دکتر امید صفی استاد مطالعات دینی دانشگاه کارولینای شمالی در مورد ویژگیهای عشق و محبت نسبت به خالق و انسانها به خبرنگار مهر گفت: پیشینه عشق و رحمت یکی از شاخصها و ویژگیهای معنویت و عرفان اسلامی بوده است.
وی تصریح کرد: ریشه این عشق و شفقت به عشق الهی باز می‌گردد که خداوند در خلقت روا داشته است؛ بر این اساس است که بسیاری از عرفا چون ابن عربی سعی داشتند میان صفت و ویژگی "رحمان" و "رحیم" با بطن زن یعنی رحم او ارتباط برقرار کنند.
این اسلام شناس معاصر تأکید کرد: به عبارت دیگر تلاش بود تا عشق و تربیتی که مادر در حق فرزند خود که در بطن دارد، روا می‌دارد با عشق خداوند به بشر مرتبط شود و پیوند بخورد.
وی تصریح کرد: در سنت اسلامی تأکید اصلی بر روی "عشق مجازی " و "عشق حقیقی"(عشق به خداوند) بوده است. بسیاری از عرفا تأکید می‌کنند و معتقدند برای آنکه بتوان به عشق حقیقی(عشق به خدا) رسید باید بتوان عاشق دیگران بود و انسانهای دیگر را دوست داشت.
صفی یادآور شد: در واقع آنها معتقدند که عشق به افراد و عشق به انسانها الفبایی است که برای عشق ورزیدن به خدا باید آموخت. یعنی میان عشق به ذات متعالی حق و رسیدن به عشق الهی و عشق به مخلوقات نسبتی وجود دارد.
استاد دانشگاه کارولینای شمالی افزود: باید توجه داشت که این هنوز تنها سنت موجود در سنت اسلامی نیست. سنت قوی تری در خصوص عشق در سنت اسلامی وجود دارد. در این سنت "مذهب عشق" را داریم که پیرانی چون احمد غزالی آنرا در اثری با عنوان "سوانح" شرح و بسط داده است.
این اسلام شناس برجسته معاصر تأکید کرد: سنتهای اشراقی از استعاره "نور" استفاده می‌کنند و معتقدند این نور که از جانب خداوند ساطع می‌شود، به وجود انسانها تابیده و باعث می‌شود تا ما به خدا باز گردیم و انشاءالله این اتفاق بیفتد.
صفی در پایان یادآور شد: باید توجه داشت که سنت اشراقی از سنتهای عرفانی قوی ایرانی به شمار می‌رود. در واقع بر اساس این سنت عشق انسانی ناشی از عشق الهی است که در وجود او جریان دارد و باعث می‌شود انسان به خدا باز گردد.
نظر شما