دکتر امیراحسان کرباسی زاده در گفتگو با مهر درباره موضوع مقالهاش برای همایش روز جهانی فلسفه به خبرنگار مهر گفت: مقالة من در مورد هیوم و مسالة معجزه است. «در بابِ معجزات»، این نوشتة معروف هیوم، همان‌قدر جسورانه است که مسئله‌ساز. این قسمت از کتاب وی، تحقیق دربارة فهم انسانی هستة مرکزی هجوم مداوم وی به خداباوری را تشکیل می‌دهد.
وی افزود: هجومی که بسیاری را برآشفته، و از آن بیشتر سردرگم کرده است. در نتیجه با تعصب فراوان محکوم شده است. من در این مقاله به موشکافی بیشتر استدلال هیوم در باب معجزات خواهم پرداخت. دو خوانش از آن استدلال را که دانشوران هیوم‌شناس پرآوازه مطرح کرده‌اند و از نظر من از انصاف به دورند به چالش خواهم کشید و در نهایت به جای آنها خوانش خود را ارائه می‌دهم.
عضو هیئت علمی مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران درادامه تصریح کرد: استدلال هیوم این نتیجه را دارد که باور به روایت یک معجزه به هیچ وجه موجه نیست. بر طبق خوانش فلو (1985) از این استدلال، هیوم برهانی پیشینی ارائه می‌دهد که معجزات را ناموجود تعریف میکند. من این خوانش را چندان همدلانه نمی‌بینم: چرا که هیوم را چنان ترسیم میکند که گویی از یک مقدمه بسیار قوی استفاده میکند و در عین حال به نتیجه‌ای بسیار محتاطانه قناعت میکند. به علاوه در خوانش فلو، تامل طولانی و تفصیل هیوم در باب گواهی و شاهدان معجزات بی‌مورد است. خوانش دیگری از این استدلال که از جانب کلمن (1989) ارائه شده است نیز مشابه خوانش فلو است.
این محقق و پژوهشگر خاطرنشان کرد: به نظر من استدلال هیوم بی‌تردید حاوی یک مولفه پیشینی اساسی است، اما نه چنان معمولی که فلو فرض میکند. علاوه برآن، این استدلال حاوی یک مولفه پسینیِ مهم و کاملا مرزبندی‌شده است که واقعیت‌های تجربیِ مشخصی را در مورد گواهی روشن می‌سازد، که در خوانش کلمن اشاره‌ای به آنها نشده است. اما استدلال هیوم بی‌شک کاستی‌های مهمی دارد، که امید دارم تحلیل من آنها را آشکار سازد.
نظر شما