آغوش مادرانه‌ام را به تو هدیه می‌کنم

خبرگزاری مهر ــ گروه اجتماعی: چه روز خوبی، چه هوایی، امروز هم یکی دیگر از روزهای زیبای بهاری است. به راحتی بر روی صندلی خود تکیه داده‌ام و در حال جستجو در خبرها هستم. سعی می‌کنم که صفحه حوادث را نخوانم اما چیزی مانع آن می‌شود. حسی مرا به خبرهای تکان دهنده در صفحات حوادث می‌کشاند. مدتی است که خبر شکنجه‌ هانیه کوچولو توسط ناپدریش در تمام روزنامه‌‌ها چاپ می‌شود. نمی‌توانم از آن به راحتی بگذرم. حس مادرانه به من اجازه نمی‌دهد که هر روز نگاهی چند ثانیه‌ای به چهره معصوم هانیه نیاندازم. هر بار بعد از دیدن چهره او دلم می خواهد داد بزنم. دستهایم شروع به لرزیدن می‌کند و نفسم به شماره می‌افتد. خدایا یعنی در این لحظه‌ هانیه به چه می‌اندیشد. خدایا یعنی در این لحظه هانیه می‌خندد؟ چشمان کوچک او چه چیزهای بزرگی را تجربه کرده است، خدایا چگونه می‌توان بی‌گناه شکنجه شد، دستان سرد پرستاران چقدر از نظر او گرمند. خدایا یعنی هانیه تا به حال هیچ محبتی را تجربه کرده، دلم می‌خواهد آغوش مادرانه خود را به او هدیه کنم. هرشب زمانی که دختر کوچک خود را در آغوش می‌گیرم با تمام وجود برای هانیه دعا می‌کنم نه تنها برای او بلکه برای تمام هانیه‌ها.

حتی توصیف شکنجه‌های هانیه سخت است چه برسد به اینکه آن را تجربه کرده باشی. زخمها و شکستگیهای او را شاید بتوان ترمیم کرد اما چگونه می‌توان بر روح خسته و زجر کشیده او مرهم گذاشت. خدا چه شبهایی که دختر ناز ما با درد و غصه سر بر بالین گذاشته، چه شبهایی که به جای لالایی و قصه صدای داد و فریاد و ضربات شلاق در گوش او پیچیده. خدایا یعنی او تا به حال نجواهای عاشقانه مادرانه و پدرانه را تجربه کرده؟ هانیه کوچک ما به راحتی استقامت زیادی دارد که توانسته این شکنجه‌ها را تحمل کند.

هر روز در خبرها واژه نقض حقوق بشر مرا به سوی خود می‌کشاند که مثلاً‌ فلان کشور در حق زندانیان خود قانون را نقض کرده است اما با راستی تا به حال به دنبال نقض حقوق کودکان بوده‌ایم. مصرف مواد مخدر انسان را به کجا می‌کشاند که حتی حس مادرانه هم از یک حیوان کمتر می‌شود. خدایا در این عصر مدرنیته، رحمی به ما کن تا بتوانیم خود را حفظ کنیم. به راستی حفظ احساسات و عاشق ماندن در این دوره سخت است.

درج خبر هانیه شاید چند صباحی خبر ساز باشد اما بعد از مدتی به زمان سپرده می‌شود و فراموش می‌شود و یادمان می‌رود که هانیه‌ای هم بود. اینجاست که وظیفه مسئولان شاید پررنگتر شود.

...................................

آرزو وکیلی