چشمان عشاق در عزای امیرالمومنین(ع) خون گریست/ علی(ع) یاور محرومان

به گزارش خبرنگار مهر، علی(ع) در آخرین لحظه‌های عمر شریفش در هنگامی که ضربه ابن ملجم او را در بستر مرگ قرار داده بود وصیت یتیمان و محرومان را کرد و فرمود " خدا را مد نظر بگیرید از خدا بترسید در مورد یتیمان، نکند آنها گاهی سیر و گاهی گرسنه بمانند، نکند که در حضور شما در اثر عدم رسیدگی از بین بروند."

گویی تنها محرومان و یتیمان می دانند که علی (ع) کعبه آمال مستمندان و بیچارگان است، هرکس فقر و نیازی داشت، دست حاجت به خانه پیشوای راستین و پدر امت علی(ع) دراز می کرد و این تنها تو علی(ع) بودی که با کمال عطوفت و مهربانی و گاهی از پشت در بسته و گاهی با خاموش کردن چراغ و گاهی قبل از سوال محتاج،مشکل آنان را حل می کردی و حاجتشان را برآورده می کردی.

آنها می‌دانستند که علی(ع) یاور محرومان است و لحظه‌ای از یاد آنان غافل نیست، به طوری که در بخش نامه‌هایی که به کارگزارانش می‌فرستاد بر یاری رسانیدن محرومان تاکید می کرد و در رفتار و کردار خویش مساعدت و یاری محرومان به روشنی به چشم می خورد که اگر در کار رسیدگی به مردم، کوتاهی می دید، خود را ملامت می کرد و از خدای بزرگ طلب مغفرت می کرد و با بزرگواری از غم زدگان و درماندگان عذرخواهی می کرد.

ای علی(ع) اول مظلوم عالم، چشمانت را باز کن ببین پشت در خانه محقرت چه کسانی به عیادت آمده اند، همان یتیمانی که تو بر ایشان کیسه بر دوش آذوقه می‌بردی چگونه کاسه شیر بدست و با چشمانی بغض آلود برای شفایت دعا می کنند گویی می دانند که بعد از تو یار و یاوری نخواهند داشت.

یتیمان با دستان کوچکشان و چشمان اشک آلودشان برای زنده ماندنت دعا می‌کنند، گویی نشنیده‌اند و بی‌خبرند از سوز و گذار علی(ع) در دل شب، ناله‌های نیمه شب، عبادت‌ها و رازو نیازهای او با خدا؛ همان زمزمه هایی که دل دشمنان را هم می‌لرزانید، چشم اشقیا را می‌گریانید، قلب هر سنگدلی را نرم می کرد.

آری آنان نمی‌دانند که تو چگونه با خنجر بی‌رحمانه دشمنان از دنیای نااهلان بریده‌ای و این دنیای فانی که آنان درصدد غصب آن هستند در چشمان تو بی ارزش تر از آب بینی بزغاله است.

ولی این را می‌دانیم که مهدی موعود(عج) دوازدهمین پیشوای شیعیان، سلسله دار و میراث دار نبوت با ظهور خویش و برپایی حکومت جهانی مهدویت حق خون های به ناحق ریخته شده امامت را خواهد گرفت و با ندای حق مردمان را به راه الهی و مسیر عبودیت هدایت خواهد کرد... 

آری علی (ع) مظهر کامل و تمام عیار ارزشهای اسلامی است، جلوه های گوناگون شخصیت علی(ع) گویای فضائل و کمالات اوست. امام علی(ع) دارای خصایص اخلاقی، اجتماعی و فردی ویژه ای بود و جوانمردی او به حدی بود که در دوران عمرش به هیچ یک از حربه ها متوسل نشد. فقط و فقط بر مبنای اسلام و رضای خدا عمل کرد و از صراط مستقیم حق لحظه ای منحرف نشد از این رو دشمنی دشمن برانگیخته شد.

امیر المومنین(ع) 13 رجب در سال سى‏ام عام الفیل در خانه کعبه و در دامان بانو فاطمه متولد شد او پرورش یافته مکتب پیامبر اسلام و یکتا شاگرد دانشگاه وحی و رسالت بود که از همان دوران کودکی در دامان رسول اسلام پرورش یافت و در خانه ای که حضرت زندگی می کرد و از آغاز بعثت به ان حضرت ایمان آورد و در کنار پیامبر در سفر و حضر در میدان های جنگ و جهاد در فتح مکه و صلح حدیبه در همه جا با آن حضرت بود تا اخرین لحظات عمر پر برکت پیامبر(ص) در کنار ایشان بود.

امام بزرگوار علوم بی شماری را از پیامبر آموخت و در علم توحید و یقین به خداشناسی می‌فرمود: "اگر پرده هابالا برود بریقین و آگاهیم افزوده نخواهد شد" ؛ همچنین لیاقت و شرافت ذاتی علی‌(ع) و معنویت و قرب او به پروردگارش بود که پیامبر اسلام به او اظهار علاقه و محبت می‌کرد و می‌فرود:"او را از همه بیشتر دوست دارم".

حیدر(ع) در تواضع و فروتنی در برابر مومنان، همچون رسول خدا(ص) بود. در تمام حالاتش، چه در جنگ و چه در صلح، چه در حال قدرت و چه در حال ضعف، از خصوصیات بارز او فروتنی بوده است. اگر چه از همه انسان ها بعد از رسول خدا بالاتر بود،اما هرگز در فکر و ذهنش چنین نمی پنداشت که او بر دیگران برتری دارد و حتی اگر کسی چیزی می گفت و یا کاری می کرد که خارج از حد تواضع بود سریعا با آن مقابله می کرد و آن را منع می کرد.

امیرمومنان، علی(ع) در تمام دوران زندگانی خویش صبور و بردبار بود، نه تنها در همه حوادث و مصائب، و در مشکلات صابر و خویشتن داری بود، بلکه او به درجه عالی از صبر، که مقام رضا و تسلیم است، رسیده بود.

او در مدت بیست و پنج سالی که از خلافت محروم شد به کارهای شخصی و کشاورزی مشغول گردید.اگر چه در برخی از کارها که به او مراجعه می کردند همکاری می کرد، در عین حال حتی یک بار از او شنیده نشده که شکایتی کرده باشد یا سخنی از روی ناراحتی گفته باشد.

مروری بر فداکاری های امیرمومنان و ایمان و اسلام او در اولین روزهای بعثت، جهاد و تلاش راستین و مخلصانه این بزرگ مرد تاریخ در جنگ های صدر اسلام عبادات و طاعات خالصانه او، زهد و پارسایی بی نظیرش و بالاخره ایثار و از خودگذشتگی در راه همه و همه گواه بر این حقیقت است که علی(ع)عالی ترین و با شکوه ترین مقام را در این دنیا و در روز قیامت داراست.

درباره عبادت و اوج بندگی این مرد آسمانی روایت است که در جنگ صفین تیری به پای علی (ع) اصابت کرد به طوری که راه رفتن را بر حضرتش سخت بود و بیرون آوردن آن تیر به طور عادی کاری دشوار بود، لذا جراحان نتوانستند تیر را از پای مبارک حضرت بیرون آورند تا آن که امام به نماز ایستاد و مشغول رازو نیاز با معبود بی نیاز خود شد، در آن حال به قدری مبهوت در معبود خویش گردید که کاملا از خود غافل شد و دیگر خود را حس نمی کرد، لذا جراحان از فرصت استفاده کردند و در حال نماز "تیر" را از پای مبارکش بیرون آوردند.

همچنین علی(ع) مظهر کامل و مصداق حقیقی شجاعت بود هیبت او به حدی بود که هرگاه چشم مبارز مشرکی به او می افتاد وحشت سراسر وجودش را فرا می گرفت و از ترس هیبت آن حضرت نیروی مقاومت و تهاجم از او سلب می شد و با کمال درماندگی طعمه شمشیراو می گشت. به امام گفته شد:به چه وسیله ای در میدان نبرد برجنگاوران غالب آمدی؟ در پاسخ فرمود: من با کسی روبه رو نشدم جز این که او مرا علیه جان خویش کمک کرد.

بعداز این همه رشادت ها سرانجام امام علی(ع) شب جمعه 21 رمضان سال چهل هجرت به درجه شهادت نائل شد و به سوی حق شتافت.