به گزارش خبرگزاری مهر، این ماهواره که تراشه ای 2.5 سانتیمتری بوده و برای سه سال در دست ساخت و تکمیل بوده است به اندازه ای کوچک و ریز است که می تواند رفتاری مانند ذرات کیهانی از خود نمایش دهد، یعنی می تواند بدون نیاز به سوخت و تنها با کمک بادهای خورشیدی به گوشه گوشه سامانه خورشیدی سرک کشیده و اطلاعات جمع آوری کند.
با این همه ابعاد کوچک این ماهواره های بند انگشتی محدودیتهایی نیز بر روی عملکرد آنها خواهد داشت و محققان دانشگاه کورنل در نظر دارند با ارسال این ماهواره کوچک به فضا محدوده توانایی حفظ ارتباط آن را با زمین به دست بیاورند.
تمامی باری که محققان دانشگاه کورنل بر دوش اندیور می گذارند سه ماهواره تراشه ای است که در خارج از ایستگاه فضایی نصب خواهد شد تا محققان بتوانند پایداری این تراشه ها را در محیط خلاء مورد بررسی قرار دهند. پس از گذشت چند سال این تراشه ها به همراه فضاپیمایی دیگر به زمین باز خواهند گشت تا محققان نتایج آزمایشهای خود را از نزدیک مشاهده کنند.
هر یک از این تراشه ها در طول این مدت سیگنالهایی به زمین ارسال خواهند کرد. این سیگنالها در فرکانسی یکسان اما به اندازه ای از یکدیگر متفاوت خواهند بود که دانشمندان می توانند بفهمند هر سیگنال از کدام تراشه ارسال شده است.
بر اساس گزارش پاپ ساینس، ایده اصلی توسعه دادن فناوری پیشرفته ای است که بتوان آن را به صورت گروهی به اعماق فضا ارسال کرد، در حالی که هر یک از تراشه ها بتوانند به تنهایی اطلاعات خود را جداگانه به زمین ارسال کنند. برای مثال می توان دسته ای از این ماهواره ها را به اتمسفر زحل ارسال کرد تا اطلاعاتی درباره تشعشعات، ساختار شیمیایی و برخوردهای ذره ای را از این محیط به زمین ارسال کند.
نظر شما