نخستین نشریه الکترونیکی سینما در مشهد رونمایی شد/ نقد و بررسی فیلم "کلاس هنرپیشه گی"

به گزارش خبرگزاری مهر، در دومین نشست سینما رسانه از اولین نشریه الکترونیکی سینما به صورت تخصصی در کشور رونمایی شد، این نشریه کاملا به ژانرها و موضوعات مختلف سینمایی می پردازد.

در این مراسم فیلم کلاس هنرپیشگی به اکران در آمد و نقد و بررسی فیلم صورت گرفت علی جعفری  منتقد، گفت: از ویژگی های متفاوت سینمای آقای داودنژاد شکل و شمایل و ساختار فیلم های ایشان است.استفاده از نابازیگرها ، شکل ، شمایل و ساختارمتفاوت که معمولا احساس می شود  سینمایی است که داستان پردازی زیادی ندارد اما در لایه های پنهانش همانطور که درفیلم کلاس هنرپیشگی مشاهده کردیم به یک شکل داستانی منتهی می شود و شاید از اختلاف نظرهای بین منتقدان این شکل و شمایل در سینمای آقای داودنژاد به اوج خود رسیده است و حتی در سینمای دنیا نیز نمونه های محدودی دارد به خصوص استفاده از نابازیگران و عوامل خانواده که این اتفاق در سینمایی دنیا خیلی کم رخ داده است.

علیرضا داودنژاد، کارگردان فیلم در پاسخ به سوال جعفری که چطور به این نوع از سینما رسیده اید عنوان کرد: من خیلی دوست داشته ام که سینما به زندگی نزدیک شود و این موضوع از کودکی با من همراه بوده است، معنای آن در ذهن من به مرور عوض شد و به این نتیجه رسیدم که ما سینمای ایرانی نداریم در فیلم های ما فارسی صحبت می شود اما از زندگی مردم به طور کامل در فیلم ها چیزی نداریم به ندرت دیده می شود که سینما شکل زندگی باشد یعنی سینما از محیط و جهان اطراف خود الهام بگیرد از جهان واقعی ، موضوعات واقعی و  انسان های واقعی برخی معتقد هستند که این چیزها جالب نیست ولی به نظر می رسد که این استدلال قدیمی است و دیگر جواب نمی دهد در حال حاضر فیلم های موفق فیلم هایی هستند که با واقعیات جاری زندگی ما تماس داشته اند.

وی گفت: به نظر من در 30 سال گذشته، نسل جدیدی از تماشاگر در ایران شکل گرفته که مساله آن با تماشاچی های رایج در سینمای دنیا متفاوت است در سینمایی دنیا مردم به دنبال کلیشه های خاصی هستند ولی در ایران صمیمیت، صداقت و راستی فیلم و اینکه فیلم واقعیت های جامعه باشد و یک تصویر زنده از زندگی اطراف ما را نشان دهد مناسب است و مردم دنبال این فیلم ها هستند و من مدت ها است که دنبال این قضیه هستم  تماشاچی های ایرانی با لذت متفاوتی به سالن می آیند.

داودنژاد در پاسخ به این سوال جعفری که عشق و علاقه شما به مسائل اجتماعی از کجا سرچشمه می گیرد گفت : ما در ارتباط با دیگران چشم باز می کنیم و تصور زندگی بدون دیگران محال است این برمیگردد به اینکه من در سن 17 سالگی به طور حرفه ای وارد سینما شدم و متوجه شدم که جامعه در زندگی افراد تاثیر زیادی دارد و ما ضعفا ، من خودم را جز اغنیا نمی دانم اکثر مردم ما قدرت تصرف در مناسبات اجتماعی را ندارند ما باید از جامعه دفاع کنیم . من از کودکی تاثیر سو زندگی اجتماعی را می دیدم شاید به همین دلیل علاقه مند شدم.

محمد رضا داود نژاد ، بازیگر فیلم کلاس هنرپیشگی ، در پاسخ به بازی کردن بدون فیلم نامه مدون عنوان کرد: در رو ش سیستم استون استابیسکی که دراین روش گفته می شود زندگی کن نه بازی من از اولین فیلمم از این سیستم استفاده کرده ام.

علیرضا داودنژاد، کارگردان، در پاسخ به وجود فیلم نامه مدون در صحنه گفت: در ایران چند بار سینما اختراع شده است ولی هنوز به سینمایی ایرانی نرسیده ایم و علت آن این است که تا نتوانیم زندگی عادی روزمره را به طور زنده در فیلم بازسازی کنیم مصالح لازم برای سینمای ایرانی ایجاد نمی شود. ما تا زمانی که متن زندگی ایرانی را در سینمای ایران وارد نکنیم سینمای ایرانی شکل نمی گیرد و من دنبال یک موقعیت واقعی بودم .

وی گفت: بعد از اکران فیلم مرهم منتظر برگشت پول بودم که قیمت سکه شروع به بالا رفتن کرد و در همه جا بحران گرانی سکه احساس می شد و این موقعیتی بود که دنبال آن بودم و تاریخ و جامعه یک موقعیت دراماتیک قوی را در اختیار من قرار دادند و زمانی که فامیل را جمع کردم همه در ادامه این موقعیت بودند و همه دنبال اظهار نظر بودند. در دل این موقعیت مناقشاتی به طور باالقوه ایجاد شد.

داود نژاد در پاسخ به سوال اینکه چرا داستان به شکل مستقیم بیان نشده بود و فاصله گذاری در فیلم بود ادامه داد: از اول اختراع سینما ، سینما برای دو گروه سیاست مداران و تاجران جالب بود . سیاست مداران برای تبلیغات و تجار برای سرگرمی جذب سینما شدند از آن زمان سینما کمابیش تحت تاثیر این دو گروه بوده است و آنها در طول تاریخ سینما دستور زبان سینما را با نیازهای خودشان شکل دادند به همین دلیل هنوز سینمای ایرانی را نداریم.ابزارهای جدید سینما را از چنگ این دو گروه می تواند بیرون بکشد و آن را به هنر نزدیک کند .

وی گفت: در هنر یک فرد وجود داردو ابزار جدید سینما را به سمت هنر سوق میدهند .در حال حاضر می توان با یک لب تاب فیلمی را میکس کرد و هنر سینما درحال آزادشدن از تشریفات است.

وی در پاسخ به این سوال که آیا به این شکل که وارد زندگی ایرانی شدیم می توان به سینمای ایرانی وارد شد ادامه داد: این یک نحوه بیان می باشد در این فیلم 50 تا 60 قصه دیده می شود زندگی یک آهنگ ساز ، داستان پسرش ، داستان دخترش که او را قبول ندارد ، داستان مادری که با این افراد مواجه است ، داستان علی و عشقش ، پدرعلی و برادرش، داستان کبری خانم ، داستان بچه 5 ،6 ساله فیلم هر کدام یک فیلم هستند و در واقع 40 تا 50 قصه ترکیب شده است و تصویر نسبتا جامع از یک دوره تاریخی کشور را ارئه داده است.

وی گفت: با این بیان سینمایی امکان ترکیب این داستان ها وجود داشت و این تلاشی است برای اینکه بتوانیم گامی در جهت ایجاد سینمای ایرانی برداریم.

وی در پاسخ به سوال خشونت مشاهده شده در فیلم عنوان کرد: من بدون پروا سعی کرده ام خشونتی را که در متن جامعه دیده ام نشان دهم و این خشونت ها در جامعه وجود دارند. ولی به طور کلی سطح تنش در فیلم بالا است و این واقعا با اراده من نبوده و تنشی است که از متن آن دوره زمانی بیرون آمده است و مربوط به یک دوران ملتب است که قیمت سکه به طور ناگهانی از 300 هزار تومان به یک میلیون تومان رسیده است.