به گزارش خبرگزاري مهر، "اكبر رادي" در بخشي از اين مقاله كه آن را "يك ملاحظه ميني مال درحاشيه هنروجهاني شدن" خوانده است، با اشاره به تقويم جهاني اين شصت ساله كه عقلانيت و خرد ميل به سركوب ، سروري ، تحقير ضعيفان و طراحي جهان با الگوي ارباب و رعيتي دارد، مي گويد: وقتي به روزهاي غم انگيز بم نگاه مي كنيم، در آن قهر خشمناك طبيعت و آن كشتار وحشيانه سحرگاهي شاهديم كه نه تنها در سراسر ايران كه از چهارسوي عالم به تسلي و همدردي با دغديدگان زلزله بر مي خيزند، حتي از قلمرو ملتي دوردست كه دولتمردانش ربع قرن است با همين ستمزدگان طبيعت غير مستقيم در جنگ سرد و چالشند. گويي جهان در زمان هماهنگ فشرده اي از محدوده عقلانيت اقليمي به يك احساس مشترك زميني رسيده. گويي كه آن صحنه هاي جاندار امداد و هدلي از بركات ناموس جمع و فطرت بشري بوده است.
اكبر رادي مي نويسد: من گمان مي كنم آنكه در چنته مانده، ضامن بقاي اين سرزمين ما و پيوندهاي تعاملي ميان فرقه هاي الوان آدمي شده است، يك زبان معطوف به حسانيت جهاني است نه آن عقلانيت غاصبانه و خرد مدرن نژادي كه يكسره آلوده به كبروعقده مهتري است و دنيا را در روند منافع خود، به پرتگاه جنگ، تباهي، وحشت كشانده است.
اين نمايشنامه نويس كشورمان مي افزايد: پس براي اينكه بنيان آن بهشت گمشده را درعصرعقلانيت سنگي بيفكنيم، بايد آشيانه عمل را روي "صحنه" حسي كنيم. موج اين هماني "بازي" را بالا بياوريم و فاصله نقشباز و نقش و اين هر دو را با مخاطبان خود حتي المقدور كم كنيم تا اينان هر چه بيشتر با عناصر صحنه يكي شوند و خود را محاط در شراط انساني، گلاويز با شر غالب و همزاد با نقش و نقشباز بيندازند.
گفتني است همايش بين المللي هنر و جهاني شدن به همت مركز مطالعات و تحقيقات هنري وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي و با حضور انديشمندان سراسر جهان 27 و 28 دي ماه در تهران برگزار مي شود.
نظر شما