چه نعمتی از خدا بخواهیم/ نتیجه خشنودی خدا از بنده

به مناسبت دهه کرامت و ایّام ولادت امام رئوف علی بن موسی الرضا(ع) حدیثی به شرح آیت الله مجتبی تهرانی در پی می آید:

روی عن ابی الحسن الرضا علیه السلام قَالَ: «أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى نَبِیٍّ مِنَ الْأَنْبِیَاءِ إِذَا أُطِعْتُ رَضِیتُ وَ إِذَا رَضِیتُ بَارَکْتُ وَ لَیْسَ لِبَرَکَتِی نِهَایَةٌ»

در روایتی از امام هشتم «صلوات‏الله‏علیه» منقول است که حضرت فرمودند: «أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى نَبِیٍّ مِنَ الْأَنْبِیَاءِ»، خداوند عزّوجلّ به سوی یکی از پیامبرانش وحی فرستاد که: «إِذَا أُطِعْتُ رَضِیتُ»، آنگاه که اطاعت شوم و بنده فرمان من را عمل کند، خوشنود می‏شوم از اینکه او به فرمان من عمل کرد.

«وَ إِذَا رَضِیتُ بَارَکْتُ»، وقتی خوشنود شدم، برکت می‏دهم. برکت در اینجا به معنای «مداومت در اعطاء همراه با میمنت است»؛ یعنی پیاپی نعمت‏هایم را همراه با میمنت به سوی او می‏فرستم، تا در خوشی مصرف کند نه در ناخوشی.

«وَ لَیْسَ لِبَرَکَتِی نِهَایَةٌ»، این را هم بدانید که این پیاپی فرستادن نعمت‏ها، سقف ندارد. لذا برای ازدیاد نعمت، ‌آن هم نعمتی که همراه با میمنت است و در خوشی مصرف می‏شود، یک راه‏کار این است که انسان از خدا اطاعت کند.

کسانی‏که ادّعای ایمان می‏کنند امّا در اطاعت کاهل‏اند، بدانند: در روایات متعددّی داریم که معصیت گره به کار می‏اندازد امّا اطاعت، ازدیاد نعمت و مداومت در نِعَم الهیّه، همراه با میمنت و خوشی می‏آورد.

نکته دیگر اینکه: از خدا نعمت نخواه! بلکه از خدا نعمتی بخواه که خیرت در آن هست. بگو: خدایا! روزی‏ای به من عنایت کن خیر و صلاح من در آن باشد و به کارم بیاید. چون ممکن است کنارش درد بیاید یا‌ در کنارش چاهی کنده شده باشد که همه را بریزی درونش و هیچ بهره‏ای از آن نبری. لذا عاقل از خدا نعمتی می‏خواهد که همراه با میمنت باشد و در خوشی مصرف شود. اگر چنین نعمتی می‏خواهی، از خدا اطاعت کن!