شهریار عباسی در گفتگو با خبرنگار مهر از پایان تالیف رمان تازه‌ای با عنوان «بوسه‌های تکراری» خبر داد و اظهار کرد: این رمان داستانی بلند درباره عشق و اعتیاد را بیان می‌کند و راوی آن برای نخستین بار در آثار من اول شخص و یک زن انتخاب شده است.
وی افزود: این رمان یک داستان کم حجم را در بر می‌گیرد که به حساب من نزدیک به 120 صفحه پس از چاپ می‌شود و در حال حاضر نیز آن را برای انتشار در اختیار نشر به‌نگار قرار داده‌ام.
عباسی در پاسخ به سئوال مهر درباره اینکه چرا در این اثر از موضوع جنگ که در آثار وی همواره بروز و ظهور داشته، دور شده است، گفت: این رمان برای من تجربه تازه‌ای بود برای نوشتن در فضایی که جنگ در آن وارد نمی‌شد. نوشتن این رمان برایم به معنی آن نیست که جنگ را کنار بگذارم و از آن عبور کنم. جنگ سوژه‌ای نیست که یک زمانی درباره‌اش بنویسم و تمام شود برود پی کارش، دفاع مقدس برای من یک دغدغه است و حتما در ادامه درباره‌اش می‌نویسم و عبوری از آن در ذهن من نیست.
نویسنده رمان «سایه‌های بلند» ادامه داد: بوسه‌های تکراری داستان بلندی بود که موضوعش به ذهنم رسید و آن را نوشتم. همانطور که سایه‌های بلند را نوشتم و شاید ادامه این رمان ناتمام را در ادامه نوشتم و با عنوان دیگری منتشر کردم.
نویسنده رمان «هتل گمو» در ادامه با اشاره به حجم رمان «بوسه‌های تکراری» گفت: رمان را با حجم نمی‌شود سنجید. نمی‌توان گفت که اثر کم حجم، رمان نیست و تنها آثار پرحجم رمان است. ما هم «بیگانه» آلبر کامو را که کتاب لاغری است، رمان می‌گوییم و هم «دن آرام» شولوخف را که بیش از هزار صفحه است. اما مسئله اینجاست که امروزه در میان بیشتر نویسندگان ما حوصله‌ای برای نوشتن رمان به ویژه رمان بلند باقی نمانده است و اساسا رمان پخته کم داریم.
عباسی ادامه داد: بی‌حوصلگی نویسندگانمان به نظر من منجر به ایجاد مُدلی در تولید کتاب شده که مطابق با آن آثار ادبی پرحجم به طور عمده رمان‌های عامه‌پسند باشد و عمدتا کسی انتظار و حوصله خواندن رمان جدی پرحجم را نداشته باشد. از سوی دیگر در وضعیت فعلی مطالعه و کتابخوانی کشور نیز عملاً حوصله‌ای برای خواندن کتاب باقی نمانده و همه اینها یعنی که در یک فاجعه قرار گرفته‌ایم که در آن اگر رمان جدی هم نوشته شود، حجمش کم است.
نظر شما