دسته بندی سه گانه همایشها؛ ازنوع تبیلغاتی و نمایشی تاعلمی وآکادمیک

دکتر حسن فتحی در مورد اینکه آیا برگزاری همایش ها و نشست ها در حوزه علوم انسانی در کشور منجر به تعامل اندیشمندان و توسعه این علوم شده است به خبرنگار مهر گفت: روا نیست که درباره همه همایش ها به به طور کلی حکم یکسان داد و همه را  با یک چوب راند. باید میان همایش ها فرق گذاشته بشود. اینکه در هر همایشی شرکت کنندگان و سخنرانان آن چه کسانی هستند اینها را باید میانشان فرق گذاشت.

وی افزود: بعضی مجری همایش ها نهادهایی هستند که همایش های مناسبتی برگزار می کنند حالا یا مناسبت سیاسی یا تاریخی یا حکومتی و یا...  اینها را نی گوییم کلاً بی ثمر هستند، اما عموماً جنبه تبلیغاتی و نمایشی دارند. برخی همایش ها را هم شهرداری ها و صدا وسیما برگزار می کنند اینها از قبلی صبغه علمی بیشتری دارند اما باز هم به برگزاری همایش های آکادمیک علمی نمی رسند.

استادگروه فلسفه دانشگاه تبریز ادامه داد: سومین دسته همایش ها، همایش های آکادمیک و علمی هستند که باید ارزیابی شوند. برخی در دانشگاه ها و برخی توسط نهادهای پژوهشگاهی برگزار می شوند. دانشگاه ها برای برگزاری از لحاظ بودجه و تأمین مالی و بورکراسی و روند اداری مشکلات بیشتری تا نهادهای پژوهشگاهی دارند. از نظر تعداد هم تعداد همایش هایی که مراکز پژوهشگاهی برگزار می کنند بیشتر است. این همایش ها سطح علمی اش از همایش های قبلی بیشتر است ولی ایرادی که دارد این است که بحث ها خیلی در ارتباط با دانشجویان و مخاطبان نیست.

این محقق و پژوهشگر حوزه فلسفه اخلاق تصریح کرد: شرکت کنندگان همایش ها در این سه دسته همایش متفاوت هستند. افراد متشخص از مقامات اجرایی، سیاسی و مذهبی و افراد پیشکسوت حوزه خاصی که همایش مربوط به آن است می آیند البته این بیشتر در دسته اول و دوم همایش ها است. در همایش های آکادمیک افراد اهل تحقیق که پژوهش هاشان را برای ارائه آورده اند دعوت می شوند البته تعدادی افراد تازه وارد و خام هم در بینشان وجود دارد. پیشکسوتها دعوت می شوند اما آنها دیگر کاری نمی کنند و دوباره همان مطالب و نوشته های تکراریشان را ارائه می دهند.

فتحی یادآورشد: در کل همایش های ما هم مثل تدریس ، پژوهشها، اقتصاد و سیاست ما همه هم سنگ هم هستند سیاه نمایی مطلق نباید نشان دهیم هرچند که ضعف ها هم کم نیستند.

فتحی در مورد مقایسه همایش های داخلی با خارج از کشور تصریح کرد: من همایش خارجی شرکت نکرده ام اما موردی از مجموعم مقالات منتشر شده هردو را که خواندم متوجه شدم که همایش های خارجی کیفیتشان به مراتب از همایش های داخلی بالاتر است. در داخل کمیت مهم است در حالیکه می شود کیفیت را هم بالا برد.