به گزارش خبرنگار مهر، مراسم رونمایی از کتاب «جشن‌نامه ابوالحسن نجفی» که به تازگی به کوشش امید طبیب‌زاده و انتشارات نیلوفر منتشر شده، عصر سه شنبه 15 شهریور با حضور ابوالحسن نجفی، محمدعلی موحد، فتح‌الله مجتبایی، ضیاء موحد، حسین معصومی همدانی، امید طبیب‌زاده بزرگان و پیشکسوتان عرصه ادب و قلم در موسسه فرهنگی شهر کتاب برگزار شد
در ابتدای این مراسم طبیب‌زاده به بیان سخنانی درباره این کتاب پرداخت. در ادامه محمدعلی موحد گفت: من کتاب را نخوانده‌ام و از صحبت درباره‌اش معذورم، اما می‌خواهم درباره کسی حرف بزنم که کتاب درباره اوست. نجفی را از سال‌های دور می‌شناسم و چند سال نیست که فیض هم‌صحبتی با او را دارم. یکی از شگفتی‌های روزگار ما، رگبار شدید کتاب و مقاله است که مدام از بام تا شام بر سر دفتر و قلم می‌بارد. برای انسان‌هایی مثل من که نشاط و شادابی جوانی را از دست داده‌ایم، دنبال کردن این شرایط بسیار مشکل است.
وی افزود: من هنگام مطالعه نکاتی را که فکر می‌کنم مهم هستند، علامت‌گذاری می‌کنم و فرصت نمی‌کنم هر کتاب یا مقاله‌ای را مطالعه کنم. نوروز امسال را در مصاحبت معنوی ابوالحسن نجفی به سر بردم و چند مقاله‌ای را که درباره عروض داشت، مطالعه کردم. هنگام مطالعه این مقالات بار دیگر، دقت نظر نجفی برایم مسجل شد. شاید بی‌راه نباشد که بگویم دلمشغولی استاد نجفی، قمل و زبان است.
موحد ادامه داد: اگر نجفی از عروض می‌گوید یا می‌نویسد و انگشت روی غلط نویسی می‌گذارد، به خاطر همین دلمشغولی است. فرهنگ اسلام با اعجازی که دارد، با ایجاز در کلام شروع می‌شود و شعر و ادب فارسی هم بعد از ظهور و آمدن اسلام به ایران، از ایجاز و کوتاهی سخن بهره برد. سنایی مقام سخن و سخنور را در حد کلام مقدس و پیامبران می‌داند. در میان بزرگان ادب دو دسته و دو گرایش دیده می‌شود. اول بزرگانی که عبارات عامیانه را گرفته و آن‌ها را به سطوح متعالی می‌رسانند. از سوی دیگر جریانی وجود دارد که واژه‌های محتشم را گرفته و آن‌ها را به خاک و خل می‌کشاند.
این محقق پیشکسوت گفت: یعنی جریان هویت دادن به واژه‌ها و گرفتن هویت از آن‌ها روبروی یکدیگر قرار دارند. افرادی مانند نجفی پاسداران و نیروهای انتظامی واژه‌ها هستند که کارشان حفظ حیثیت و حرمت واژه‌هاست.
نظر شما