کشف حجاب به بهانه تمدن و با هدف تخریب فرهنگ/تاریخ را موشکافانه بنگریم

به گزارش خبرنگارمهر، سالروز کشف حجاب به فرمان رضاخان بهانه ای شد برای پرداختن به موضوع عفاف و حجاب، امری که در جامعه کنونی شاید بیش از هرمولفه ای در مراودات اجتماعی ضروری بنظرمی رسد و شاید اغلب اوقات نیز نادیده انگاشته می شود.

عفاف و حجاب این روزها دیگر نه در پوشش ظاهر و نه خاصه زنان بلکه ابعاد گسترده ای را شامل می شود. در این نوشتار تنها قصد آن داریم اجمالی به این موضوع  اشاراتی داشته باشیم.

علی اصغر حکمت اینگونه روایت می کند که بعد از ظهر 17 دی ماه سال  1314 طهران تاریخ شاهد صحنه نمایش جشن آزادی زنان بود؛ سناریویی که  پیشتر توسط استعمارگران چیده شده بود، فرمانی بنام تغییر لباس و کشف حجاب که توسط رضاخان اجرایی شد.

صدور این فرمان موجب شد تا بی مهابا در شهرهای مختلف پوشش از سر زنان برداشته شود و داستان هایی که پیرامون آن شکل گرفت.

آری بی گمان یکی از وقایع تاریخی که همواره از آن به ننگ یاد می شود کشف حجاب است؛ پدیده ای که گرچه بیش از چند دهه از آن می گذرد اما آثار ننگین اش هنوز در تار و پود تاریخ خودنمایی می کند و تحت عناوین مختلف همچون سیاست تجدد طلبی، متحدالشکل کردن لباس و رواج پوشش اروپایی، شکل گیری انجمن ها و کانون ها، تبلیغ و ترویج برهنگی با درج مقالات، عکس و.. در روزنامه های آن دوره و برداشتن اجباری پوشش زنان بسترساز تهاجمات فرهنگی شد و این اواخر نیز از آن تحت عنوان ناتوی فرهنگی و... یاد می شود.

در برهه ای که سلاح نظامی دیگر کارساز نیست از روش های دیگری برای رسیدن به یک انسجام فکری استفاده می شود وآن راهی نیست جز از بستر فرهنگ و بکارگیری ابزارهای تبلیغاتی؛ آنچه مقام معظم رهبری پیرامون نقش آن پیش تر هشدارهایی را داده بودند و آن خود نمایانگر نگاه ژرف و تیز بین ایشان درباب مسائل فرهنگی است. خطر تهاجم فرهنگی و ناتوی فرهنگی همان رویکردی است که دشمن برای تسلط اهداف خود پیش گرفته است.

غرب در باب برهنگی با سرعتی شتابان معیارهای اخلاقی را کنار می زند و با نگرشی افراطی و ظالمانه نسبت به زن موجبات فساد و فحشاء در جامعه، آزادی بی قید و شرط و معاشرت زن و مرد در خانواده های متلاشی شده را فراهم می سازد و به اسم آزادی دوران اسارت و بردگی زنان شروع می شود.

ورود ناتوی فرهنگی  خزنده و آرام از بسترفرهنگ

از بین رفتن خط و خطوط اخلاقی ضرورت قدم نهادن در مرزها و حریم های بی شماری را می طلبد که مهمترین آن همان حوزه فرهنگ است. فرهنگ آرام ترین و بی صداترین ابزار تهاجمی است که می توان در آن ورود پیدا کرد و آثاری برجای گذاشت که حتی از مهیب ترین بمب ها و موشک ها نیز مخرب تر و جبران ناپذیرتر است.

خلط حق و باطل و تمیز این دو در حوزه فرهنگی چنان دشوار و فریبنده است که گاهی اوقات بی بند و بارترین افراد هم خود را سمبلی از مدافعان فرهنگی قرار می دهند.

در این جنگ نرم یکی خواهان سلطه و ایجاد وابستگی طرف دیگر است، بنابراین با استفاده از برنامه ها و ابزارهای فرهنگی به شکلی آرام و خزنده به فرهنگ هجوم می آورد؛ هجومی که استراتژی آن بی پایان و آثارش مداوم و همیشگی است.

ناتوی فرهنگی آخرین حربه ای است که دشمن برای اجرایی شدن اهداف شوم خود از آن بهره می گیرد و به نوعی مکملی برای ناتوی نظامی محسوب می شود.

در این جنگ از شیوه های تبلیغاتی و ضد تبلیغاتی روانی نظیر دروغ پراکنی، شایعه سازی، ایجاد شبهه، تخریب شخصیت ها، دگرگونی ارزش ها و... با هر ابزاری اعم از قلم، هنر، تریبون و.. استفاده می شود.

اغوا بخشی از همین جنگ نرم است به این روش که با فریب دادن و خلاف نشان دادن حقایق برای رسیدن به اهداف شوم برنامه ریزی می کنند.

چرا زنان باید حجاب داشته باشند

اما براستی ضرورت داشتن حجاب از سوی زنان به چه روی است؟ حجاب به معنای پوشش و پرده است و آنچه که بین دو چیز حایل می شود حجاب نام می گیرد. زن به دلیل زیبایی ها و جاذبه هایی که دارد همواره بیشتر از مرد مورد توجه قرار می گیرد و اگر در جامعه طوری ظاهر شود که این زیبایی ها به شکل ارزان و راحت در اختیار دیگران قرار گیرد؛ آنچه مورد توجه دیگران قرار می گیرد تنها این جذابیت ها خواهد بود و حال اگر زنی با پوشش درجامعه ظاهر شود افراد به بعد انسانی و جاذبه های درونی اش بیشتر توجه خواهند داشت و در واقع انسان بودن زن شناخته می شود این نکته اساسی و کلیدی خود نقش حجاب و تاثیر آن را در حضور زنان در جامعه تبیین می کند.

حجاب به نوعی موجبات امنیت اجتماعی زنان را فراهم می سازد، آرامش روانی در جامعه و اجازه حضور فعالانه در اجتماع از جمله آثار حجاب در جامعه است.

شهید مرتضی مطهری درباره نقش پوشش زن در جامعه می گوید: وقتی زن پوشیده و سنگین از خانه بیرون رود و جانب عفاف و پاکدامنی را رعایت کند افراد جرات متعرض شدن پیدا نخواهند کرد و از نظر اسلام هر قدر زن جانب عفاف و ستر را رعایت کند پسندیده تر است.

عفاف و حجاب واکسن جامعه

آثار حجاب همواره دو سویه است؛ همان گونه که در احکام دینی بر ضرورت حجاب و داشتن عفاف از سوی زنان تاکید شده است برهمان میزان نیز مردان مکلف به رعایت عفاف و حجاب شده اند؛ داشتن حجاب تنها زنان را از آسیب ها مصون نگاه نمی دارد؛ آنچه در احکام دینی بر روابط بین مرد و زن تاکید دارد این است که در محیط احتمال فساد وجود دارد و رعایت حجاب نه فقط در پوشش و لباس بلکه عفاف و حجاب در نوع نگاه، طرز کلام و گفتار، ارتباط زن و مرد در محیط جامعه و... باید براساس مرز و حدود مشخصی باشد تا همچون واکسنی از ابتلا به بیماری ها جلوگیری کند.

استاد رحیم پور ازغدی هم در این باره بیان می کند: اگر اسلام به زن می گوید حجاب داشته باشد می خواهد زن در جامعه حضور داشته باشد البته حضوری انسانی نه حضور مونث؛ حجاب حریمی برای زنان ایجاد می کند تا بتواند در عرصه های اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و..حضور داشته باشند.

پوشش رایج زنان در طول تاریخ ایران

هرچند سیر در تاریخ پوشش مجال بیشتری را می طلبد اما در این بخش سعی برآن است تا گذری کوتاه بر پوشش رایج داشته باشیم.

گواهی متون تاریخی اکثر ملت ها و آیین های جهان و گذری اجمالی بر سبک پوشش زنان حاکی از آن است که همواره زنان در طول تاریخ  به نوعی از حجاب برخوردار بوده اند؛ درهر برهه ای نیز نوع پوشش بنا بر سلایق زمانه با فراز و فرودهایی دچار تغییراتی می شد اما آنچه وجود داشت این بود که کمتر شاهد برهنگی بوده ایم.

دردوره های مختلف تاریخ ایران نیز پوشش زنان به اشکال مختلفی تغییر می یافت و وجه غالب پوشش ها به پوشش سر، مقنعه و چادرمختص بود؛ مثلا در عهد ساسانی زنان چادری گشاد و پرچین بر سر می کردند و اغلب با روپوش صورت خود را می پوشاندند. در دوره ایلخانان نیز کلاه، چارقد، روسری سه گوش، روبند و چادر برای پوشش سر و بدن مورد استفاده قرار می گرفت.

پوشش سر

پوشش سر در دوران اولیه اسلامی شامل تاج و دیهیم و کلاه و عمامه و مقنعه و چادر بود و گاهی نیز از پیشانی بندهایی استفاده می شد که مزین به جواهر بود.

مقنعه

مقنعه نیز از دیگر انواع پوشش هایی بود که در دوران بعد از اسلام رواج پیدا کرد زنان در قرن هفتم دور مقنعه نواری می بستند که از شانه ها تا پایین را می پوشاند.

چادر

پیش از اسلام چادر به عنوان پوشش سراسری و ستر و حجاب برتر بکار می رفت. چادر از دوران حکومت ایرانی از طاهریان تا ایلخانان به رنگ های زرد و آبی و سیاه تیره کاربرد داشت، زنان یک حجاب سراسری می گذاشتند وهنگام خروج از خانه روبندی نیز از پیشانی آویزان می کردند.

روبنده

روبنده پارچه چهارگوشی بود که دربالای پیشانی، کلاه یا روسری یا چادر وصل می شد و در محدوده چشم شکافی افقی برای دیدن تعبیه می کردند و نوع پوشش در هر دوره از لباس بیرون از خانه تا اندرونی متفاوت بود.

فساد؛ مهمات تهاجم فرهنگی

به هر روی تهاجم فرهنگی سلاحش "فرهنگ" و مهماتش "فساد" است، مقابله با این جنگ نرم جهادی عظیم را می طلبد و در این میان متولیان فرهنگی وظیفه ای بس دشوار بر دوش دارند.

اصلاح باورها درباره پوشش، احیای فرهنگ اسلامی از طریق ترویج و شناساندن زیبایی های حجاب مهمترین راهکار در توسعه فرهنگ عفاف و حجاب است.

از این رو فرهنگ سازان باید با باور تهاجم فرهنگی نسبت به اصلاح مفاسد اخلاقی و ابتذال در پوشش بی تفاوت نبوده و با آسیب شناسی از وضعیت موجود در جهت ایجاد اصلاحات گام بردارند.

سپیده غفاری