خلق گونه های تازه هنر را از خطر نابودی می رهاند

به گزارش خبرنگارمهر، نشست نقد و بررسی آثار نقاشی خط احمد آریامنش عصر دیروز چهارشنبه، درگالری ساربان برگزار شد.

دراین نشست؛ که بهمن نامور مطلق( نشانه شناس) استاد عین الدین صادق زاده( خوشنویس)واستاد اسماعیل رشوند( خوشنویس) حضور داشتند؛ دکتر نامور مطلق به تحلیل نشانه شناختی آثار آریامنش پرداخت.  
 
این نشانه شناس ضمن بیان این مطلب که نشانه ها پس از مدتی به سبب ایستایی جوابگوی حرکت زمان و نیازهای بشری نیستند و همواره نیاز به تازگی و ابداع در مورد نشانه ها وجود دارد، گفت: نشانه های گذشته به علت ایستایی؛ برای بیان مسائل و مشکلات روز مناسب نیستند. تحولات کیفی همواره درحال تغییرند و این تغییر پی در پی، ضرورت خلق نشانه های تازه و عدم استفاده از نشانه های چندین قرن گذشته را روشن تر می کند.به همین سبب در تغغییر نشانه ها و خلق نشانه های تازه؛ خود فی نفسه قابل تمجید است.

یکی از نشانه های موجود خط و به تبع آن خوشنویسی است. اگر این نشانه با روز تطبیق نیابد به نابودی می گراید. همانطور که بسیاری از فرهنگ ها، بخشی از تمدن خود را از دست می دهند.
 
این استاد دانشگاه ضمن بیان این مطلب که تغییر از ضرورت های نشانه شناختی است، گفت: حرکت به سمت خلق یک نشانه جدید، حرکتی مثبت است.
 
وی ضمن بیان این مطلب که خوشنویسی در انحصار ایران است و تنها چین و زپن در خوشنویسی به عنوان یک سنت هنری با ایران هم گام اند، گفت: اروپا در قرون وسطی بارقه هایی از ذوق در نوشتار را به ظهور رساند ، اما این ذوق هرگز شکوفا نشد. به سبب همین انحصار است که فن نشانه شناختی خوشنویسی به شکلی مستقل، هرگز پدید نیامد.

درکشورهای مسلمان فعالیت در زمینه خوشنویسی وجود داشته ، اما همواره آثار خلق شده در این کشورها بر پاسه خوشنویسی ایران رخ داده است. به همین سبب مسولیت تدوین نقد در این حوزه نیز وظیفه ماست.

وی در ادامه سخنان خود ضمن بیان این موضوع که در بسیاری از مراحل هنر خوشنویسی ایران به علت تصور رسیدن این هنر به کمال، از خلق دوباره غالب هنری دیگر امتناع می شد، این گونه توضیح داد: همان طور که پس از خلق نستعلییق، به علت خصوصیات برترآن؛ رقبت به خلق رسم الخط تازه کاسته شد باید فرهنگ خلق رسم الخط متناسب با سیر تحول دوران احیا شود.

نامور مطلق با تأکید بر این که نشانه های نوشتاری باید تازه شوند و با نیازهای روز هم خوانی بیابند، گفت: تلاشهای هنرمندانی هم چون، آریامنش و عجمی باید مورد حمایت بیشتری قرار گیرد تا زمینه ها برای خلق نشانه های خوشنویسی و در نتیچه حفظ این هنر صورت گیرد.
 
وی در انتهای سخنان خود بر این نکته تأکید کرد که: همواره نیاز به خلق گونه های هنری و تحول در زمینه های پیشین خط احساس می شود.
 
عین الدین صادق زاده از شاگردان استاد امیرخانی است و فعالیت او در زمینه خطوط نستعلیق و شکسته نستعلیق است؛ در این نشت ضمن بیان این امر که اقبال همگانی به خوشنویسی امروز به سمت نقاشی خط گسیل یافته است؛ گفت: نقاشی خط امروز؛ دوران گذار خود را سپری می کند. چراکه درکمتر از دو دهه پیش؛ نقاشی خط، گونه ای مورد انتقاد وملعون ازسوی خوشنویسان شناخته می شد. پس از این دوره، و کمتر شدن جبهه های مخالف در این حوزه ، نقاشی خط به سرعت فراگیر شد؛ و بسیاری از هنرمندان نوگرا به این شیوه گرویدند.  
 
وی با بیان این موضوع که خوشنویسی در بنیان های تفکر ایرانی جایگاهی ویژه دارد و می توان آن را عنصری جدایی ناپذیر از فرهنگ ایرانی دانست؛ گفت: وجه غالب در نقاشیخط، خط است. نوع مواجهه یک هنرمند ایرانی، با یک کلام؛ با خاطره جمعی هم خوان است. دریافتن خط؛ با تمرین و ممارست و تکرار بی شمار آن امکان پذیر خواهد بود و نمی توان بدون تسلط کافی بر این گونه هنری؛ دست به بیانی تازه برد. در نتیجه، فهم این هنر؛ زمینه های ورود به عرصه ای تازه به نام نقاشی خط است. و البته شناخت آداب نقاشی هم لازم است. اضافه کردن رنگ، در حوزه خوشنویسی چندان لازم و درست نیست. وقتی سخن از نقاشی خط به میان می آید؛ بیان گونه ای دیگر از خوشنویسی مطرح می شود. این جا برخورد نقاشانه جلوه می کند و توجه به جنبه های بصری بنیان آن را تشکیل می دهد.  
 
صادق زاده ضمن تعبیر هنر آریامنش را؛ استفاده از نا خود آگاه هنری ، پس از اندوختن تجارب بصری دانست و گفت: این گونه هنری، آن هم در بداهه نویسی ، بازنمایی درونیات هنرمند است.
صادق زاده درباره آثار آریامنش گفت: آثار بداهه او به ذات نقاشی خط نزدیک تر است. در صورتی که همین هنر وقتی که در قالب نظم می گنجد از نقاشی خط فاصله گرفته و به گرافیک نزدیک می شوند.  
 
در این جلسه اسماعیل رشوند هنرمند خوشنویس؛ ضمن بیان این مطلب که خوشنویسی به معنای مطلق بسیار سنتی است؛ گفت: کلام؛ در اولویت اول خواناست و در اولویت های بعدی جلوه های بصری آن مطرح است.
 
رشوند در توصیف آثار او به این نکته اشاره کرد که: مهم ترین خصوصیت آثار آریامنش؛ تازگی آثار اوست. در واقع تکرار در هنر از جذابیت آن می کاهد و آثار آریامنش به سبب این تازگی؛ قابل ستایش اند.