به گزارش خبرگزاری مهر، زهرا افسری اظهار داشت: به طور کلی در بیشتر موارد، فرزندان اول خانواده و تک فرزندها با بزرگترها بیشتر همانند سازی می کنند و تمایل آنها در برقراری ارتباط با بزرگسالان بیش از همسالانشان است.
وی با اشاره به اینکه فرزندان اول خانواده و تک فرزندها در برقراری ارتباط با همسالان و همکلاسیهای خود بیشتر با مشکل مواجه می شوند، افزود: عموما والدین انتظارت و توقعات متنوعی از تنها فرزند و یا فرزند اول خود دارند و به دلیل همین انتظارات فوق العاده، اعمال فشارهای روانی از طرف والدین و آرمان خواهی های فراوان آنها و احساس ناتوانی این قبیل فرزندان زمینه ی اضطراب و کمرویی در شخصیت آنها رابیشتر نمایان می کند.
افسری ادامه داد: وضعیت عاطفی روانی، از دست دادن احساس خود ارزشمندی و برخورداری از خودپنداری کمتر، باعث می شود در بعضی از موارد فرزندان اول در مقایسه با سایر فرزندان خانواده، به توفیقات کمتری در پیشرفت تحصیلی دست پیدا کنند.
کارشناس اداره روان وزارت بهداشت با بیان اینکه مدرسه به عنوان اولین جایگاه و تجربه اجتماعی کودکان، می تواند نقش تعیین کننده ای در تقویت کم رویی یا پرورش مهارت های اجتماعی آنان ایفا کند، ابراز داشت: متأسفانه در بسیاری از موارد، کم رویی کودکان در محیط مدرسه و فضای کلاس درس تقویت می شود و چنین رفتار ناخوشایندی در شخصیت کودک تثبیت می شود.
افسری افزود: در بیشتر موارد اولیای مدرسه رفتار انفعالی و آرام و سکوت مضطربانه ی کودک یا کودکان کمرو و ناتوان را به عنوان یک صفت پسندیده و ویژگی رفتاری مطلوب تلقی می کنند و در بعضی اوقات با تأیید و تشویق های خود، به طور مستقیم و غیرمستقیم سعی می کنند آن را تقویت کنند که این امر به تدریج او را به یک موجود کاملاً کمرو با شخصیتی انفعالی تبدیل می کند.
وی خاطرنشان کرد: علاوه بر خانه و مدرسه، عواملی همچون محرومیت ها و آسیبهای اجتماعی، ناسازگاریهای شغلی، سلطه ها و فشارهای گروهی، مقایسه ها، پرخاشگریها و قدرت مداریها، کنترل شدید اجتماعی می تواند از دیگر عوامل زمینه ساز فزونی اضطراب، تشدید کمرویی و رفتارهای گوشه گیرانه باشد.
نظر شما