فصل تازه مذاكرات هسته اي

 اين كه تنها اين3  كشور با ايران مذاكره كننده خواسته امريكا از آژانس بود كه به ايران تحميل شد و متاسفانه مسوولان ذي ربط نيز به آن تن داده بودند. آنها حتي به اين تحميل اعتراض هم نكردند ، چه برسد به آن كه از تن دادن به آن خودداري كنند. اين شرايطي كاملا مستعمراتي بود كه به ما تحميل شد و لاجرم مذاكره كنندگان هرگز خواستار تحقق شرايطي كه در مذاكرات موازنه و احترام متقابل ايجاد شود ، نشدند. بنابراين خوب است امروز آنها ديگر سكوت كنند تا جريان انرژي هسته اي بر مبناي مقررات و موازين معمول در عرصه بين الملل پيش برود. اين كه چه تعداد و چه كشورهايي به مذاكره كنندگان به ايران بپيوندند، نمي تواند هيچ گونه قاعده و قانوني داشته باشد. امروز با رد پيشنهاد ايران از سوي اروپا و عدم پذيرش پيشنهاد اروپا از جانب ايران كه حدود يك ماه پيش رخ داد، در واقع مذاكرات ايران و اروپا به انتهاي خود رسيده است.
با وجود اين ، فصل تازه اي از روند مذاكرات پيش روي ما قرار دارد.
دوم : در مذاكرات پيشين مذاكره كنندگان ايراني به اين موضوع مهم توجه نكرده بودند كه بر پايه مقررات شوون و روال بين المللي پيش از شروع مذاكرات مذاكرات جداگانه اي براي تعيين دستورالعمل و شرايط مذاكره اصلي به انجام برسانند. اين مذاكرات كه اصطلاحا Agenda گفته مي شود به دليل دسترسي به يك توافق انجام مي شود كه ممكن است زمان زيادي را به خود اختصاص دهد توافق بر سر اين كه چه كساني ، چه تعداد و بر سر چه موضوعي و در چه مدت - با هم مذاكره كنند و اين كه چه حق و حقوقي در نزد طرفين مشترك باشد. همچنين اين كه توافق كنند ، اصل موازنه و احترام متقابل همواره رعايت شود و هر يك از طرفين در طول مذاكره حق نداشته باشد از اهرم فشار براي تحت تاثير قرار دادن مذاكرات بهره جويد: چنان كه بزرگترين ضعف عملكرد مذاكره كنندگان ما در بي اعتنايي آنها به رعايت اين اصل بين المللي در شكل دادن به مذاكرات هسته اي با اروپا بود. بدينگونه اروپا توانست از اهرم فشار وحشتناكي عليه ايران استفاده كند. آنها با تشويق دشمنان ملي ما به جمهوري اسلامي تهمتها روا داشتند از مواضع امريكا حمايت و در قبال تهديدات اسرائيل سكوت اختيار كردند و حتي اين تهديدات را ناديده گرفتند. از ادعاهاي غيرقانوني ابوظبي حمايت كردند و حتي تحريكات در خوزستان را مورد پشتيباني قرار دادند كه اينها حكايت از عدم احترام متقابل و رعايت نكردن موازنه داشت و تخلف آشكار اروپا از قوانين بين المللي (Agenda) به حساب مي آيد.
سوم : اروپا نبايد اشتباه كند. منظور ايران از گسترش طرفهاي مذاكره ، گسترش طرفهاي مذاكره در درون اتحاديه اروپايي نيست بلكه نظر ايران بر آن است كه طرفهاي مذاكره ايران در سطح بين الملل گسترش يابد ، مثل چين ، كشورهاي آفريقايي ، گروه كشورهاي غير متعهد ، كشورهاي كنفرانس اسلامي و ديگر كشورهاي جهان و بدينگونه است كه از نفوذ امريكا و اروپا به مراتب كاسته خواهد شد.