سرمستی روزنامه نگاری بدون رنج کشیدن کاذب است

فریدون صدیقی روزنامه نگار و استاد علوم ارتباطات با حضو در غرفه خبرگزاری مهر در نوزدهمین نمایشگاه بین‌المللی مطبوعات و خبرگزاری‌ها با اشاره به تغییر نسل روزنامه نگاران کشور در دو دهه اخیر به تناسب تغییر در فضا و اجتماع کشور گفت: تلقی من این است که سرمستی از روزنامه نگاری حاصل رنج است و اگر رنج نبری سرمستی برای شما امری کاذب است. روزنامه نگار برای یادگیری و تجربه اندوزی باید رنج ببرد، سختی بکشد، هزینه کند از خودش وخودش را محیا کند.

وی ادامه داد: روزنامه نگاری که تنها خود را با موقعیت های خبری آماده روبرو ببیند، تردید نکنید که این حاضر خوری حاصل کار او را فراگیر و معنا دار نمی‌کند. البته این جمله من به معنی نازل بودن کار او نیست ولی می خواهم بگویم که او مفهوم و اعتبار خبری لازم را با این شیوه کاری نمی‌آفریند

صدیقی افزود: الان  گاهی می‌بینم که روزنامه‌نگاران جوان رنج نمی‌برند، برای پوشش یک خبر نمی‌دوند، چالاک نیستند. کم مطالعه‌اند و بیشتر از فضای مجازی مطالعه می‌کنند. تئوری‌ها نو را مطالعه و تجربه نمی‌کنند و بیشتر ساختار شکنی می‌کنند آن هم ساختارشکنی  که مبتنی بر تجارب و دانسته ها و تجارب دیرین نیست.

این پیشکسوت حوزه روزنامه نگاری افزود: البته قبول دارم که بخشی از این اتفاق ناشی از شرایط زمانه است، به خاطر این است که روزنامه نگاری و روزنامه نویسی به دلایلی جایگاه خودش را در کشور ما از دست داده است. وقتی فضای کشور تنها فضای سیاسی می‌شود خب طبیعی است که در همین فضا تنها به تولید محتوا پرداخته می‌شود و به روش و رفتار و محتوا چندان توجه نمی‌شود.

صدیقی ادامه داد: شاید گفته شود که فضای سیاسی در همه دنیا وجود دارد اما من می‌گویم که التهابات سیاسی کشور ما در هیچ جای دنیا وجود ندارد. ما نوعی از سیاست را در حال تجربه کردن هستیم که مخصوص خود ماست. آنها تعاریف خاص خودشان را دارند و ما هم تعاریف خاص خودمان. من کاری به خوبی و بدی آن ندارم تنها در حال قضاوت کردن درباره خودمان هستم. پس با این حساب همه آنچه مربوط به ماست از جمله روزنامه نگاری ما هم امری ویژه است و منحصر به فرد.

وی در پایان افزود: روزنامه نگارجوان باید خودش را جدی بگیرد و با موقعت کاریش درگیر کند در کنار آن باید در فضا و موقعیت رسانه‌ای جدی قرار بگیرد که مطالبه و پاسخ خواهی از او حداقلی نباشد تا او هم به تبع آن گذرا از کنار سوژه عبور کند. حرف من این است که تا آخر عمر می‌شود آموخت اما تا آخر عمر نمی‌شود تجربه کرد. نمی‌شود تجربه‌ای را که در چهار سالگی باید انجام دهیم را در چهارده سالگی انجام دهیم.