودخانه "هوانگ پو" با فاصله اندکی از اقیانوس آرام، در جنوب یانگ‌ تسه قرار دارد، این روزها بیش از هر زمان دیگری در معرض توجه افکار عمومی جهان قرار دارد. شانگهای در تب و تاب برگزاری نمایشگاهی 6 ماهه به نام اکسپو است.

180 کشور دنیا گردهم آمده‌اند تا نشان دهند که کجای دنیا می تواند "شهری برتر برای زندگی بهتر" باشد. هر کشوری با کوله باری از دستاوردها آمده است و می خواهد در این جمع خودنمایی کند. تکنولوژی اش را معرفی می کند، از فرهنگ و تاریخ و تمدن کهنش می گوید، از روزهای آینده اش و در نهایت نقش آفرینی کودکانی که نسل های آتی یک مملکت هستند.

ایران نیز در این نمایشگاه پا به پای سایر کشورهای دنیا حضور دارد و تلاش کرده است تا فرهنگ غنی و تمدن اصیل ایرانی اسلامی خود را به رخ کشد. ایران می خواهد بگوید که "خلیج فارس" همیشه خلیج فارس است و قدیمی ترین نقشه های بین المللی نیز این را تایید می کنند.

ایران می خواهد بگوید که فرش و چای و بستنی سنتی ایرانی هنوز هم زبانزد عام و خاص است، می خواهد نشان دهد که حافظ و سعدی و ابوریحان و خیام، همگی فرهنگ سازان کهن ایرانی بوده اند و می خواهد بگوید که ایران امروز، بر قله پرافتخار دانش و فناوری روز دنیا ایستاده است و حرفی برای گفتن دارد. مهندسان جوان آن داروها و دستگاههایی را تولید کرده اند که نام کشورشان را در زمره صاحبان این فناوری در دنیا قرار دهد.

ایران می خواهد بگوید که قالی نفیس ایرانی علیرغم حضور چین و هند و برخی کشورهای خرده پا، آنقدر جذابیت دارد که دار قالی اش در اکسپو 2010 شانگهای، یکی از جاذبه ها باشد و دیدن نقشه ها، رنگ ها و اصالتش چشمان "چشم بادامی ها" را گرد کند.

تا قبل از اینکه برای بازدید از نمایشگاه اکسپو 2010 شانگهای به این شهر سفر کنم، تصویری که در ذهن داشتم، حتی به اندازه بخش کوچکی از این دنیای بزرگ که کشورها با گردهم آمدن در آنجا ساخته بودند، هم نداشتم.

هرچه هواپیما به شانگهای نزدیک تر می شد، شور و اشتیاق هم برای دیدن این نمایشگاه که هر 5 سال یکبار در یکی از کشورهای دنیا برگزار می شود، بیشتر می شد. هر لحظه در ذهن خود تصویری از آنچه که در ذهن پرورانده بودم را مرور می کردم و در دل شاکر خداوند که چنین فرصتی را عطا کرده است؛ چراکه با خود فکر می کردم که شاید دیگر چنین فرصتی دست ندهد تا در عالم خبرنگاری پا برای دیدن این نمایشگاه فرصتی را به دست آورم.

ساعت از نیمه شب به وقت محلی گذشته بود که هواپیما به زمین نشست و مسافران پیاده شدند. در جای جای آنجا عروسکهای آبی رنگ "هایبائو" که نمادی از اکسپو 2010 شانگهای بود، به چشم می خورد. گویا همه چیز دست به دست هم داده بود تا نشان دهد شانگهای، یکی از شهرهای پیشرفته دنیا در امر تجارت و بازرگانی، کاملا آماده و به خط است تا میزبان خوبی برای 180 روز برگزاری این نمایشگاه باشد.

سوار بر یکی از تاکسی های فرودگاه، عازم محل برگزاری نمایشگاه شدیم. محلی در دل شهر و در خیابان شیبو که از چندین سال قبل برای میزبانی آماده شده بود. ساختمانهای بلند بیست و چند طبقه که در گوشه ای از فضای نمایشگاه برای غرفه داران و میهمانان از کشورهای مختلف دنیا تدارک دیده شده بود.

در بدو ورود به شانگهای، راهنما کارت شناسایی ای را در اختیارمان گذاشت و توصیه کرد که همواره همراهمان باشد تا مجوزی برای ورود و خروج به محوطه نمایشگاه داشته باشیم و گاهی هم به صورت VIP بتوانیم بدون ایستادن در صفهای طولانی، از غرفه ها بازدید کنیم.

سربازانی با لباس نیلی رنگ

برای ورود به محوطه داخلی اکسپو، حتما باید کارت را به همراه داشتیم؛ چراکه سربازانی با لباس نیلی رنگ، مامور شده بودند تا از ورود افراد متفرقه جلوگیری کنند. زمانی که کارت در تماس با دستگاه کارتخوان قرار می گرفت، تمام مشخصات یک فرد در مانیتوری ظهور می یافت که با چهره فرد دارنده کارت تطبیق داده می شد و اگر همه چیز درست بود، فرد اجازه ورود می یافت.

از خوان اول عبور کردیم و وارد محوطه شدیم. گویا ساعات ابتدایی شب بود. محوطه هت های اکسپو زنده می نمود و مردمانی از ملیتهای مختلف برای شب نشینی گردهم آمده بودند؛ از سیاه پوستان و سفید پوستان گرفته تا زنانی مسلمان و برقع پوش. یکی از آنها تا مرا می بینند از من سئوال می کند که مسلمانی؟ می گویم: بله. با همان لهجه انگلیسی- عربی می گوید: " الحمدالله. الحمدالله. YOU ARE MUSLIM . شکرا″لله. برایم خیلی تعجب دارد ولی از کنارش ساده می گذرم.

به اتاق تعیین شده از قبل راهنمایی شدیم. اتاقی در طبق هجدهم یکی از ساختمانهای محل اقامت همه کسانی که به نوعی دست اندرکار، غرفه دار، بازدیدکننده یا شاغل در اکسپو هستند. دیر وقت است و همکاران خوابند. به آرامی در می زنیم و بعد از سلام و احوالپرسی کوتاه، وارد می شویم و با این فکر که فردا چه برنامه ای را پیاده کنیم، به خواب می رویم.

روز اول

ساعت 8 صبح است که با زنگ ساعت از خواب بیدار می شویم. گویی همین چند دقیقه قبل بود که به خواب رفته بودیم؛ اما شور و اشتیاقمان آنقدر زیاد است که به سرعت از رختخواب جدا می شویم و خود را برای یک روز پرکار و تجربه آماده می‌کنیم.

به سمت محل غرفه ها در محوطه اکسپو به راه می افتیم و باز هم گیت و چک و خنثی و داستانهای امنیتی. مستقیم به غرفه ایران می رویم...

اینجا غرفه ایران است

اینجا غرفه ایران است، سازه ای یادآور بنای قدیمی سی و سه پل اصفهان و جاذبه ای برای چینی ها و مردم سراسر دنیا که به آنجا بیایند و با پیشینه غنی تاریخی ایران آشنا شوند. بدانند که ایران زمین، سرزمینی است که یکی از تمدنهای بزرگ دنیا بوده و هست و هم اکنون زبانزد جهان اسلام است.

چینی‌هایی که لباس سنتی ایرانی بر تن کردند

هنوز ساعت کار نمایشگاه شروع نشده؛ اما سالن ایران مواجه با استقبال بازدیدکنندگان است. چینی هایی ساده پوش، با لبخندی به لب و دوربین هایی به دست که بیش از همه جاذبه های سالن ایران، علاقمند هستند که با قالی اصیل ایرانی عکس یادگاری بگیرند. برخی از افراد مسن هم که کمتر با فرش ایرانی آشنایی دارند، با تعجب به نخ های قالی نگاه می کنند و می خواهند سر در بیاورند که جنس این نخ ها چیست.

خیلی ها هم در بدو ورود به سالن ایران ترجیح می دهند که با لوح‌هایی که نماد تخت جمشید هستند، عکس یادگاری بگیرند، یا به سراغ خوراکی های اصیل ایرانی بروند و به قول خودشان "هون تا" در زبان محلی به معنای " چای سرخ" بنوشند و خستگی در کنند.

ما هم با آنها همراه می شویم و از قسمتهای مختلف سالن جمهوری اسلامی ایران در اکسپو 2010 شانگهای بازدید می کنیم. همه چیز برایمان جالب است و از همه جالب تر، دخترهای چینی آشنا به زبان انگلیسی هستند که لباسهای محلی ایرانی به تن کرده اند و به راهنمایی بازدیدکنندگان می پردازند. با آنها گپی می زنیم و از وضعیت بازدیدکنندگان می پرسیم.

لبنان

بعد از گذراندن 2 تا 3 ساعت زمان در سالن کشورمان و انجام مصاحبه ها، ترجیح می دهیم که سری هم به غرفه های اطراف بزنیم. اولین غرفه که تمامی سطح آن با رنگ قرمز پوشیده شده، "لبنان" است. سمت راست لبنان و سمت چپ کره شمالی. با لبنان شروع می کنیم.

کشوری کوچک و کوهستانی در غرب آسیا و خاورمیانه که از شمال و شرق با سوریه و از جنوب با فلسطین همسایه است و در اکسپو، کشوری با غرفه ای که سعی کرده است تا بخشی از پیشینه تاریخی خود را در قالب مولتی مدیا به نمایش گذارد و با عکسهایی از مناطق تاریخی و طبیعی خود، حرفی برای گفتن داشته باشد. بگوید که لبنان کشوری است که دیگر در اشغال نیست.

لبنان برای هزاران سال محل عبور تمدن‌های مختلف بوده ‌است. پس جای تعجب نیست که این کشور کوچک دارای فرهنگی فوق العاده غنی و زنده باشد. در ورودی سالن این کشور پیامی نوشته شده است از AHIRAM: " من پسر اهریم هستم، پادشاه بابل. قسم می خورم که اگر دشمنی به بابل حمله کند، باید با او مقابله کنیم. چراکه همه باید در صلح و آرامش و آزادی به سر برند؛ پس اگر اینها تهدید شوند، ما مقابله می کنیم..."

این یکی از نمادهایی که لبنان در سالن خود به آن پرداخته است و سوابق تاریخی نشان می دهد که این لوح به قرن 10 قبل از میلاد بر می گردد. از سوی دیگر، یکی از قدیمی ترین شواهد مبنی بر این است که در بابل الفبا وجود داشته است. همه چیز در سالن لبنان می خواهد به مخاطبان بگوید که گذشته و حال لبنان چه بوده و در آینده این کشور راه به کجا می برد.

یکی از جاذبه‌های دیگر لبنان که در مورد آن توضیح داده شده " JEITA GROTTO" است. واژه ای که مجموعه ای از غارهای کریستالی را در لبنان به ذهن متبادر می کند که در 20 کیلومتری بیروت قرار گرفته اند. این منطقه از دو غار صخره‌ای تشکیل شده است که از نظر جغرافیایی یکی از نقاط مهم در بیروت به شمار می رود و زیر آن تونلی قرار گرفته که در آن مجموعه از گالری کریستالهای طبیعی در سایزهای متنوع به لحاظ سایز و رنگ و شکل در نظمی خاص شکل گرفته اند.

همچنین لبنان از مردم دنیا که برای بازدید از غرفه آن به اکسپو آمده اند دعوت می کند تا برای ثبت جهانی این منطقه در یونسکو، رای بدهند. این تازه اولین غرفه ای است که بازدید کرده ایم و تجربه ای نو که ما را به دیدن سایر سالنها بیش از پیش ترغیب می کند.

مراکش

غرفه بعد که در نزدیکی سالن جمهوری اسلامی ایران قرار دارد، مراکش است. ساختمانی سفید رنگ با بنای سنتی و دربهای چوبی بلند قهوه ای رنگ که در عین حالی که می خواهد مدرنیته را به رخ کشد، با کاشی کاریهای زیبا، سنت را هم از یاد نبرده است.

از در که وارد می شوی، نخلهای بلندی که در وسط بنای اصلی سر به فلک کشیده اند، خودنمایی می کنند. وارد فضای اصلی سالن که بشویم غرفه های شیشه ای رنگی را می بینیم که در آن اولین سکه های برنز، سفالهای قدیمی، زیورآلات سنتی به نمایش گذاشته شده است و در کنار تمبرهایی از نسلهای مختلف فرهنگ و تاریخ مراکشی ها را بازگو می کند.

در نقاط دیگر، مانکن‌هایی با پوشش لباس های ساده و سنتی؛ اما زیبا و رنگارنگ زنان و مردان مراکشی فضا را از تاریخ به اجتماع می برند و مخاطب را در فضایی قرار می دهند که علاوه بر این آشنایی با فرهنگ و نحوه زندگی اجتماعی مراکشی ها، گذری هم به شمایل مذهبی، تسبیح و نسخ خطی و کتابهای ادعیه قدیمی که نشان از نخستین الگوهای نوشتاری دارد، داشته باشد.