چگونه می توان از عواقب طلاق کاست/ بچه از پس نبود یکی از والدین بر نمی آیند

به گزارش خبرگزاری مهر، یکی از مسائل روزافزون در اکثر جوامع طلاق است که متاسفانه عواقب وحشتناکی دارد. گذشته از لزوم برنامه ریزی برای کاهش آمار طلاق، یک دغدغه کاستن از تبعات طلاق است. تحقيقات زيادي روي فرزندان طلاق صورت گرفته كه به پدرو مادر كمك مي كند با اين مسئله روبه رو شوند و به بچه ها كمك كنند كه به بهترين نحو با آن سازگار شوند.

وقتي طلاق با كشمكش كمتري صورت گيرد بچه ها به بهترين نحو عمل مي كنند. زمانی که بچه ها با دعواهاي بيش از حد روبه رو نشوند و وقتي براي تلافي كردن يا تسلط بر ديگري بازيچه قرار نگيرند سازگاري آنها با طلاق نسبتا راحت تر است. بچه هايي كه به خاطر اينكه پايشان ميان اختلاف پدر ومادر وسط كشيده شده ودر كشمكش بر سر وفاداري از آنها استفاده شده احساس مي كنند بين پدر ومادر "گرفتار" شده اند به شدت تحت تاثير قرار گرفته و احتمال دارد دچار مشكلاتي از قبيل سردرد، اختلال خوردن، اضطراب و افسردگي شوند.

عاملی که بسيار مهم است توانايي براي نزديك ماندن به هر دوي پدر ومادر بعد از جدايي آنهاست. به دلايلي كه هنوز نمي دانيم پدرها وقتي سرپرستي بچه ها را بر عهده ندارند احتمالا از آنها رو گردان مي شوند. بعضي از محققين تصور مي كنند كه پدر وقتي احساس كند اراده وتسلط درستي برآنچه كه در زندگي بچه هايش رخ مي دهد ندارد آنها را به حال خود وامي گذارد. ساير محققين تصور مي كنند كه لطمه جدايي از لحاظ عاطفي آنقدر براي پدر دشوار است كه نمي تواند هر روز آن را تحمل كند واين فاصله به او اجازه مي دهد از احساسات شديدش فرار كند..

بچه ها از پس كمبود پدر خوب بر نمي آيند و به نظر مي رسد چيزي كه آنها به عنوان رها شدگي تجربه مي كنند همواره زجرشان مي دهد. درباره نياز به اينكه پدر با بچه هايش در زمان طلاق و بعد از آن در ارتباط باشد اصلا نمي شود اغراق كرد.

آنچه كه بعد از طلاق براي هر يك از والدين اتفاق مي افتد به يك اندازه مهم است. بچه هايي كه به بهترين نحو عمل مي كنند، پدر ومادرهايي دارند كه يا مجرد مي مانند يا يك رابطه پايدار و موفق دارند. در مقابل، بچه هايي كه پدر ومادر شان باز هم طلاق مي گيرند يا دائما سراغ شخص ديگري مي روند غالبا بالاترين ميزان مشكلات عاطفي را داشته و در ايجاد اعتماد در روابط خودشان دچار مشكل هستند.

پدر ومادر باید بچه ها را در اولويت دهند و حداكثر استفاده را از شرايط بد ببرند. وقتي بچه ها از برخورد مستقيم با تشويش خاطر ودشمني پدر ومادر مصون بمانند،به نظرمي رسد خيلي بهتر عمل مي كنند. پدر يا مادري كه متاركه كرده با معطوف كردن حواس خود به اينكه فرد مفيدي بوده و بچه ها را از يك رابطه ناموفق دور نگه داشته اند مي تواند گام سازنده اي در راستاي كاهش لطمات درازمدت بر فرزندان بر دارند. تندي پدر يا مادر نمي تواند كمكي بكند ولي روياهاي بچه ها را از بين مي برد و اميدشان را براي يك رابطه زناشويي شاد نقش بر آب مي كند. پدر يا مادري كه بعد از طلاق، هم بدگمان است و هم  حافظ خويش، اين عقيده احمقانه كه نبايد به كسي اعتماد كرد  و به چيزديگري هم اميدوار بود را تاييد مي كند.

اعتماد كه به ندرت راجع به آن فكر مي شود، در صورت وجود، يكي از مولفه هاي زندگي زناشويي است، ولي وقتي از بين مي رود واقعا كشنده است. زن و شوهرهايي كه به هم دروغ مي گويند، يكديگر را فريب مي دهند يا تعهدي را زير پا مي گذارند مستقيما به رابطه اي كه براي بهبودش بايد به آن توجه كرد آسيب مي زنند. شرايطي كه تعهد انسان را محك مي زند هميشه اعتماد را به خطر مي اندازد، چرا كه وقتي زن ياشوهر از عشق همسرش مطمئن نباشد دليلي براي توجيه فداكاري هايي كه براي ثمر بخش بودن بودن زندگي زناشويي لازم است، ندارد.

وقتي بچه در زندگي زناشويي اي بزرگ شوند كه در آن اعتماد هست، ديگر تنش يا سوء ظني كه آنها را وادار به هشياري كند در كار نيست. رابطه علني و اعتماد براي ديدن و تقليد كردن در اختيار آنهاست و ولي وقتي بچه ها پي مي برند كه زن وشوهر پنهان كاري مي كنند، خودخواهي و فريبكاري مي كنند خيلي مشكل تر است كه چشم اميد به آينده اي داشته باشند كه چيزي غير از اين باشد.