برای تدوین سیاست گذاری و برنامه ریزی ارتباطی در ایران، مطالعه چهار زمینه ارتباطات، به منظور استفاده و بهره برداری از ظرفیت ها و توانایی های هر یک از این زمینه ها در پیشبرد برنامه های توسعه و پیشرفت کشور ضروری است:
1. ارتباطات سنتی 2. ارتباطات دوربرد 3. ارتباطات جمعی 4. ارتباطات رایانه‌ای.
ضمن تقویت هر یک از چهار زمینه فوق، باید هماهنگی سازمانی، بافتی و آرمانی و هدف دار بین آنها ایجاد شود که لازمه آن شکل گیری نهادی با عنوان شورای سیاست گذاری ارتباطی (رسانه ای) است.
این نهاد وظیفه سازماندهی و هماهنگی، نظارت بر برنامه های پژوهشی ارتباطی، اجرای مؤثر سیاست گذاری های ارتباطی و تبدیل آنها به راهبردهای برنامه ریزی را بر عهده دارد.
با توجه به چهار زمینه ارتباطی ذکر شده، مطالعه و ارزیابی مقدمه و اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی، مصوبات عالی انقلاب فرهنگی، قانون مطبوعات، قانون خط مشی و اصول صدا و سیما و مصوبات مجمع تشخیص مصلحت نظام برای تدوین سیاست گذاری ملی ارتباطی (رسانه ای) با توجه به تجربیات گذشته و چشم اندازهای آینده در سطوح ملی و جهانی لازم و ضروری است.
امروزه هر گونه سیاست گذاری و برنامه ریزی ارتباطی باید ضمن در نظر گرفتن دیگر زمینه های ارتباطات، به ارتباطات رایانه ای و ظهور فناوری های نوین ارتباطی و ابعاد، آثار و بستر کاربرد و گسترش این فناوری ها توجه ویژه نشان دهد.
ظهور این فناوری ها و به تبع آن، جامعه اطلاعاتی و شبکه ای، موضوعاتی چون حاکمیت بر اینترنت، آزادی بیان و حق دسترسی، حریم خصوصی، تجارت، اخلاقیات، آثار و پیامدهای فرهنگی و اجتماعی و نیز ایجاد بسترهای مناسب اجتماعی و فرهنگی برای گسترش و کاربرد این فناوری ها را بویژه برای کشورهای کمتر توسعه یافته به دغدغه ای دائمی تبدیل کرده است که هیچ سیاستگذار و برنامه ریز ارتباطی نمی تواند بی تفاوت از کنار آن بگذرد.
به طور کلی به نظر می رسد در طرح سیاست های ارتباطی باید به نکات زیر توجه زیر توجه خاصی شود:
الف) تشویق و ترغیب به کار انداختن منابع ملی
ب) تحکیم هماهنگی زیر ساخت های موجود و مورد نظر
ج) تسهیل ارضای نیازهای ارتباطی گروه ها و نواحی بسیار محروم و از میان بردن بی تعادلی های ارتباطی بسیار مشهود
د) فراهم آوردن امکانی برای حضور آشکارتر تمام کشورها و فرهنگ ها در صحنه بین المللی
هـ ) تأکید بر آموزش عمومی و مداوم
و) کمک به تقویت و تحکیم هویت فرهنگی و استقلال ملی.
نظر شما