به گزارش خبرنگار مهر، دومین نشست از مجموعه نشست‌های پنجاهمین سال شروع نهضت امام خمینی صبح امروز با سخنرانی حجت الاسلام سید مهدی طباطبایی در سالن همایش‌های سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران برگزار شد.
طباطبایی در این برنامه با اشاره به فضای سیاسی و فرهنگی ایران پس از قیام خرداد 1342 گفت: بسیاری از مردم در آن زمان از ظلم رژیم ستمشاهی به ستوه آمده بودند؛ با این حال برخی از علما که درباری بودند پاسخ مثبتی به خواست عموم مردم برای قیام علیه رژیم شاه نمی‌دادند.
وی با اشاره به غائله انجمن‌های ایالتی و ولآیتی و عقب نشینی رژیم شاه از اجرای این قانون گفت: تا آن زمان هنوز مرجعیت شیعه در ایران به صورت جدی وارد مبارزه با رژیم نشده بود اما امام با ورود به موقع به این ماجرا اهمیت حضور علمای دینی و میزان تاثیرگذاری آنها در تحولات اجتماعی را به همه متذکر شدند.
حجت‌الاسلام طباطبایی که از یاران انقلاب و از دوستان نزدیک امام و بیت ایشان بوده است در ادامه به نقل خاطراتی از همراهی خود در قیامی که امام علیه رژیم شاه پس از خرداد 42 ترتیب داده بود، پرداخت.
وی افزود: یادم می‌آید که امام یک بار به آیت‌الله سیدمحمد کفایی که یک روحانی درباری محسوب می‌شد، اما از پختگی لازم هم برخوردار بود، نامه داد و خواستار حضور علما در صحنه سیاسی شد. اما او (آیت الله کفایی) و برخی دیگری از علما از جمله آیت الله محمدرضا سعیدی در آن زمان چندان با این نظر امام موافق نبود.
وی اضافه کرد: من در آن زمان رابط نامه‌های مراجع تقلید از قم به مشهد بودم که مدتی این تبادلات مکتوب قطع شد و آن هم زمانی بود که امام اطلاعیه معروف «شاه دوستی یعنی غارتگری» را صادر کرد.
طباطبایی ادامه داد: زمانی که امام خمینی به ترکیه تبعید شد، من به 5 نقطه کشور از جمله یزد، اصفهان، شیراز و مشهد رفتم و دغدغه‌های امام را در مورد لزوم قیام جدی علیه رژیم را با علما در میان گذاشتم، اما همچنان مقاومت وجود داشت تا اینکه سال 1345 امام از ترکیه به نجف رفت و آن موقع ایشان ناراحت بودند که چرا علما ساکت هستند.
وی گفت: آن زمان بستر همراهی با خواسته امام در جاهایی مثل یزد، شیراز، کرمان و تا حدی خراسان فراهم بود و به همین خاطر امام بار دیگر و این بار به آیت الله میلانی نامه داد که «بپا خیزید.»
حجت‌الاسلام طباطبایی همچنین به واکنش آیت‌الله میلانی به این نامه امام اشاره کرد و گفت: آیت الله میلانی و حتی آیت الله سعیدی معتقد بودند که امام دور از اینجا است و از تحولات کشور خبر ندارد؛ به همین خاطراست که مدام از ما می‌خواهد که قیام کنیم. در هر حال در اواخر سال‌های حضور امام در نجف بستر قیام جدی علیه رژیم فراهم شد و حتی علمایی که درباری محسوب می‌شدند به آن پاسخ مثبت دادند.
نظر شما