خبرگزاري "مهر" - گروه دين وانديشه : پيشواى دوم جهان تشيع كه نخستين ميوه پيوند فرخنده على (ع) با دختر گرامى پيامبر اسلام (ص) بود، در نيمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدينه ديده به جهان گشود. امام حسن (ع ) بيش از شش سال از دوران كودكى را در زمان حيات پيامبر گرامى سپرى نمود. تقريبا هفت ساله بود كه پيامبر(ص ) دنيا را وداع نمود و مدت كوتاهى پس از آن مادر گراميش فاطمه زهرا(س ) نيز ديده از جهان فرو بست . پس از درگذشت پيامبر (ص) تقريبا سى سال در كنار پدرش امير مومنان (ع) قرار داشت و پس از شهادت على (ع) (در سال 40 هجرى) به مدت 10 سال امامت امت را به عهده داشت . امام حسن (ع ) فرد شجاع و با شهامتى بود. در جنگهاى جمل و صفين حضور داشت و در كنار پدر به نبرد با سپاه دشمن پرداخت . شخصى به نام براء نقل مى كند كه پيامبر (ص ) را ديدم در حالي كه امام حسن روى دوش آن حضرت بود مى فرمود : " اللهمَ اِنّى احبه فَاحبه"، خدايا من دوستش مى دارم پس او را دوست بدار.
پس از شهادت امام على (ع ) در سال چهلم هجرى ، عهده دار امر مقدس امامت گرديد. مردم كوفه گروه گروه با ايشان بيعت كردند. امام حسن (ع ) در اولين روزهاى خلافت خود، نامه اى به معاويه نوشت و او را از سركشى منع فرمود. اما معاويه لشكرى فراهم كرد و آماده جنگ شد. امام حسن (ع ) كه چنين ديد مردم را در مسجد جمع كرد و دستور به آمادگى سپاه داد. اما تعداد كمى از مردم در اردوگاه نخيله گرد آمدند. امام (ع ) براى بار دوم به كوفه بازگشت و مردم را تشويق به جهاد نمود، اين بار تعداد بيشترى به اردوگاه آمدند. سپس سپاهى را به فرماندهى عبيداللّه بن عباس به مقابله با معاويه فرستاد. اما معاويه با دادن وعده و پرداخت پول بسيار، عبيداللّه بن عباس را به طرف خود جلب كرد و تعدادى از سپاهيان را موافق خود نمود. او با دادن شعار صلح طلبى ، موجب اختلاف در ميان سپاهيان امام حسن (ع ) شد، به طورى كه بعضى از آنان كه راحت طلب بودند و كسانى كه فريب حيله گرى هاى معاويه را آوردند به امام (ع ) اصرار مى كردند كه با معاويه صلح كند. تنها گروهى اندك از ياران امام حسن (ع ) باقى مانده بودند. در چنين شرايطى بود كه امام حسن (ع ) براى حفظ اسلام و نيروهاى وفادار و مؤمن و معتقد، و افشاى حيله گرى هاى معاويه و آشكار ساختن ماهيت پليد او با وى صلح كرد. اما معاويه خيلى زود حيله گرى نمود و به مفاد صلحنامه و قرارداد عمل نكرد.
يكى از مفاد قرارداد اين بود كه پس از در گذشت معاويه خلافت از آن حسن بن على (ع ) باشد و اگر حادثه اى براى او پيش بيايد، خلافت از آن حسين بن على (ع ) باشد و معاويه حق ندارد براى خود جانشينى معين كند. اما معاويه بعد از خود يزيد فاسد را به خلافت گمارد و زمينه وقوع حادثه جانگداز كربلا و شهادت امام حسين (ع ) و فرزندان و ياران او را فراهم آورد. معاويه كه وجود مطهر امام حسن (ع ) را همواره براى خود خطرناك مى ديد، تصميم گرفت كه امام را به شهادت برساند. در نتيجه بوسيله "جعده " همسر امام حسن (ع ) و با پول و وعده هايى كه به او داد به هدف خود رسيد و امام حسن (ع ) را مسموم نموده و به شهادت رسانيد. معاويه به جعده وعده داده بود كه در صورت به قتل رساندن امام حسن (ع ) او را به همسرى فرزندش يزيد درآورد.
امام حسن (ع ) در 28 صفر سال 50 هجرى قمرى و به قولى 7 صفر در سن 47 سالگى به شهادت رسيد. پيكر مطهر ايشان را در قبرستان بقيع به خاك سپردند. دوران امامت امام حسن (ع ) حدود ده سال (از سال 40 ه تا 50 ه) و دوران خلافت امام (ع ) حدود شش تا نه ماه بود.
وجود گرامى آن حضرت آرام بخش دلهاى دردمند، پناهگاه مستمندان و تهيدستان، و نقطه اميد درماندگان بود. هيچ فقيرى از در خانه آن حضرت دست خالى برنمى گشت. هيچ آزرده دلى شرح پريشانى خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمىكرد، جز آنكه مرهمى بر دل آزرده او نهاده مىشد. گاه پيش از آنكه مستمندى اظهار احتياج كند و عرق شرم بريزد، احتياج او را برطرف مىساخت و اجازه نمىداد رنج و مذلت سؤال را بر خود هموار سازد! « سيوطى» در تاريخ خود مىنويسد: «حسن بن على» داراى امتيازات اخلاقى و فضائل انسانى فراوان بود، او شخصيتى بزرگوار، بردبار، باوقار، متين، سخى و بخشنده، و مورد ستايش مردم بود. نكته آموزنده امام مجتبى (ع) گاهى مبالغ توجهى پول را، يكجا به مستمندان مىبخشيد، به طورى كه مايه شگفت واقع مىشد.
نظر شما