به گزارش خبرنگار مهر، دیری است که آوای بلند موذنان از فراز مناره ها جهان را به رویش می خواند و مناره ها با اذان، قامت افراشته تر می شوند.
سال ها است که بشر از فراز نام محمد(ص) عرش را به تماشا می نشیند، این نام نجیب از پسِ قرن ها همچنان تابناک و درخشان باقی مانده است، نامی که تاریخ با تمام شکوهش در برابر آن بزرگ مرد سر تعظیم فرو می آورد و امروز آوازه اش شرق و غرب عالَم را درنوردیده است.
محمد(ص)"رحمت للعالمین" است، پیامبرِ خویش را برتر نادیده از دیگران که با"انابشر مثلکم" دریایی دل را با خود همراه کرد، او رسول رهایی و مهر بانی بود، در شبه جزیره عربستان تهی از تاریخ و افتخار او بنیان تمدنی را نهاد که بشر امروز به آن مباهات می کند.
هنوز هم نام محمد(ص) بی تابمان می کند، به وجد می آوردمان، مولوی حق داشته است در هر اذان با شنیدن نام محمد(ص) از جای برخیزد و به حرمت این نام، برپای ایستاده بگوید: نامت بماند تا ابد/ ای جان ما روشن زتو
این مبارک میلاد بهانه ای است تا دل هایمان را بی حصارتر کنیم، پوست بیندازیم و نفرت ها را از دل بتکانیم، هفته وحدت که با تدبیر یکی از فرهیخته عالمان والای روزگارمان نامگذاری شد؛ فرصتی است تا دمی نیک بنگریم و ببینیم ما در کجای جهان ایستاده ایم؟.
بنگریم و بینیم ما پا جای پای محمد(ص) نهادگان با خویش کرده ایم؟ دلهایمان را چه قدر به هم نزدیک کرده ایم؟ آیا ندانسته و ناخواسته بر طبل کینه و عداوت می کوبیم و خویش را فراتر از دیگران ببینیم یا اینکه واقعا دل به وحدت سپرده و به دنبال همدلی و وحدت کلمه به معنای واقعی آن و اعتصام به "حبل الله" هستیم؟
پیروان محمد(ص) نباید وحدت را در یک هفته خلاصه کنند، این به سمت قبله واحد ایستادگان، این قرآن واحد خوانان، این"اشهد ان محمدا رسول الله" برلبان، نباید هرگز با هم بیگانه باشند و از آن سو کینه ورزان در ستیز با تمام ادیان، این گونه بر پیامبرمان، بر باورمان، بتازند و ما هنوز اندر خم یک کوچه مانده، پس از گذشت سالیان متمادی در جهت رسیدن به وحدت کلمه برنامه ریزی کنیم.
دامن زدن دشمنان به اختلافات شیعه و سنی و ایجاد رخنه در صفوف مسلمین، در این روزگار و با گذشت بیش از 1400 سال از تاریخ اسلام، درد بزرگی است که باید علماء، روحانیون، اندیشمندان شیعه و سنی، اصحاب اندیشه و قلم برای تبیین و روشنگری، ارائه راهکارها و ایجاد وحدت عملی در سراسر جهان تلاش کنند.
بزرگتراز آن درد برهم تازی بزرگان و یاران انقلاب که گاه سخت باهم بیگانه می شوند، اختلاف نظرها و اختلاف دیدگاهها را به گونه ای مطرح می کنند که دیگر رنگ و بوی خدایی نمی دهد و بعضا به کینه و عداوت در نگاه عام بدل می شود، دشمن شاد کن می شود و بدخواهان و مخالفان اسلام و نظام اسلامی را برای سوء استفاده از آن به تکاپو می اندازد، غافل از اینکه این ملت بزرگ مشت گره کرده، انقلاب کرده و صدها سختی را تاب آورده با این رفتارها در حیرت می ماند که به راستی در این ملک چه خبر است؟
آیا این رفتارها می تواند ما را به وحدت کلمه نزدیک کند یا اینکه خدای ناکرده عمدا و یا سهوا، خواسته و یا ناخواسته تیشه به ریشه وحدت زده ایم.
براستی مسئولیت این گناه بزرگ و تبعات آن به عهده چه کسی است و چه کسانی باید پاسخگو باشند؟
باید کسی پای پیش بگذارد، باید برای نزدیکی قلوب، برای نهراسیدن از یکدیگر، برای پذیرش اختلاف دیدگاهها و اختلاف نظرات و برای" رحماء بینهم" تدبیری بیندیشد.
میلاد رسول(ص) و هفته وحدت سال هاست که می آید و می رود، بیائیم دری از رحمت بر دلهایمان بگشاییم و بگوئیم که: یا رسول الله(ص)؛ مهرت را به سمت ما روانه کن، چشمه ای ازحکمتت را بر ما جاری کن، یک بار دیگر در مکتبت را بر روی ما بگشا، سخت به رحمتت، به مهرت، به عطوفتت محتاجیم...!
نظر شما