خبرگزاری مهر ـ گروه فرهنگ و ادب: نویسنده خنده روی کویری را به کم حرفی و می‌شناسیم. معمولا دوست ندارد حرفی بزند و خودی نشان دهد. احمد دهقان نشانه عملی آن جمله معروف است که نویسنده باید خودش را تنها در داستان‌هایش نشان دهد نه در اظهار نظرهایش.
روز‌های سال نو اما بهانه خوبی است برای احوال‌پرسی با دهقان و نشستن پای کلامش که معمولا سخت بیرون می‌آید اما وقتی که ابراز می‌شود کاری و تاثیرگذار است.
از او درباره سال 92 سوال می‌کنیم و اتفاقاتی که در آن نظرش را جلب کرد. با همان خنده همیشگی می‌گوید: من را معاف کنید. اتفاقی رخ نداده که بخواهم در موردش حرفی بزنم.
خنده و خواهش ما اما کمی از سفره درد دل او را باز می‌کند: در حوزه داستان نویسی سال 92 برای ما سال پر باری نبود. در سال‌های قبل می‌شد یکی دو کار را اسم برد که نظرت را جلب کرده باشد اما امسال بر خلاف سال‌های قبل اینگونه نبود و به نظرم این مساله جای فکر کردن دارد.
دهقان اما سال 92 را سال انتشار ترجمه های خوب در ادبیات ایران می‌داند: امسال ترجمه‌های خوبی منتشر شد که عطش مخاطبان ادبیات را به هر حال سیراب می‌کرد. من خودم کتاب «پیشروی» اثر ای.ال. دکتروف را خواندم و برای نوروز هم پیشنهاد می‌کنم دوستان بخوانندش.
از او که درباره چرایی پیشنهاد دادن این کتاب می‌پرسیم، اینطور پاسخ می‌دهد: این رمان نگاهی متفاوت و بکر به جنگ را به همراه داشت. با اینکه موضوعش درباره جنگ داخلی در ایالات متحده است اما به نظرم برای همه آنهایی که کارشان در حوزه تاریخ شفاهی جنگ است خوانش این رمان می‌تواند جذابیت زیادی داشته باشد.
وی در ادامه صحبت‌های خودش کریزی نیز به خاطرات مکتوب داخلی در مورد دفاع مقدس زده و کتابی با عنوان «گوهر» را برای خوانش نوروزی پیشنهاد می‌کند. کتابی که ماجرای یک جوان معلم در جنگ را بستری برای روایت زندگی خانوادگی در بستر دفاع مقدس قرار می‌دهد.
دهقان در باره چرایی پیشنهاد این کتاب می‌گوید: کوهر یک اتوبیوگرافی کامل از سیر زندگی یک خانواده روستایی در بستر جنگ است. نگاه خاص و جستجوگر راوی این کتاب از چگونگی از هم پاشیدگی خانواده‌اش در بستر جنگ و توصیف ساختارهایی از زندگی در جغافیای زیستی شهری کمتر به آن توجه می‌شود چیزی است که در این کتاب من را بیش از پیش به خود جذب کرد.
نظر شما