تئاتر درماني، روشي كه فراموش شده است

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاري "مهر"، يك مدرس تئاتر در نيشابور، با تاكيد براينكه استفاده از نمايش در حيطه درمان كار تازه اي نيست، درخصوص تئاتر درماني(پسيكودرام) توضيح داد: سالهاست كه در كلينيك ها و مراكز بازپروري جهان تداتار درماني انجام مي شود كه  در روان شناسي به آن "پسيكو درام" مي گويند. يعني استفاده از تئاتر جهت آرامش روحي و رواني .
"داريوش روشن ضمير" افزود : تاريخ مي گويد قبايل بومي آفريقا، بيماران جسمي كه براي آنان دارو تجويز مي كردند، جهت تلطيف روحيه آنان با حركات موزون سعي داشته اند آرامش را به بيمار تلقين كنند و حتي وقتي  كسي فوت مي كرد، عده اي جهت آرام كردن نزديكان متوفي ، دست به اعمالي چون حركات موزون مي زده اند، اما امروزه قصد تئاتر، تاثير نمايش بر روي تماشاگر و بازيگر است. بازيگر تاثير متقابل تماشاگر را روي خود مي بيند، اما چرا تئاتر درمان گراست؟
وي ادامه داد : تئاتر يك هنر گروهي است، حداقل چيزي كه يك نمايش بايد داشته باشد، يك بازيگر و يك تماشاگر است و اين دو براي رسيدن به يك هدف مشترك تلاش مي كنند. بازيگر موضوعي را به نمايش مي گذارد و اثر آن را به روي تماشاگر شاهد است و خود از آن تاثير مي گيرد، اثرگذاري عميق گروه بر فرد، امري آشكار است. اين خاصيت منشاء ايجاد گروه درماني مي شود.

مولف كتاب "درباره تئاتر" خاطر نشان ساخت : در تئاتر، جسم و روح به وحدت نظر مي رسند و در واقع فرد در تماميت وجودي خود مطرح مي شود، بنابراين تمام جنبه هاي وجودي انسان در نمايش و تئوري پردازي هاي متقابل بازيگر و تماشاگر به مرحله ظهور مي رسد و اين مزيت اصلي تئاتر درماني است.
روشن ضمير با بيان اينكه تئاتر واقعي فقط شامل كلام و حركت نيست، افزود: بايد اين دو درخدمت مفاهيم عقلي نمايش باشند، مفاهيمي كه در قالب لطيف هنرمند تئاتر، تلطيف مي شود و آنگاه در ذهن مخاطب، خود را مي جويد و ماندگار مي شود.
به نظر وي به همين دليل تئاتر به عنوان وسيله آموزشي، مناسبترين ابزار براي پيوند ميان جنبه هاي مختلف وجود انسان با جامعه است.
وي افزود: اينجاست كه مي بينيم "پسيكودرام" نه تنها ابزار آرامش است، بلكه وسيله اي براي تشويق به تفكر نسبت به مسائل مختلف و محركي براي جهش به سوي آنچه كه بايد باشيم و نيستيم.