محسن سلیمانی نویسنده و مترجم در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به تنگناهای اقتصادی پیش روی فعالیت در عرصه نویسندگی گفت: نویسندگی در کشور ما به طور مطلق یک حرفه به شمار نمی‌رود، دلیل آن هم این است که تمام ارگان‌ها و نهادهایی که نویسنده می‌تواند به نوعی از آنها نفع و بهره مادی ببرد، با وی قطع ارتباط کرده و یا همکاری آنها به گونه‌ای است که بیش از آنکه نویسنده در آن مدنظر باشد، خودشان را مدنظر می‌گیرند.
وی افزود: به نظر من نویسنده فردی است که در توسعه ملی یک کشور موثر است و به این ترتیب با توجه به این نقش و البته بسته به میزان تاثیر باید روی وی سرمایه‌گذاری شود. این یعنی توجه به اقتصاد معیشتی نویسنده و تامین او برای تولید ادبیات که در حالت طبیعی باعث می‌شود او نیز به کار خود به عنوان شغل نگاه کند.
سلیمانی ادامه داد: در بسیاری از کشورهای دنیا افرادی هستند که تنها می‌نویسند و این یعنی حرفه‌شان به عنوان یک شغل پذیرفته شده است و نوع ارتباطات حرفه‌ای با آنها هم به شیوه‌ای تنظیم می‌شود که بتواند آنها را تامین کند. در ایران به جای این روابط، بیشتر تکیه روی جوایز ادبی است؛ غافل از اینکه به دلیل موقتی بودن این جوایز و مبالغ ناچیز آنها نمی‌تواند چندان محل اعتنا باشد.
نویسنده «اسرار و ابزار طنز‌نویسی» افزود: وقتی صحبت از سرمایه‌گذاری دولتی روی نویسنده می‌شود، به معنی این نیست که نویسنده باید خوشایند نظر دولت بنویسد، بلکه معنی این حرف، ایجاد نهادها یا کانون‌هایی است که از فعالیت او حمایت کنند. در کشور ما بر این اساس صندوق‌ها و کانون‌هایی شاید باشد، اما معیارهای اثبات نویسندگی در آن مشخص و معین نیست و بر همین اساس بسیاری از این کانون‌های حمایتی سوء استفاده کرده و امکانات آن را به ناحق تصاحب کرده‌اند.
وی ادامه داد: ما نیازمند نهادهایی هستیم که به نویسندگان خدمات عمومی بدهند. پیشنهاد من این است که سیستم ارائه وام نگارش کتاب طراحی و اجرایی شود. یک نویسنده ممکن است طرحی برای نوشتن داشته باشد که تا پنج سال نوشتن و تکمیل آن طول بکشد و خب خیلی‌ها نمی‌توانند این پروسه را تحمل کنند. این نهادها و حتی دولت می‌تواند کار نویسنده را به عنوان یک پروژه در نظر بگیرد، برای تالیف آن وامی چند ساله بدهد که براساس آن مخارج نویسنده برای تالیف این پروژه تامین شود و البته این مبلغ پس از ثمردهی تالیف کتاب بازپرداخت شود.
سلیمانی افزود: توسعه نویسندگی در کشور ما زمانی شکل می‌گیرد که این امر تبدیل به شغلی جذاب شود و این رخ نمی‌دهد، مگر با حمایت‌های دولتی از آن؛ وگرنه با خون دل خوردن‌های فعلی نویسندگان کمتر می‌توان امید داشت که به این قشر افزوده شود. اینکه فکر کنیم تنها با جایزه دادن می‌توان این حرفه را جذاب کرد، اشتباه است. جایزه دادن هیچ مشکلی را از نویسنده حل نمی‌کند.
نظر شما