پوریا سوری شاعر و روزنامه‌نگار در گفتگو با خبرنگار مهر، از زیر چاپ رفتن دومین دفتر شعر خود با عنوان «دیکته‌ی اقلیت» خبر داد و گفت: این کتاب دربرگیرنده مجموعه اشعار سپید من است که از سال 1386 به بعد سروده شده است چون از آنس ال‌ها به بعد دیگر سرودن غزل را کنار گذاشته بودم.
وی در پاسخ به چرایی تغییر قالب شعری‌اش از غزل به شعر سپید گفت: من عقیده دارم قالب غزل محدودیت‌هایی دارد که دست و پای شاعر را در جایی می‌بندند و به تبع شاعری را که دوست دارد حرف‌های تازه بزند، کمی با مشکل مواجه می‌کند. البته من در همان سال‌ها نیز غزل اجتماعی می‌سرودم که شعری متفاوت با غزل عاشقانه است اما باور دارم که این قالب شعری به هر شکل ظرفیت‌هایی خاص خود را دارد که نمی‌شود تمام حرف‌ها را در آن زد.
سوری ادامه داد: من البته نمی‌گویم که باید غزل را کنار گذاشت اما برای شخص من این اتفاق رخ داد که حرف‌هایی داشتم که نمی‌شد در قالب غزل آنها را بیان کنم. از سوی دیگر در سال‌های اخیر قالب غزل به شدت مبدل به یک قالب دولتی در شعر شده و فضای غالب بر آن را به طور معمول شاعران مستقل تاب نمی‌آورند. درست است که برخی می‌گویند شاعر باید تنهاییِ خودش را داشته باشد اما بالاخره باید شعرش هم خوانده شود. در قالب غزل اما به خاطر سرمایه‌گذاری‌های دولتی در سال‌های اخیر، فضای مستقل از دست رفته و کمتر شاعر مستقلی را می‌شود پیدا کرد که مناسبتی شعر نگوید.
وی در ادامه با اشاره به مجموعه شعر «دیکته‌ی اقلیت» افزود: این مجموعه شامل دو دفتر شعر است. دفتر اول با عنوان «دردهای موسمی» شامل شعرهای سپید اجتماعی من است که متاثر از فضای اجتماعی سال‌های اخیر و به بیانی انتقادی سروده شده است و بسیاری از تعابیر و تعلیق‌های موجود در آن را نمی‌شود در قالب قالب غزل بگویم.
سوری همچنین گفت: دفتر دوم از این مجموعه نیز با عنوان «خواب‌های سنجاقک مرده» شامل اشعار عاشقانه من است که بر پایه کوتاه‌نویسی سروده شده است و دیدگاهی تغزلی دارند و موضوعاتشان هم بیشتر درونی است.
یادآوری می‌شود مجموعه شعر «دیکته‌ی‌اقلیت» از سوی انتشارات نگاه به زیر چاپ رفته است. نخستین مجموعه شعر سوی نیز با عنوان «تناسخ به وقت درخت» از سوی نشر بوتیمار منتشر شده است.
نظر شما