به گزارش خبرنگار مهر، گرد و غبارها شبیه سریالی که چون از خاک کشورهای عربی بلند می شود، ریزگرد عربی اش می نامند و هر هفته بر آسمان جنوب و جنوب غربی اکران می شود و رسانه ها نیز آن را تیتر می زنند.
ریزگردها می آید و می رود و برسر مردمان مناطق می ریزد و کسی جلودارش نیست نه مصوبات، نه تفاهمنامه ها و نه وعده ها.
می آید و نفسها را حبس می کند، کودکان و سالمندان را خانه نشین و روز روشن مردمان بخشی از کشور را خاکستری می کند.
این روزها نیز با گرما هم نشین شده و بر آسمان آبی جنوب نشسته و روزهای گرم تابستانی را برای مردمان این دیار طاقت فرسا کرده است.
اینقدر آمده که آمدنش عادت شده و دیگر دستگاههای بهداشتی کهگیلویه و بویراحمد نیز به مردم هشدار نمی دهند که ماسک بزنند و از خانه خارج نشوند.
درگچساران وضعیت از همه جا بدتر است چون با دود چاههای نفت و گاز یکی می شود و معجونی می سازد که معلوم نیست چه بر سر ریه های این مردم می آورد. مردمی که از تولید یک سوم نفت و گاز کشور سهمشان همین است.
در سایر شهرهای استان خبری از میزان آلودگیها نداریم زیرا هیچ دستگاه سنجش آلودگی هوا در آنها وجود ندارد البته شاید اگر هم بود هیچ تفاوتی نمی کرد.
در یاسوج، قله دنا در پشت گرد و غبار ناپدید شده، خورشید رنگ باخته و مسئولان می گویند آلودگی به یک برابر حد مجاز هم نرسیده است.
بیچاره بلوطها، بلوطهای هزار ساله زاگرس که گرد و غبار دست بر روزنه های تنفسی اش گذاشته تا توان مبارزه با سوسک بلوط خوار را هم نداشته باشند و هر روز یکی پس از دیگری برزمین بیافتند تا کار آتش سوزیهای فصلی هم راحت تر شود.
و زنبورهای عسل چه می کشند وقتی راه خانه را گم می کنند و زنبورداران بیچاره که هرساله کامشان از کاهش تولید عسل تلخ می شود و باغداران هم.
مرزعراق بر گرد و غبار باز است و بر هندوانه های جنوب بسته و صیفی کاران هم حالا نمی دانند غصه محصولاتی را بخورند که روی دستشان مانده و یا گرد و غباری که کیفیت محصولاتشان را کاهش داده است.
نظر شما