به گزارش خبرنگار مهر نشست نقد و بررسی رمان «کمی دیرتر» نوشته سیدمهدی شجاعی عصر روز سه‌شنبه 13 تیر با حضور نویسنده و رسول صدرعاملی، محمدرضا سنگری و فرهاد ناظرزاده کرمانی در فرهنگسرای ارسباران تهران برگزار شد.
شجاعی در این نشست، ضمن تقدیر از پذیرش دعوت حضور در این مراسم از سوی سه میهمان حاضر در برنامه با اشاره به ایکنه هر حرفی که بخواهد درباره کتابش بگوید را در متن آن نوشته است، گفت: نمی‌پسندم که پس از انتشار اثر صاحبش به دنبال آن بدود. در چنین مجالسی هم همواره از حرف زدن ابا داشته‌ام، اما به اصرار دوستان در این جلسه توضیحی به برخی پرسش‌ها می‌دهم.
وی در ادامه به قالب این اثر اشاره کرد و گفت: برخی می‌گویند که این کتاب رمان نیست، البته در این موضوع جا برای صحبت و اظهار نظر زیاد است، شاید این اثر در قالب‌های جدید نگارشی نگنجد، اما حرف‌های تازه‌ای دارد که آن را به رمان نزدیک کرده است. تعبیری که این کتاب را رئالیسم شهودی عنوان کرده است، تعبیری است که بر دل من نشست و البته فلش فورواردهایی را نیز در اصل کار می‌بینیم که به طور قطع با تعبیر سینمایی آن تفاوت دارد.
شجاعی افزود: در مقدمه کتاب نوشته‌ام که این کتاب عریان‌تر از چیزی شد که باید باشد. منظور از این عریانی مضمون و محتوای اثر است و بحث تکنیک نوشتن را در بر نمی‌گیرد. شاید اگر چند سال دیگر هم می‌گذشت از حیث تکنیک نوشتن این کار برای من به همین صورت بود، اما خب شاید الان اگر می‌خواستم بنویسم از حیث مضمونی بیشتر ملاحظه می‌کردم.
نویسنده کتاب «سقای آب و ادب» افزود: اسم این کتاب ابتدا «آقا نیا» انتخاب شده بود که برخی از دوستان به آن اعتراض کردند و گفتند حساسیت‌زا است. پس از آن عنوان «لا‌اقل کمی دیرتر بیا» انتخاب شد و در نهایت هم این عنوان برای کتاب در نظر گرفته شد که اسمی در لفافه است. البته آدم همیشه هم نمی‌تواند در لفافه صحبت کند و گاه باید کلامش را مستقیم بیان کند.
شجاعی در بخش دیگری از این نشست با اشاره به نظریه‌ای از برتولد برشت، گفت: گاهی لازم است در کار ابتدا به ساکن نتیجه نهایی کار را بگویی و بعد مخاطب را به سمت کیفیت ماجرا هدایت کنی. آدم‌های قصه من نیز هر کدام شخصیت خاص خودشان را دارند و از یک جنس به خصوص هستند و به همین خاطر نمی‌توان حضور آنها در کار را تکرار دانست. من در این میان تنها یک نمونه از تشکیک‌ها و دو رویی‌ها درباره موضوع ظهور را روایت کردم آن هم به گونه‌ای که یک تلنگر در آن به مخاطب منتقل شود.
وی افزود: این روزها در جامعه ما با طرح مباحث انتقادی نسبت به موضوع ظهور از سوی فردی طوری تعبیر می‌شود که انگار، نوعی حس از ما بهتر بودن به آن فرد دست داده و این تعبیر خطرناک است. شاید حضور نویسنده در کتاب «کمی دیرتر» به نوعی محاکمه شدن من در متن به همین خاطر بوده است. به نظر من، رمز اجازه همراهی نیافتن با حضرت ولی عصر (عج) نیز در همین نکته است. تغییری که بر پایه آن بخواهیم آنقدر سرگرم اصلاح دیگران شویم که از اصلاح خود غافل شویم، جدی‌ترین بحث و آسیب در این زمینه است.
این نویسنده افزود: کتاب من البته جلد دومی هم دارد که به دلیل اشتراک موضوع با جلد اول و نیز حضراتی که در جلد اول به خدمت آنها نرسیده‌ام، نوشته شده است. نظرم این بود که باید ابتدا از میان انسان‌های پرمدعا شروع کنیم و پس از آن به لایه‌های کم ادعاتر برسیم. برای من مهم نیست که برخی بگویند این آدم‌ها به نوعی برای گذشته هستند. مهم این است که نقطه اشتراک میان آنها را پیدا کنیم و البته این موضع درباره منتظران نیز صدق می‌کند.
نظر شما