عمر پس از ورود به کربلا بواسطه پیکی دلیل سفر امام حسین(ع) را جویا شد. امام فرمود: آمدن من به این سرزمین به خاطر دعوت همشهری های شما بوده است که با ارسال هزاران نامه، مرا به سوی خود خواندند. اگر از ادامه حرکت من ناخرسندید، من اصراری بر آن ندارم و حاضرم برگردم.
عمر بن سعد پس از دریافت پاسخ امام حسین(ع)، دلگرم و به ایجاد صلح و سازش امیدوار شد. از آن پس میان امام حسین(ع) و عمر بن سعد، پیام های دیگری نیز مبادله و موجب فروکش کردن حساسیت های ابتدایی و کاستن خصومت شد.
اما عبیدالله بن زیاد، عامل یزید بن معاویه در کوفه، که بر جریان کربلا و نحوه رفتار عمر بن سعد با امام حسین(ع) نظارت داشت حاضر به مصالحه و پایان ماجرا بدون خونریزی نبود و تلاش می کرد این امر را سخت تر و حادتر کند.
به همین دلیل روز هفتم محرم نامه ای برای عمر بن سعد نوشت و به وی دستور داد بر امام حسین(ع) سخت گرفته، مانع دستیابی امام و یاران به آب فرات شود تا آنها در فشار قرار گرفته و تسلیم شوند .
عمر بن سعد که به خاطر دلبستگی به حکومت ری حاضر به انجام هر کاری بود، فرمان عبیدالله را بی درنگ اجرا کرد عمر بن حجاج زبیدی را با پانصد سواره نظام، موکل آب فرات کرد تا از دسترسی یاران امام حسین(ع)، به آب فرات جلوگیری کند.
سپاهیان عمر بن سعد از روز هفتم محرم با شدت تمام از آب فرات مراقبت کرده و مانع دستیابی یاران امام حسین(ع) به آن شدند. ولی با وجود سخت گیری و تلاش پیگیر آنان، یاران امام حسین(ع) تا شب عاشورا از تاریکی شب استفاده کرده و خود را به رود فرات رسانده و آب خیمه ها را تأمین می کردند.
حضرت عباس(ع) که در دلیری، غیرت و وفاداری، زبانزد دوستان و دشمنان بود، در آب رسانی خیمه ها پیشگام و بسیار کوشا بود.
.........................................
الارشاد (شیخ مفید)، ص 434؛ بحار الانوار (علامه مجلسی)، ج 44، ص 315 و ص 389؛ کشف الغمه (علی بن عیسی اربلی)، ج2، ص 226 و منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج1، ص 335
نظر شما