به گزارش خبرنگار مهر، مردم این شهر و در هیئت های مختلف، در روز عاشورا با استفاده از دست ساخته های خود مانند "گهواره" ،"اماری" (تابوت نمادین سید الشهدا(ع)) و ... به بیان احساس خود از واقعه خونین کربلا می پردازند.
ناله کنان و مویه زنان پیکر سرور و سالار شهیدان را به صورتی نمادین در "اماری" تشییع می کنند.
سادات بر سر می کوبند، عمامه از سر بر می دارند تا اوج مصیبت را به تصویر بکشند.
"حاج آقا امیر" روحانی برجسته ابرکوهی در پیش روی "اماری" عزا، بر سر می کوبد و فریاد می دهد.
"ظالما دور شو از حسینم" و تشیع کنندگان خاک و کاه بر سر ریزان مویه می دهند: "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
پیرمردها هم آوا می شوند.
"این گلو، تابِ خنجر ندارد" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
"جای زخمی، به پیکر ندارد" - " داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
"من بمیرم که مادر ندارد" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
در این مراسم و از زمان های قدیم، تعدادی از سادات و به خصوص روحانیون سادات، عمامه از سر خود برمی داشتند و به عنوان شال عزا از دور گردن به صورت ضربدری از جلو سینه به پشت کمر می بستند، با پای برهنه و کمی کاه یا گل که بر سر می ریختند، نوحه کنان و بر سر زنان، پشت سر "اماری" حرکت می کردند و مسیر روز عاشورا را تا مقصد طی می کردند.
نوحه پشت "اماری" اگر چه به صورت بسیار آرام نسبت به دیگر نوحه ها ادا می شود اما سوزی خاص در خود دارد.
"ابر به فصلِ بهار" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
"نوحه کنان زارُ و زار" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
"زینب زارِ و حزین" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
"رو تو به خیمه نشین" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
"آه نیا قتلگاه" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
"هر طرفی این سپاه" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
"صف زدهِ، ای بی پناه" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
"بهر منِ بی پناه" - "داد حسین کشته شد، وای حسین کشته شد"
و ....
--------------
گزارش و عکس: رحیم میرعظیم
نظر شما