به گزارش خبرنگار مهر، استاد منوچهر مرتضوی ادیب، نویسنده و پژوهشگر ایرانی و استاد زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه تبریز و حافظ شناس برجسته کشورمان یکی از بزرگان ادب و فرهنگ در خطه آذربایجان بود که در کمال مناعت و بلند نظری در گمنامی به سر برد، به گوشه انزوا خزیده و گرد نام و دعوی نگشت.
فرزانگان و ادیبان ایران زمین در هر زمان و برهه ای از تاریخ با نگرشی ژرف به ادبیات این مرز و بوم و مبانی معرفتی ایرانی اسلامی، در کمال بی اعتنایی به امور دنیوی و با مناعت طبع همچون شمعی فروزان سوخته و از نور وجودی ایشان جامعه به سوی تعالی پیشرفته است اما دریغ و افسوس که اکثر قریب به اتفاق این بزرگان و آثار ایشان بعد از مرگشان در جامعه مورد توجه قرار گرفته و ابنای جامعه آن را ستوده اند.
9 تیر ماه 1390 مصادف بود با آئین اولین سالگرد درگذشت دکتر منوچهر مرتضوی استاد ممتاز زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تبریز، که پس از 81 سال تلاش علمی و ادبی در سکوت و انزوا در منزل شخصی خویش درگذشت.
استاد مرتضوی که در ششم تیر ماه 1308 ه.ش در محله ششگلان تبریز دیده به گیتی گشود فرزند حاج سید ابراهیم مرتضوی از مردان متصف به نیکنامی در تبریز بود. مقطع ابتدایی را در دبستان فیوضات تبریز پشت سر گذاشت و تحصیلات متوسطه را در فیروز بهرام تهران به اتمام رساند.
وی در سال 1325 ه.ش در رشته ادبیات و در دانشگاه تهران در دورهٔ لیسانس زبان و ادبیات فارسی به تحصیل پرداخت و از محضر اساتیدی چون ملک الشعرای بهار، سعید نفیسی، محمد تقی مدرس رضوی، مجتبی مینوی، بدیع الزمان فروزان فر و ابراهیم پور داوود استفاده برد.
منوچهر مرتضوی که عضو انجمن آسیایی دانشگاه سوربن بود و با مستشرق شهیر، لویی ماسینیون به بحث و تبادل نظر می پرداخت، در سال ۱۳۳۷رساله دکترای خویش با موضوع "اوضاع ادبی آذربایجان در عصر ایلخانان" به راهنمایی بدیع الزمان فروزانفر دفاع کرده و از همان سال تدریس در دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز را آغاز کرد و سال‌ها ریاست دانشکدهٔ ادبیات آن دانشگاه را به عهده داشت.
وی در دوران تدریسش در دانشگاه تبریز اسباب پرورش جوانان مستعد بسیاری گشت و مدت کوتاهی نیز ریاست این دانشگاه را بر عهده داشت.
این استاد گرانقدر که با دانشی ژرف و بینشی عمیق تلاش خود را صرف روشن کردن زوایای پیدا و پنهان فرهنگ ایران زمین کرد، امروز آثارش مورد عنایت پژوهندگان این عرصه قرار گرفته است که با عطف توجه به جان تفکر ایرانی، ذهنی روشن و نافذ و قلمی شیوا به خلق آثار ارزشمند دست یازیده بود.
تربیت دانشجویان پژوهشگر و انتشار مداوم مجلهٔ پژوهشی دانشکدهٔ ادبیات تبریز و نشر تألیف‌ها و ترجمه‌های ادبی معتبر در دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تبریز از جمله تکاپوهای فرهنگی ماندگار او به شمار می‌رود.
از آثار استاد مرتضوی کتب و مقالات متعددی در حوزه شعر و ادبیات فارسی باقی مانده که می توان به کتاب "مکتب حافظ" (مقدمه بر حافظ شناسی)، "مسایل عصر ایلخانان"، "زبان دیرین آذربایجان"، "فردوسی و شاهنامه" و مجموعه شعری با عنوان "چراغ نیمه مرده" اشاره کرد، که کتاب مکتب حافظ وی بعد از گذشت چندین سال جزو کتب مرجع در رشته شعر و ادبیات محسوب می شود.
امید است مسئولان، دست اندرکاران و علاقه مندان به فرهنگ وهنر، بیش از پیش در ارج نهادن به اساتیدی چون استاد مرتضوی کوشا باشند که حقیقتا وجود این بزرگان در جامعه موجبات اعتلای فرهنگ عمومی مردم را فراهم می آورد.
نظر شما