دکتر محمد بقایی ماکان درباره اهمیت و ارزش وقت و زمان و ازبین بردن اوقات به بطالت به خبرنگار مهر گفت: سیری در ادب پارسی مبین آن است که همه اندیشمندان، شاعران و نویسندگان ایران برای وقت و زمان ارزش بسیار قائل بوده و استفاده بهینه از آن را توصیه نمودهاند.
وی افزود: شواهد این مدعا را میتوان به خصوص در سرودههای خیام، به وفور یافت. ولی به رغم این توصیهها، به نظر میرسد که آنچه در جامعه ما از هرچیزی کم بها تر شده است مسئله وقت و زمان است. این عدم توجه را میتوان در رفتارهای اجتماعی و مدیریتهای خرد و کلان به وضوح شاهد بود که چگونه در مصرف وقت بیتوجهی صورت میگیرد که در سطوح گسترده برای جامعه در قیاس با دنیای پیشرفته زیانهای غیر قابل جبرانی دارد.
این کارشناس زبان و ادبیات فارسی ادامه داد: شاهد بارز آن، مقاومت در برابر تغییر ساعت رسمی کشور بر اساس تغییر فصل تا همین چند سال پیش بوده است که حکایت از عدم توجه دقیق به مهمترین مسئله زندگی بشر یعنی"زمان" داشته است که هنوز از آغاز پیدایی بشر تا کنون هیچ کس نتوانسته است تعریف درستی از آن ارائه دهد.
این محقق و پژوهشگر فلسفه تصریح کرد: شواهد دیگری از قدرناشناسی زمان که حاصل آن رکود و عقب ماندگی در همه حوزههاست، تعطیلات بی حساب و کتاب در تقویم رسمی کشور و همچنین در تمامی ایام ماه روزهداری است که مغایر الگوهایی است که از پیشوایان دینی در ذهن جمعی جامعه وجود دارد مانند تلاش در آبیاری نخلستانها با زبان روزه در گرمای تابستان از سوی پیشوایان دینی که نشان از فهم درست آنان از حقیقت دین داشته است.
بقایی اذعان کرد: زیرا دین برای زندگی است نه زندگی برای دین، بنابراین ترویج تنآسایی یعنی نادیده گرفتن ارزش وقت و زمان و اوقات را به ورطه بطالت کشاندن یعنی دور افتادن از حقیقت دین و این مسئلهای است بسیار جدی که باید از سوی مدیریتهای کلان موردبازنگری قرار گیرد، تا بدین ترتیب حرکت های طبیعی جامعه در همه بخشها به یکباره در ایام معین از حرکت باز نایستد و توقفهای تأسف بار و دلگزاف مانند تعطیلات یک ماهه ایام فروردین دست و پای جامعه را به رخوت نکشاند.
نظر شما