به گزارش خبرگزاری مهر، كمتر پدرومادري هست كه بخواهد عمدا كاري به ضرر بچه اش انجام دهد، وكمتر از آن تعداد، والديني است كه مي دانند تا چه حد بعضي از انواع دعواهايشان مي تواند براي بچه ها زيان آور باشد. در اينجا به بعضي ازبايد و نبايدهاي راه هاي اداره دعوا اشاره مي كنيم.
سربچه ها جلوي بچه ها دعوا نكنيم
بچه هايي كه مشاهده مي كنند والدينشان دارند سر آنها دعوا مي كنند در وضعيت فوق العاده آسيب پذيري هستند. از آنجا كه بچه ها نوعا خود را در مركز حوادث مي بينند، هيچ بعيد نيست كه خود را به عنوان عامل جر و بحث هاي پدر ومادر سرزنش كنند. بي شك اين مسئله وقتي آنها عامل مشكلاتي مي شوند كه به آرامش خانواده ضربه مي زند، در ذهن آنها تثبيت مي شود. اين احساس گناه روي دوش بچه ها سنگيني مي كند و باعث مي شود خود را به طرقي كه به اختلالات رفتاري يا عزت نفس كم تعبير مي شود، سرزنش كنند.
هيجان عاطفي را محدود كنيم
درگيري موقعي مخرب محسوب مي شود كه عصبانيت و واكنش هاي عاطفي بيش از حدباشد، يعني موقعي كه پدر ومادر به يكديگر توهين كرده يا حتي فحش وبد وبيراه يا موقعي كه خطر اقدامات خشونت آميز يا پايان دادن به ازدواج وجود دارد. وقتي درگيري مخرب باشد، يافتن يك راه حل خوب يا مفيد براي مسئله اي باعث ايجاد مشاجره شده بسيار دشوارتر مي شود. آنچه كه از اهميت برخوردار است اين واقعيت غم انگيز است كه وقتي والدين به اين حد بالا از تنش عاطفي برسند، ديگر در دسترس بچه ها نيستند.
از صحبت درباره اختلا ف ها خودداري نكنيم
درگيري به خودي خود مخرب نيست. زن وشوهرهايي كه از درگيري مي ترسند و ترجيح مي دهند از اختلاف هايشان صحبت نكنند اغلب بيش از زن وشوهرهايي كه چگونگي آشكارا صحبت كردن از مسايل ياد گرفته اند، در زندگي زناشويي خود مشكل دارند. زن و شوهرهايي كه درباره مشكلاتشان حرف نمي زنند بيش از پيش ناراضي مي شوند و به مرور زمان از صميميت و نزديكي شان كاسته مي شود. افزون بر اين بچه هايي كه شانس درگيري اي را كه به طور سازنده با آن برخورد مي شود، ندارند، شانس آموختن راه هاي اداره اختلاف هاي زندگي خودشان را هم نخواهند يافت. تنها از طريق مشاهده راه هاي مفيد حل درگيري است كه بچه ها مي توانند الگوبرداري از اين مهارت هاي مهم را بياموزند.
منصفانه دعوا كنيم
زماني كه همسري قادر است دغدغه اي را شناسايي و آن را بدون سرزنش و كينه مطرح كند، راحت تر مي توان به تشريك مساعي رسيد. مخالفت هاي زناشويي سازنده به زن و شوهرها اين امكان را مي دهد كه احساسات خود را در فضاي مملو از درك و همدلي ابراز كنند. ممكن است زوجين با يكديگر مخالفت كنند، اما به حرف هاي يكديگر گوش داده و تلاش مي كنند ديدگاه يكديگر را درك كنند.
بچه هايي كه مي بينند والدينشان اين گونه با هم دعوا مي كنند، ياد مي گيرند كه اختلاف ها لزوما ترسناك نبوده و مخالفت ها عشق و محبت را نابود نمي كند. پدر و مادرها به جاي اينكه تلاش كنند جلوي بچه ها دعوا نكنند بايد ياد بگيرند كه چگونه و به طور سازنده دعوا كنند.
پاي بچه ها را وسط نكشيم
براي بچه بسيار دردناك و زيان آور است كه از او خواسته شود طرف يكي از والدين را بگيرد. وقتي يكي از والدين بچه ها را وادار مي كند به نمايندگي از او با ديگري تعامل داشته باشد، بچه مجبور مي شود با او رابطه تقابلي داشته باشد. درست است كه پدر يا مادر احساس تنهايي كمتري مي كند، اما پاي بچه به محدوده بزرگ ترها كه واقعا به او مربوط نيست كشيده مي شود. از آنجا كه بچه ها مشتاق كمك به باز گرداندن آرامش به خانواده هستند، ممكن است در خواست يكي از والدين را مبني بر طرفداري از او را قبول كنند. اما اين كار خالي از عواقب فوري وبلند مدت نيست.
وقتي بچه ها از دعواي ما ناراحت مي شوند دوباره به آنها قوت قلب دهيم
زماني كه بچه اي از دعواهاي پدر و مادر رنجيده خاطر مي شود، در ميان ترس ها و نگراني هاي خود تنها مي ماند. اگر چه والدينش ممكن است در زمانهاي آزردگي، براي آرامش ودلداري دادن به او حي وحاضر باشند اما در وسط دعوا در دسترس نيستند. بچه ها خصوصا به تهديدات والدين مبتني بر ترك خانه يا طلاق واكنش پذير هستند.با اينكه والدين مي دانند چيزهايي كه در زمان عصبانيت مي گويند اغلب حقيقت ندارد ولي بچه ها آن را حتمي فرض مي كنند.
در حضور بچه ها اعتراف كنيم كه دعوا تمام شده است
از بخت بد بچه ها، بيشتر پدر ومادر ها بعد از جروبحث هايشان آشتي مي كنند، اما ترجيح مي دهند اين كار را در خلوت انجام دهند. بچه از همه جا بي خبر نمي داند كه والدينشان صلح كر ده اند. پژوهش ها نشان داده بچه هايي كه شاهد آشتي كردن والدينشان هستند بلافاصله آرام شده به اين معني نيست كه حتما طوري برنامه ريزي كنند كه در حضور بچه هاآشتي صورت بگيرد بلكه به معني آن است كه وقتي مشاجره اي صورت مي گيرد و به خير وخوشي ختم مي شود بايد به نوعي همه مطلع شوند.
نظر شما