به گزارش خبرگزاری مهر ارژنگ کامکار، نقاش و نوازنده سازهای کوبه ای در نشست خبری که ظهر امروز، 28 شهریور در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد، در مورد سابقه فعالیت‌اش در زمینه نقاشی گفت: طبق معمول منهم از بچگی به نقاشی علاقه داشتم ولی چون در خانواده‌ای متولد شدم که همه به موسیقی روی آورده بودند، من به سمت موسیقی رفتم.
وی افزود: به صورت جدی قبل از اتمام دبیرستان نقاشی را بدون استاد شروع کردم. بعد از آن کاریکاتور کشیدم و در سالهای بعدی نقاشیهایم به منظره تبدیل شدند شاید به این دلیل که بی نهایت به کوهنوردی علاقه داشتم تا اینکه در سال 57 به تهران آمدم و به گروه شیدا پیوستم.
کامکار سپس به تشویق محمدرضا لطفی، سرپرست گروه موسیقی شیدا اشاره کرد: محمدرضا لطفی که سرپرستی گروه شیدا را برعهده داشت، وقتی نقاشیهایم را دید گفت که باید به صورت آکادمیک آن را ادامه دهم و من را به شهاب موسوی زاده معرفی کرد. دو سال با او کار کردم که با انقلاب همزمان شد و من وارد دانشگاه شدم اما بعد از دو سال به دلیل مشغله کاری و تمرین برای برگزاری کنسرت، کمتر فرصت رفتن به دانشگاه را داشتم.
این نوازنده سازهای کوبه‌ای درباره برگزاری نمایشگاه بعد از چندین سال وقفه توضیح داد: یکی از دلایلی که تصمیم گرفتم بعد از اینهمه سال نمایشگاه برگزار کنم، گذشته از مشغله‌های کاری که داشتم این بود که جو امروزی را درباره نقاشی را خیلی بهتر از گذشته می‌بینم. مخاطبین خیلی بیشتر شده‌اند.
کامکار در مورد تفاوت مخاطبین امروزی با گذشته ابراز داشت: خریداران امروزی، ارزش نقاشی را بیشتر درک و به عنوان یک سرمایه‌گذاری به آن نگاه می‌کنند. بهرحال ممکن است ما بگوییم نقاش معنوی اما در نهایت نقاش فعالیت نمی‌کند که تابلوهایش در انبار باقی بماند و کارها باید وارد خانه‌های مردم شود.
وی با بیان اینکه افزایش نگارخانه‌ها و نقاشان، وی را در برپایی نمایشگاه به شوق آورده است، میزان فروش تابلوهایش را رضایت بخش توصیف و عنوان کرد: آثاری که در این نمایشگاه ارائه شده‌اند مربوط به سه دوره کاری من هستند اما مهم‌ترین دوره کار من در این نمایشگاه عرضه نشده است.
وی در توضیح این مطلب اظهار داشت: اولین دوره کاری‌ام به دو موضوع فلسفی یعنی زبان و زمان برمی‌گردد. من در باره این مقوله‌ها طراحی، تابلوهای آبرنگ و نوشته‌های زیادی دارم. امیدوارم روزی جرات چاپ آنها را داشته باشیم. البته یکی دیگر از دوره‌های کاری من آثار فیگوراتیو و پرتره هستند که گفتم شاید خیلی مناسب نمایش در این نمایشگاه نباشند.
کامکار در مورد تاثیر مدرنیسم بر آثارش عنوان کرد: هر سبکی، زمانی برای حضور دارد و بعد از مدتی به یک ابزار تبدیل می‌شود. همانقدر ک یک قلمو یک ابزار است، سبکهایی مثل امپرسیونیسم هم برای من یک ابزار محسوب می‌شود. مثلا شاید در دوره‌ای اصلا به کلاژ علاقه نداشتم ولی بعد از دوره‌ای به عنوان یک ابزار از آن استفاده کردم.
این نقاش در بخش دیگری از این نشست اظهار داشت: من با خود کلمه نقاشی هم مشکل دارم اگر نقاش به معنی کسی باشد که با نقش بازی می‌کند، من دوست ندارم نقاش باشم چون حس قوی درونم هست که می‌خواهم آن را به نمایش بگذارم.
وی در ادامه با اشاره به اینکه دوستان نقاش زیادی دارد که در این سالها در مورد مباحث نقاشی با آنها گفتگو می‌کرده و به دیدن نمایشگاه‌ها می‌رفته است، ابراز داشت: خیلی از کارهایم تحت تاثیر کردستان هستند. این رنگهای کویری و خاکی که در تابلوهایم وجود دارد برگرفته از جغرافیای همان منطقه است.
کامکار همچنین در مورد تاثیر موسیقی بر نقاشیهایش گفت: آنچه من در آثار برخی از نقاشان می‌بینم این است که شاید خیلی اصول را رعایت نکرده باشند. وقتی من و شما یک موسیقی گوش می‌کنیم اگر کسی خارج از نت بزند، متوجه می‌شویم اما در مورد نقاشی چنانچه کسی کار اشتباهی انجام دهد، از کجا باید بفهمیم؟ من فکر می‌کنم ترکیب رنگها در کنار یکدیگر باید هماهنگ باشند.
وی ادامه داد: سعی کرده‌ام تیرگی و روشنایی رنگها را رعایت کنم تا به اصطلاح نگذارم یک نت اضافه در نقاشیهایم وجود داشته باشد. شاید اگر در نقاشیهای دیگر هم درجه تیرگی و روشنی کنترل شود، آثار خیلی بهتری داشته باشیم.
نمایشگاه نقاشیهای ارژنگ کامکار از جمعه، 26 شهریور به مدت یک هفته در فرهنگسرای نیاوران درحال برگزاری است.
نظر شما