حجة الاسلام محمد مهدي شهسواري از آزادگان سرافراز ميهنمان كه در والفجر مقدماتي به اسارت نيروهاي عراقي درآمد طي گفتگو با گروه دفاع مقدس خبرگزاري مهر ضمن اشاره به ماه مبارك رمضان درهشت سال اسارت ، نقش دعا وتوسل درمقاومت اسراي ايراني را بسيارمهم ذكركرده وتاكيد نمود:دعا وتوسل به ائمه اطهار(عليهم السلام) درحفظ روحيه واعتقادات وارزشهايي كه هرفرد به آن پايبند است بسياراهميت دارد.با وجود تمام سختيهايي كه اسارت دارد وغربت ودوري ازخانواده تنها چيزي كه باعث پايداري اسرا مي شد همين دعا به درگاه الهي وتوسل به ائمه اطهار(عليهم السلام) بود.
وي افزود : اگرنبود اين دعا وارتباط مستقيم با خدا مطمئناً باراسارت كمرشكن ميشد.وهركس كه ارتباط قويتري داشت،آن شرايط سخت را بهتر تحمل مي كرد وهرزمان كه اين ارتباط كمرنگ مي شد به وضوح ضعف را احساس مي كرديم.
وي با اشاره به ايام ماه مبارك رمضان ازدوران اسارت ياد كرد وگفت: ماه مبارك رمضان درآن دوران ازمعنويت سرشاري برخورداربود.برنامه بچه ها تغييرات زيادي مي كرد و فراخور حال ماه مبارك رمضان تنظيم مي شد.ختم هرروزه قرآن،برپايي كلاسهاي ترجمه ،قرائت ،حفظ وتفسيرقرآن را درآسايشگاهها داشتيم.
درمورد ادعيه هم چون اكثراسرا سنهاي كمي داشتند خيلي ازادعيه راحفظ نبودند به همين جهت فرازهايي ازدعاهاي مختلف را قطعه قطعه ازيكديگرجمع آوري كرده و وقتي كامل مي شد حفظ مي كردند.
شهسواري ضمن بيان شكنجه ها يي كه ازطرف نيروهاي بعث انجام مي گرفت؛حتي درماه مبارك رمضان وهمچنين شرايط تغذيه دراين ماه اظهار كرد:عراقيها ازبرپايي نمازجماعت،قرائت قرآن با صداي بلند وخواندن دعا به صورت گروهي ممانعت مي كردند وگاهي با كوچكترين بهانه ايي درسحريا افطاربه آسايشگاهها ريخته وشروع به كتك زدن اسرا با كابلهاي سيمي مي كردند.
وي خاطرنشان كرد : با توجه به هواي بسيار گرم آنجا وطولاني بودن روزها بسياري از اسرا دچار بيماريهاي گوارشي مي شدند.درطول شبانه روز يك وعده غذا مي دادند كه ما براي افطاروسحرتقسيم مي كرديم .گاهي خورشت را براي افطاروبرنج را براي سحرمي گذاشتيم ويا براي افطار،با يك دينارونيم پولي كه ماهانه مي دادند آش زردرنگي تهيه مي كرديم وحتي مواقعي با خميرداخل نانها زولبيا درست مي كرديم.
شهسواري در پايان ضمن اشاره به روحيه بالاي آزادگان در اين ماه گفت : با اينكه غذا يكجور بود،بچه ها براي كسب ثواب به صورت گروهي جهت دعوت ديگر روزه داران وپذيرايي داوطلب مي شدندوسفره عمومي برپا مي كرديم.حتي درسالهاي آخراسارت «سفره وحدت» داشتيم؛باهماهنگي ومحوريت فرمانده ايراني اردوگاه،سربازان وفرماندهان اردوگاه نيزبه سفره افطاردعوت مي شدند.
نظر شما