دستوركار سران شوراي همكاري خليج فارس بايد حفظ روابط مثبت با ايران باشد / آمريكا به دنبال ايجاد تنش ميان ايران و كشورهاي عربي است/ گزينه هاي كشورهاي عربي براي حمايت از ايران محدود است

به گزارش خبرگزاري مهر ، در اين گزارش كه عنوان آن " چالش هاي كشورهاي عرب خليج فارس پس از 11 سپتامبر " است، آمده است :

روابط كشورهاي عربي حاشيه خليج فارس با ايران

در اين گزارش تصريح شده است : ضرورت دارد كه بخشي مهم از دستور كار سران كشورهاي اين منطقه حفظ روابط مثبت با ايران باشد منافع ‍ژئواسترات‍ژيك كشورهاي خليج ( فارس) و ايران اهميتي بيشتري نسبت به گذشته پيدا كرد ايران كه از سوي كشورهايي كه تحت سلطه آمريكا قرار گرفتند مانند عراق، افغانستان و پاكستان محاصره شده است و در حال حاضر فشارهايي بر تهران اعمال مي شود .

ايران در مرحله دشواري به سر مي برد و با مشكلات اقتصادي و فشارهاي آمريكا روبرو است هدف از فشارهاي كنوني آمريكا منزوي كردن اين كشوروايجاد تاثيرمنفي بربهبودي است كه روابط ايران وكشورهاي عربي درسالهاي اخير شاهد آن بود تا روابط طرفين متشنج و تيره شود.

 به رغم اينكه گزينه هاي كشورهاي عربي براي حمايت از ايران بسيار محدود است اما كشورهاي حاشيه خليج فارس مي توانند به ايران درباره مسائل امنيتي درمنطقه و سياست نفتي اطمينان دهند و اين يعني مشاركت عملي ايران درمسائل مهم منطقه اي مانند عراق ومنطقه خاورميانه وافغانستان و پاكستان كه درآن صورت ايران نسبت به كشورهاي خليج فارس دستاوردهاي بزرگي كسب خواهد كرد و طبيعي است كه كشورهاي منطقه از طريق اصل و الگوي سياسي داخلي و ديدگاه روشن در قبال نظام منطقه اي سياسي و اقتصادي آماده ارتباط مجدد با جهان شوند و هدف نهائي از آن ارائه ديدگاهي باشد كه منطقه براي خود و جهان طرح مي كند كه هدف از آن بازسازي منطقه وخاورميانه به طوركلي از نظر اقتصادي و ساماندهي اقتصادي آن و نه نابودي بوسيله جنگ ها است.

اينكه استراتژي جديد با هدف ايجاد محيط مناسب براي مشاركت اقتصادي هدفمند با كشورهاي اتحاديه اروپايي و چين و ژاپن باشد و اين به معناي مستثني قرار دادن آمريكا و دوري از آن نيست بلكه بر عكس ضرورتا به معناي ارتباط مجدد با آمريكا است زيرا اين مساله به عنوان كليد اصلي براي ارتباط مجدد با جهان مي باشد .

استراتژي سازنده در اين حالت در ارائه انديشه هاي مثبت درباره بازسازي و مشاركت منطقه اي با هدف تغيير ديدگاه هاي منفي كه نومحافظه كاران در آمريكا از آن حمايت مي كنند، نمود پيدا مي كند زيرا هشداروشكايت ازبسياري از اعراب دليل كافي براي بروز تغيير در سياست آمريكا نيست.

در اين گزارش به مهمترين اين چالش ها كه اكنون پيش روي كشورهاي عربي منطقه است، اشاره شده است كه شامل :

1- اولين باراست كه تصميم گيرندگان سياسي دردولت آمريكا درنقش كشورهاي عرب خليج فارس بعنوان يك منبع استراتژيك مهم نفت  ابراز ترديد و تشكيك مي كنند حتي در سال 1973 ميلادي زماني كه كشورهاي عرب خليج فارس از نفت به عنوان سلاح درجنگ اكتبر بهره گرفتند كشورهاي صنعتي يك سري تدابير منفي بر ضد كشورهاي عربي بكار گرفتند كه واكنش اين كشورها دفاعي بود اما در زمان حاضر واكنش تهاجمي بدون هرگونه تهديد مستقيم عليه صادرات نفتي وجود دارد .

2- اين اولين بار است كه از زمان پايان جنگ سرد روابط كشورهاي عرب خليج فارس با آمريكا با تنش همراه است پايان جنگ سرد اهميت راهبردي مختلفي براي آمريكا داشت آمريكا رقيبي نداشت علاوه بر اينكه روسيه رقيب مستقيمي براي آمريكا در توسعه نفوذ واشنگتن در منطقه خليج فارس به شمار نمي رود و در حقيقت تمام قدرت هاي اساسي جهان تمايل دارند با آمريكا تعامل داشته باشند.

3- چالش هاي داخلي هر يك از كشورهاي عرب حاشيه خليج فارس كه تراكم جمعيتي باعث تحميل آن درهر كشور عرب مي شود دركنار بحران هاي اقتصادي و بيكاري باعث بروز فشارهايي بر كشورهاي منطقه بيش از هر زماني در گذشته شد.

4- انحراف خطرناك روند صلح فلسطينيان و اسرائيل و تنش حاصله از فشارهاي اسرائيل و عمليات نظامي اين رژيم درغزه و كرانه باختري و ساخت ديوار حائل منجر به افزايش احساس ناتواني و نااميدي و دلسردي درجهان عرب شد.

5- هرگز سابقه نداشت كه مانند زمان حاضربرضعف داخلي دولت هاي عربي حاشيه خليج فارس تكيه شود و اين دولت ها زير ذره بين نظارت قرار گيرند، جهان عرب امروز بيشتر از هر زماني با فضاي بازتري روبرو است و مسائل به شكل بي سابقه اي ازخلال طرح آن بر كانال هاي ماهواره اي افشا مي شود اين وضعيت باعث تشديد و جنجالي شدن اين مسائل و تنگ كردن عرصه بر تصميم گيرندگان كشورهاي عربي مي شود.

6- ظهور انديشه نئومحافظه كارانه در داخل آمريكا اهميت آنچه گفته شد را دوچندان مي كند زيرا مي توان از اين منطقه به طور نادرست سوء استفاده كرد.

تحليل رفتن اهميت خليج فارس : 

اگر به اهميت ‍ژئوپلتيكي منطقه خليج فارس نگاهي بيندازيم خواهيم ديد كه اين اهميت پس ازحوادث 11 سپتامبر رو به كاهش رفت كه علت آن حمله هدفمندي بود كه كاهش نقش اين منطقه را به عنوان تنها حمايت كننده استراتژيكي نفت در جهان مد نظر قرار داد.