به گزارش خبرنگار مهر، محمدعلی آقامیرزایی نویسنده و منتقد سینمای دفاع‌مقدس در یادداشتی به تحلیل شرایط نشریات ویژه سینمای دفاع مقدس پرداخت. در این یادداشت که در اختیار خبرگزاری مهر قرار گرفته آمده‌است:
بیست و سه سال از پایان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران می‌گذرد، بیست و سه سال است که در رسانه‌ها به یک شیوه از این بزرگترین رویداد انقلاب اسلامی حرف می‌زنیم و بیست و سه سال است که از همیشه در انتقال فرهنگ بی مانند پایداری این سرزمین به مخاطبان و نسل‌های جدید الکن‌تریم. راستی چرا چنین بی سلیقگی در انتقال رسانه‌ای شکوهمندترین فراز انقلاب حاکم است؟
مطبوعات و رسانه‌ها در زمان جنگ کارکردی متفاوت از دوران صلح داشت. آن روزها باید با رسانه‌ها تنور جنگ را داغ دنگه می‌داشتیم و مردم را با لحنی حماسی تهییج می‌کردیم. باید روحیه دفاع و سلحشوری را در میان جامعه ترویج می‌کردیم و روح حماسه را ارج می‌نهادیم. حرف زدیم و حرف زدیم و کم کم کلیشه شد ارزش‌هایی که می‌توانست بسیاری از مشکلات جامعه را برطرف می‌کرد.
پس از جنگ اما باید که با لحنی جدید و گفتاری بدیع فرهنگ بی مثال ایثار و از خود گذشتگی را در میان مردم نهادینه می‌کردیم. باید به شیوه‌های بدیع و نو از دفاعی که بود حرف می‌زدیم و کلیشه‌های رایج را دور می‌ریختیم و طرحی نو در می‌انداختیم. اما صد افسوس که فرهنگ را به اهالی نظام سپردیم و فقط سازمان‌هایی خاص را به عنوان متولی معرفی کردیم. این نهادها با مدیریت افرادی خاص شروع کردند به صرف هزینه با سلیقه‌های موجود خود که همان کلیه‌های مرسوم بود و چندان یک شکل از این ارزش‌ها گفتیم که مردم را بد امد و دافعه ایجاد شد. باید کار حفظ و نشر فرهنگ دفاع مقدس را به خود مردم می‌سپردیم. به صاحبان رای و سلایق مختلفی که خود در زمان جنگ حماسه‌های بی مانند پایداری را خلق کرده بودند. اما کار را در حد سلیقه فلان مدیر پایین آوردیم و شد آن‌چه امروز می‌بینیم.
اما در این میان عده‌ای کار آزموده دل به کار در این عرصه دادند و مصمم شدند که این روند را پایان دهند و با دیگر گونه صدایی از جنگ یاد کنند. هفته نامه سرو روزنامه جوان یا ماهنامه سینمایی ققنوس و یا فصل نامه فرهنگ پایداری از آن جمله بودند که با عشق نیروهای حرفه‌ای و معتقد به کار درست منتشر می‌شد اما با تنگ نظری و دخالت‌های نابه جای عده‌ای مدیر نا آشنا به این وادی چون ستاره‌ای درخشیدند و بیفروغ شدند. حالا ما خبرنگاران و نویسندگان عرصه مطبوعات و رسانه‌های دفاع مقدس در حال انقراض هستیم و هریک در خیال واپسین روزنه‌های امید نومیدانه تلاش می‌کنیم و می‌دانیم که فردایی برایمان این‌گونه که می‌رود مقدر نیست.
روزها از پی هم می‌گذرند و صفحات و ستون‌های پایداری در نشریات تعطیل می‌شوند و متولیان این حوزه هم به جای حمایت شمشیر کشیده‌اند تا هرکس کاری در این حوزه انجام دهد و از آن‌ها اجازه‌ای نستاند را از هستی ساقط کنند. باری این وانفسای عرصه رسانه‌های دفاع مقدس است. خوب یا بد چنین است و انگار هیچ کس را پروای فراموشی فرهنگ بی بدیل پایداری نیست. خوش باشدشان روزگار و جزاشان با شاهدان شهید.
نظر شما