به گزارش خبرگزاری مهر، این دو ویژگی به سختی کنار هم جمع میشوند. چنین ساختارهایی میتوانند به عنوان واحدهای ساختمانی نانوساختارهای خودآرا و همچنین در دارورسانی و ژندرمانی مورد استفاده قرار بگیرند.
با این حال تولید پلیپپتیدهای مارپیچی که در آب محلول باشند، دشوار است. پلیپپتیدها قابلیت انحلال خود را از زنجیرههای جانبی خود به دست میآورند. این زنجیرهها ساختارهای مولکولی هستند که به اسیدهای آمینه در ساختار پلیپپتیدی متصل شدهاند. برای اینکه یک پلیپپتید در آب محلول باشد، اسیدهای آمینه آن باید زنجیرههای جانبی با بار مثبت یا منفی داشته باشند.
دانشمندان برای حل این مشکل روشهای بسیار پیچیدهای را آزمودهاند. اما پژوهشگران دانشگاه ایلینویز روش بسیار سادهای ابداع کردهاند. از آنجایی که نزدیکی بارهای الکتریکی موجب ایجاد نیروی دافعهای میشود که ساختار مارپیچی را به هم میریزد، این محققان به سادگی طول زنجیره جانبی را افزایش دادند؛ بدین ترتیب بارها از زنجیره پلیپپتیدی اصلی فاصله گرفته و فضای کافی برای اینکه از یکدیگر دور باشند، ایجاد میشود.
آنها مشاهده کردند که با افزایش طول زنجیره جانبی حاوی بار الکتریکی در انتهای خود، تمایل پیپپتیدها به ایجاد ساختار مارپیچی افزایش مییابد.
نظر شما