به گزارش خبرنگار مهر، امام حسن عسکری(ع) یازدهمین پیشوا از خاندان نبوت و امامت در هشتم ماه ربیع الاول سال ۳۲۳ (ه ق) در شهرمدینه در خانه امام علی النقی(ع) و بانو "حدیث" پا به عرصه جهان نهاد.
خاندانی که بار سنگین رسالت اسلام را بردوش گرفتند، پایه‌های دین حنیف را استوار کردند، در برابر هر پیشامد ناخوشایندی سینه را سپر ساختند و در راه گسترش آیین حق و ارزشهای والای آن جان باختند.
اسم شریف آن حضرت ابوالمحمد و اشهر القابش زکی و عسکری است.
همچنین این بزگوار القاب متفاوتی داشتند از جمله خالص، صامت، هادی، رفیق، نقی، خاص و بعد‌ها "زکی" و "عسکری" به عنوان لقب ایشان شهرت یافت از آن رو که پاک و تزکیه شده و منسوب به محله عسکر بود.
این امام بزرگوار از نمونه‌های بی‌مانند خرد انسانی و از دانشمندان و عالمان بی‌نظیر به شمار می‌رود، ایشان نه تنها در زمینه‌های علمی و فرهنگی بلکه به دلیل استواری در برابرحوادث و اراده پولادینشان از قهرمانان تاریخ است.
امام عسکری(ع) رو در روی حکومت فاسد عباسی ایستاد و علیه نظام پوسیده و منحرف آن شورید و در جهت تحقق حق و عدالت میان مردم کوشش‌ها کرد از این رو بیشترین زمان عمر شریفش را در زندان‌ها گذراند.
ااز ویژگی‌های برجسته حضرت آن بود که ایشان عابد‌ترین شخص زمان خود و پایبند‌ترین آنان نسبت به اصول دینی بودند.
بندگی خداوند را برهر کاری مقدم می‌داشتند، بردبار‌ترین و خوددار‌ترین مردم بودند، بدی را با نیکی و گذشت پاسخ می‌دادند، بخشنده‌ترین مردمان بودند.
ایشان بیش از همگان در پی دلجویی و کمک مادی و معنوی به فقیران و درماندگان بودند و نقشی مهم در بهبود زندگی آنان ایفا کردند، در بسیاری از مناطق اسلامی وکلای تام الاختیار تربیت کرده و به آنان دستور داده بودند که حقوق شرعیه را که از شیعیان دریافت می‌کنند در راه تخفیف آلام فقرا و بهسازی معیشت آنان خرج کنند، با اینکه ایشان زندگی فقیرانه‌ای داشتند و بدون کمترین توجهی به جلوه‌های فریبنده دنیا مانند پدران خود از متاعهای زودگذر دنیا روی گردانده به خداوند و خانه آخرت توجه کرده بودند.
همه مردم آن روزگار در تکریم و بزرگداشت امام می‌کوشیدند و او را بر تمام علویان و عباسیان مقدم می‌داشتند و به فضیلت و بزرگواری ایشان اعتراف می‌کردند.
بنی عباس حضرت را در محاصره اقتصادی و تنگنا قرار دادند، راه‌ها را برایشان بستند، مانع ملاقات شیعیان و دوستان با ایشان شدندو ایشان را به اقامت در سامرا و تحت نظر نیروهای امنیتی مجبور کردند.
در این شرایط کمتر کسی را یارای زیارت امام و دستیابی به دانش ایشان بود. هر که قصد دیدار حضرت می‌کرد با انبوهی از جاسوسان و نگهبانان جکومت روبرو می‌شد و انواع شکنجه‌ها درباره او اعمال می‌گشت. به همین دلیل است که راویان از ایشان احادیث ناچیزی نقل کرده‌اند و آداب و احکام بسیا رکمی از ایشان به دست ما رسیده است و مسلمانان نتوانسته‌اند به تمام و کمال از این دریای علم و معرفت بهره‌مند شدند.
عامل دیگری عباسیان را برآن می‌داشت تا حضرت را تحت شدید‌ترین فشارهای پلیسی قرار دهند، امام پدر حضرت مهدی (عج) مصلح بزرگ بشریت و اولین درهم شکننده انواع ستم و خودکامگی بود.
پیامبر اکرم(ص) و اوصیای ایشان پیشاپیش به چنین مولود مبارکی نویده داده بودند امت مسلمان با تمامی اختلافات مرامی و مسلکی خود دراین نکته اتفاق نظر داشتند و منتظر ظهور این پیرایشگر تاریخ بودند تا پرچم عدالت سیاسی و اجتماعی را در زمین برافرازد.
عباسیان از این مطلب با خبر بودند و او را ویرانگر حکومت خود می‌دانستند، پس جاسوسانی بر امام حسن عسکری(ع) گماشتند و زنان جاسوسی را نیز به خانه امام روانه کردند تا حضرت مهدی(عج) را هنگام تولد دریابند و بگیرند.
خداوند حمل و ولادت امام را بر دشمن پنهان داشت تا همانگونه که موسی حکومت فرعون را درهم کوفت و ملت مصر را نجات داد، امام نیز در بعد جهانی عمل کند. حکومت ظلم جهانی را درهم کوبید و بشریت را آزاد سازد.
تاریخ گواهی می‌دهد که امام عسکری(ع) فرزندنش را به یاران وفادارش نشان داد و حجت را بر آنان تمام کرد و او را جانشین و ادامه دهنده راه انبیای الهی معرفی کرد.
معتمد عباسی آن امام بزرگوار را مسموم کرد و برای فریب دادن افکارعمومی شیعیان و علاقمندان صحنه‌ای بوجود آورد و پزشکانی را برای معالجه آن حضرت آورد و خود مرتب به عیادت و احوال پرسی حضرت شتافت ولی آثار سم در وجود آن حضرت باقی ماند و در سال۲۶۰ هجری به سوی حق شتافت و در سامرا کنار پدرش هادی به خاک سپرده شد.
نظر شما