به گزارش خبرنگار مهر، در واقع «ما هم روزی روزگاری» مجموعه‌ای است که 17 نویسنده در آن نوشته‌اند تا در نهایت کتابی که مخاطب اصلی‌اش نوجوان امروزی هستند، رقم بخورد.
در مقدمه این کتاب آمده است: «داستان‌هایی که در این مجموعه گرد آمده‌اند، به نوع ادبی خاطره ـ داستان تعلق دارند. این داستان‌ها در پاسخ به یک فراخوان برای ما ارسال شده است. در این فراخوان از نویسندگان خواسته‌ایم که خاطره‌ای از دوران کودکی خود را بازنویسی کنند و برای ما بفرستند. چنان که انتظار می‌رفت، آنچه برای ما فرستاده شده آمیزه‌ای از خاطره و داستان است، هر چند که در برخی عنصر خاطره و در برخی دیگر عنصر داستانی قوی‌تر است.
احمد پوری، جمشید خانیان، جمال‌الدین اکرمی، محمد شمس لنگرودی، محمدرضا یوسفی، فرهاد حسن‌زاده، احمد اکبرپور، علی خزاعی‌فر، محمدرضا شمس، معصومه انصاریان، رضی هیرمندی، زهره قایینی، علی‌اصغر سیدآبادی، مصطفی رحماندوست، منصور یاقوتی، افسانه شعبان‌زاده و هوشنگ مرادی کرمانی هر یک در این مجموعه خاطره ـ داستان نوشته‌اند.
درباره انگیزه و هدف گردآوری چنین اثری نیز در کتاب آمده است: اساساً در نوع ادبی خاطره ـ داستان مرز میان خاطره و داستان همیشه مرز مشخصی نیست. موضوع اصلی چیست؟ آیا خاطره کودکی در شکل مدرن نوع ادبی موضوع شرح وضعیت کودک در زمان و مکانی متفاوت از امروز است، یا خاطره کودکی موضوع خود کودک است؟ به گمان ما موضوع اصلی در شرح وضعیت اجتماعی کودک در یک زمان و مکان خاص و مقایسه تلویحی آن با وضعیت امروز نیست، بلکه موضوع اصلی خود کودک یعنی توصیف دنیای او، توصیف احوال، نیازها و تمایلات اوست.
کودکی که در زمان و مکانی متفاوت و در وضعیت اجتماعی متفاوتی زندگی می‌کرده همچنان کودک است و با کودکی که امروز زندگی می‌کند، تفاوت‌های ماهوی ندارد. پس آنچه متفاوت است وضعیت اجتماعی است که کودک در آن زندگی می‌کند و به‌ناچار از آن تأثیر می‌پذیرد، اما ورای این تفاوت آنچه می‌بینیم شباهت است، شباهت میان کودک دیروز و کودک امروز.
نظر شما