سال های اولیه کودکی برای رشد شخصیت انسان اهمیت زیادی دارد و والدین باید با احترام گذاشتن و ایجاد توازن بین امنیت و مسئولیت بیشترین فرصت را برای رشد مثبت شخصیت کودک فراهم آورند و محبت دو طرفه مطلوب ترین شکل تعامل کودک و والدین خواهد بود. کیفیت ارتباط کودک و والد در دوران اولیه کودکی به اندازه ای با اهمیت است که ناتوانی در ایجاد یک رابطه مطلوب، عواقب خطرناکی را برای فرد به دنبال دارد، به گونه ای که وی نمی تواند دنیا را در شرایط عینی درک کند و تنها بر توانایی های فردی خود تمرکز کرده و نمی تواند با دیگران ارتباط برقرار کند.
یکی از مهمترین مسائل در زمینه تعامل والدین با فرزندان این است که والدین بتوانند رابطه گرم و صمیمی با کودک برقرار کنند. برقراری ارتباط صمیمانه با کودک، نیازهای مهم روانی کودک از جمله نیاز به محبت، امنیت و همدلی را برآورده می کند. احترام همراه با محبت و مهربانی، شیوه تربیتی بسیار موثری است که علاوه بر پیدایش صمیمیت به رشد همه جانبه شخصیت کودک می انجامد.
بسیاری از مردم تصور می کنند که عشق به فرزند یعنی آزاد گذاشتن او در رسیدن به خواسته هایش؛ این نوع رفتار، عشق به فرزند نیست بلکه بی بند و بار ساختن او است. احترام گذاشتن به فرزند اساس محبت است و این کار زمانی امکانپذیر می شود که والدین به خاطر داشته باشند کودکان اعضای خانواده اند در هر کاری سهمی دارند و می توانند اظهارنظر کنند.
بزرگترین ناکامی برای کودکان این است که احساس کنند والدین آنها را درک نمی کنند به او دستور می دهند، البته نباید به انتظارهای بیجا و بی مورد کودکان پاسخ مثبت داد. بنابراین برای ابراز محبت به فرزندان خود تردید نکنید.
برای بازی کردن با آنها وقت بگذارید. به فعالیت های آنها و حتی دوستانشان علاقه نشان دهید و برای فرزندان خود الگوی خوبی باشید. در مقابل فرزندان خود احساس مسئولیت کنید.
صادق باشید به یاد داشته باشید کودکان معمولا از شما الگوبرداری می کنند. کودکان درست مثل آئینه اند و تمام اعمال بزرگ ترها را منعکس می کنند. وظیفه دارید با توجه به نیازهای فرزندان خود، الگوها و نمونه های رفتاری خوبی در اختیار آنها بگذارید.
وظیفه دارید تربیت او را تا سن بزرگسالی برعهده داشته باشید وقتی والدین در مورد تربیت فرزند سهل انگاری می کنند در واقع وظیفه خود را انجام نمی دهند. آموزش دادن و تربیت کودکان به زمان ، حوصله و تکرار نیاز دارد.هرگز تنبیه بدنی نکنید خونسردی خود را از دست ندهید. به یاد داشته باشید هر نوع تنبیه بدنی آثار زیانبار فراموش نشدنی بر بهداشت روانی کودک خواهد داشت.
برای رسیدن به صمیمیت باید از عواملی که موجب از بین رفتن صمیمیت و پیوند قلبی می شوند پرهیز کرد. اهانت و تحقیر کودک، سرزنش های مداوم و انتقاد های بیجا از مهمترین عواملی هستند که بذر کینه و نفرت را در دل کودک می پاشند.
هیچ چیز مثل گوش دادن به سخنان کودک و توجه کردن به رفتارهای او احساس شادی و شعف را در وی به وجود نمی آورد. با این کار خود به او می فهمانید که چقدر برایش ارزش قائلید. شنونده فعال بودن به معنای آن است که وقتی فرزندتان با شما صحبت می کند. اگر کاری در دست دارید، کنار بگذارید و به گفته های او توجه کنید. قبل از آنکه کودک در آستانه بلوغ قرار گیرد و گرفتار توفان روحی و عاطفی شود باید با برقراری رابطه صمیمانه در دل او راه پیدا کرد. رفتار محترمانه با فرزند خود داشتن، علاوه بر آثار تربیتی یاد شده این اثر مهم را نیز دارد که سبب می شود فرزندان هم به دیده احترام به والدین خود بنگرند. این نگرش آنها را به اطاعت از والدین وا می دارد و بر نفوذ کلامشان می افزاید.
رابطه صمیمانه داشتن با کودک از یک جهت اهمیت ویژه ای دارد و آن این است که کودکان در این دوره از آرامش و ثبات مطلوب برخوردارند اما این آرامش قبل از توفان است. آنها با نزدیک شدن به دوره نوجوانی و بلوغ دستخوش بحران و انقلاب روحی می شوند و آرامش خود را تا حد زیادی از دست می دهند اگر والدین در دوره دبستان نتوانند با کودک خود رابطه صمیمانه برقرار کنند، در دوره بلوغ و در چنان شرایط بحرانی، ایجاد صمیمیت بسیار دشوار است. و از آنجا که موثرترین راه نفوذ در نوجوانان و تربیت آنها، برقراری رابطه صمیمانه با آنهاست، می توان به اهمیت ایجاد صمیمیت در دوران کودکی پی برد.
همدلی و صمیمیت با کودک، سرمایه گرانبهایی است که او را از بسیاری از آفت ها در دوره های بعدی زندگی حفظ می کند و پیوند او را با خانواده محکم می سازد. از این جا می توان بار دیگر به این نکته مهم پی برد که دوران کودکی از لحاظ تربیتی فرصتی بی نظیر است و نباید آن را از دست داد.
نظر شما