خبرگزاری مهر - گروه دین و اندیشه: دوران صفوی از مهمترین و تأثیرگذارترین دوره‌ها در شکل‌گیری فرهنگ اسلامی و ایرانی است. پادشاهان صفوی خود صوفی و صوفی‌زاده بوده‌اند. آنها مانند نیاکانشان از راه تعلیم و تهذیب صوفی نشدند بلکه از طریق سازمانهای سیاسی صوفیانه به تصوف پرداختند اما در ظاهر عنوان صوفی اعظم و مرشد کامل را حفظ کردند.
از سوی دیگر، می‌توان گفت که عرفان و ادب نیز از مهمترین و ریشه‌دارترین عناصری است که محتوای زبان و معارف فارسی را تشکیل می‌دهد. در همین راستا در شعر و ادب دوران صفوی، عشق و عرفان و اخلاق و مذهب به هم آمیختند که در نتیجه آن آثار بسیاری پدید آمد. همچنین عالمان دینی و شیعی در دوران صفوی نیز، عرفان و فلسفه و شریعت و شعر را به یکدیگر نزدیک ساخته و آثاری عظیم خلق کردند.
مؤلف کتاب "عرفان و ادب در عصر صفوی" در این اثر خود کوشیده است تا پیش‌زمینه‌های شکل‌گیری مباحث عرفانی و حکمی دوران صفوی را بررسی کرده و در خلال آن به معرفی آثار حکمی و عرفانی و ادبی عارفان و شاعران این دوره بپردازد.
وی در فصل اول به دودمان صفوی، در فصل دوم به عرفان اسلامی دوره صفویه، در فصل سوم به آثار حکمی و عرفانی و ادبی این دوره از نظم و نثر، در فصل چهارم به غزل و غزلسرایان و مضمونهای عرفانی آنها و در نهایت در فصل پنجم به اشعار و آثار عرفانی عالمان بزرگ دینی پرداخته است.
نظر شما