به گزارش خبرنگار مهر، مراسم بزرگداشت چهلمین روز درگذشت شمس آل احمد نویسنده و روزنامه نگار پیشکسوت، عصر دیروز سه‌شنبه 21 دی با حضور نویسندگان، شاعران، اهالی قلم، خانواده آل احمد و مسئولان فرهنگی کشور در تالار مهر حوزه هنری برگزار شد.
در این برنامه محمود سجادی شاعر و از دوستان شمس آل احمد ضمن بیان خاطراتی از وی گفت: یادم می‌آید شمس یک سفر به اهواز آمد و در یکی از سالن‌های شهر برای او مراسم تقدیری برگزار شد. در این برنامه به شمس یک سکه و لوح تقدیر اهدا شد.
وی افزود: شب با هم به یکی از محلات فقیرنشین اهواز رفتیم. در آن محل یک تعمیرکار دوچرخه زندگی می‌کرد که نابینا بود و قرار بود چند روز بعد مراسم ازدواج پسرش برگزار شود. شمس با دانستن این موضوع آن درج و سکه را از کیفش بیرون آورد و به آن تعمیرکار نابینا داد. فکر می‌کنم همسر ایشان هم از این ماجرا بی اطلاع باشند. در نظر من شمس همیشه قطره ای زلال بود.
در ادامه مراسم سجادی به خوانش شعری که برای شمس آل احمد سروده بود، پرداخت. احمد آل احمد پسر بزرگ شمس آل احمد نیز به نمایندگی از خانواده وی لوح تقدیری را از ویلیام کاربوریکاردو سفیر تام‌الاختیار کوبا در ایران دریافت کرد. این لوح تقدیر بطور مشترک از طرف سفارت کوبا در ایران و انجمن دوستی ایران و کوبا به خانواده آل احمد تقدیم شد.
سپس حسین دانایی خواهرزاده شمس آل احمد در این مراسم گفت: شمس 20 درصد از سالهای عمر مفید خود را در انزوا گذراند. یکی از حاضران در مجلس گفت این انزوا خودخواسته بوده است. به کارگیری این توصیف قابل تامل است. پیشنهاد می‌کنم حاضران ریشه‌یابی علل انزوای شمس را در دستور کار قرار بدهند.
وی گفت: در خانواده ما جلال و شمس را آقادایی جلال و آقادایی شمسی صدا می‌زدیم. آقادایی شمسی قبل از اینکه وارد ادبیات و مطبوعات بشود به دو گروه ارادتمند ناب داشت: خانواده و دوستانش. جلال باعث افتخار و غرور خاندان بود و شمس موجب افتخار و امید ما بود.
دانایی افزود: در محافل خانوادگی جلال و شمس محور اصلی بودند و در قسمت بانوان نیز همسرانشان همیشه در صدر مجلس جا داشتند و محبوب خانواده بودند. آقادایی جلال و آقادایی شمسی برای اولین بار به ما آموختند که برای کتابهایی که می‌خواندیم نقد و یادداشت بنویسم، به سینما برویم، فعالیت سیاسی بکنیم و... و این دو برای ما مانند پلی بودند که از طریق آنها از دنیای سنت پا به فضای مدرنیته گذاشتیم.
این عضو خاندان آل احمد در پایان گفت: با توجه به گفته‌ها انزوای شمس خودخواسته نبود. او دوبار در زندگی‌اش وارد سیاست شد و البته موفق نشد این بود که از امور سیاسی فاصله گرفت. ورود او به فعالیتها و مبارزات انقلابی در زمان انقلاب نیز دلیلی بر فاصله گرفتن کانون نویسندگان با او شد. در کل چنین عواملی موجب انزوای او شد و این عزلت و تنهایی را نمی‌توان خودخواسته عنوان کرد.
نظر شما