سریعترین راننده پراید ایران از هیجانات این ورزش می گوید/ زندگی در پیچ مرگ

به گزارش خبرنگار مهر، ورزش اتومبیل‌رانی آنطور که از نامش پیداست رقابتی مبتنی بر مهارت‌های رانندگی است و مسابقات آن از جمله رقابت های بسیار حساس و مهیج و البته خاص در میان دیگر رشته های ورزشی است و بر اصل سرعت و به اصطلاح عامیانه "دست فرمان" استوار است.

بنا بر ماهیت ورزش اتومبیلرانی، التهاب و هیجان در این ورزش همانقدر است که خطرات موجود در آن در صورت عدم حرفه ای گری ممکن است به صدمات جبران ناپذیری برای راننده سرعت بینجامد. از ورزش اتومبیلرانی سرعت ایران این روزها در حالی صحبت به میان می آید که نفر اول  اتومبیلرانی سرعت ایران در "پراید استاندارد" و "پراید GT" اتومبیلران گلستانی است. "فرهاد حسینیان" تنها راننده گلستانی است که بیش از 23 بار روی سکوهای قهرمانی اتومبیلرانی سرعت ایران ایستاده است.

حسینیان 35 ساله با علاقه زیادی که به "شوماخر" قهرمان پرآوازه اتومبیلرانی جهان دارد، امروز در شرایطی سریعترین راننده پراید ایران است که وقتی برای نخستین بار در تست گیری کشور دوم شد حتی پیست مسابقات را هم ندیده بود صحبت کردن با او، به اندازه رقابت های سرعت، پر از هیجان است.

چطور شد فعالیت تان را در اتومبیلرانی دنبال کردید؟

ورود من به اتومبیلرانی یک اتفاق بود؛ 18 دی سال 83 برای تعمیر ماشینم به یکی از تعمیرگاه های تهران رفته بودم که در آنجا شخصی که نمی شناختمش، از من خواست تا در تست گیری  مجموعه آزادی شرکت کنم. از آنجایی که هیچ آشنایی نداشتم در تست گیری روز اول شرکت نکردم اما در تست روز دوم شرکت کردم و دوم شدم در حالی که اصلا پیست را هم ندیده بودم، در تایم گیری روز سوم هم سوم شدم. از آن پس به سایت فدراسیون اتومبیلرانی سر می زدم و با اطلاع از زمان مسابقات در آن شرکت می کنم.

پس استارت فعالیت ورزشی تان با اتومبیلرانی نبوده، درست است؟

من در پینگ پنگ فعالیت داشتم و این ورزش را باز هم به خاطر سرعتی بودنش دوست دارم، حتی چند سال است یک میز پینگ پنگ را در بخشی از فضای منزلم قرار داده ام و به همراه پسر 13 ساله ام "فربد" به این ورزش هم مشغولم.

طی 10سال فعالیت تان عناوین قهرمانی زیادی به دست آورده اید اما ظاهرا از حضور در رقابت های بین المللی خبری نیست؟

مسابقات سرعت ایران بین سه تا پنج دوره در سال برگزار می شود و من 23 بار عناوین اول تا سومی ایران را به دست آورده ام. اینکه چرا در مسابقات بین المللی حضور نداریم به آن علت است که سقف مسابقات ما، ایران است چون نه ماشین های ما مثل ماشین های سرعت دنیاست و نه پیست استاندارد داریم.

رانندگی پیست و جاده چقدر متفاوت است؟

خیلی زیاد؛ اصلا داستان این نوع رانندگی و دست به فرمان بودن افراد ربطی به هم ندارد. کسی که در مسابقات اتومبیلرانی شرکت می کند نباید خیابان یا جاده را مثل پیست ببیند. پیست میدان سرعت است و هدف در آن رقابت است اما در خیابان و جاده، سلامت جسمی و روانی افراد با سرعت های غیرمجاز به مخاطره می افتد و این رفتاری غیراخلاقی است که ممکن است منجر به نقص عضو و حتی مرگ شهروندان شود.

به یکی از حوادثی که در مسابقات برایتان اتفاق افتاد، اشاره می کنید؟

ابتدا این را بگویم که حادثه بخشی از مسابقات سرعت است و من در جریان مسابقات زیاد تصادف کردم و حتی از ناحیه گردن هم آسیب دیدم. در یکی از مسابقات، وقتی جلوتر از ماشین های دیگر می رفتم پس از برخورد یکی از ماشین ها به من، 32 ماشین دیگری که پشت سرم می آمدند به ماشینم می زدند و رد می شدند و من با خودم فکر می کردم چرا اینها تمام نمی شوند!

برای قهرمان شدن در اتومبیلرانی سرعت داشتن چه فاکتورهایی حائز اهمیت است؟

هر چند برای من فرقی ندارد که مربی در کنارم باشد یا نه، اما داشتن مربی خیلی مهم است. نکته دوم، سرعت عمل داشتن در دنده کشی ها است. داشتن دید باز هم اهمیت زیادی دارد، در زمانی که عقب افتادی باید بتوانی از راننده جلویی راهی برای عبور و پیش افتادن پیدا کنی. مهمتر از همه اینها، کیفیت ماشین است که بیشتر از پنجاه درصد تاثیرگذار است؛ به نظر من وقتی «شوماخر» هم باشی ولی ماشین خوب نداشته باشی نمی توانی از ماشین جلویی رد شوی. اگرچه بعضی از راننده ها مدعی هستند راندن آنها مهم است اما من می گویم اینطور نیست و ماشین خوب مهمتر است.

به عنوان قهرمان اتومبیلرانی سرعت ایران چه ماشین هایی دارید؟

علاوه بر خودروی شخصی ام، دو ماشین مسابقه دارم؛ یکی پراید استاندارد که با آن نفر اول ایران شدم و دیگریGT است که با آن هم نایب قهرمان کشور شدم.

تفاوت این دو ماشین مسابقه ای در چیست؟

پراید استاندارد همین «پراید»ی است که همه دارند، ماشینی که تا یک بار، تعمیر سیلندر آن آزاد است تا حجم آن بالاتر رود. اما در GT حجم باید استاندارد مسابقه (1400 یا 1600) باشد، بقیه قسمت هایش را هر طور که می خواهی می توانی ببندی.

کسی که قصد قهرمان شدن با این ماشین را دارد، چقدر باید برای آن هزینه کند؟

باید توجه داشت که اتومبیلرانی ورزش کم خرجی نیست؛ قیمت اتومبیل معمولی را در نظر بگیرید حال بخواهید آن را استاندارد مسابقه درآورید چقدر باید روی آن کار و هزینه کرد. برای کسی که می خواهد قهرمان شود هزینه ها کم نیست. مثلا برای آماده کردن GTای که با آن مقام بیاوری حداقل 60 میلیون هزینه دارد که تازه این اول ماجراست؛ دو جفت لاستیک های این ماشین 5 میلیون تومان است که آن هم تنها برای دو دوره مسابقه جواب می دهد، بنزین آن خاص است و 20 لیتر آن 800 هزار تومان است، تازه هر بار که می خواهی مسابقه دهی ماشین باید ست آپ شود و این یعنی از سرگیری هزینه ها.

حال در قبال این همه هزینه ای که می شود، از جوایز در مسابقات خبری هست؟

اصلا؛ آن اوایل جایزه 100 هزار تومانی هم می دادند اما حالا خبری از همان هم نیست. هر ماشین برای شرکت در مسابقه 50 هزار تومان ورودی می پردازد. علیرغم بلیط فروشی مسابقات و اسپانسرهایی که وارد مسابقه می شوند، اما در پایان کار به نفرات برتر تنها چیزی که داده می شود کاپ و حکم قهرمانی است، البته دو سه سال است با چند عکس یادگاری برمی گردیم!

عده ای اتومبیلرانی را به عنوان ورزش نمی پذیرند، در این زمینه چه نظری دارید؟

البته تعداد این افراد که اتومبیلرانی را از ورزش جدا می بینند، کم هم نیست. اما خوب است بدانید کسی که در پیست بیاید و برای بالارفتن از سکو مبارزه کند بیشتر از 15 تا 16 دقیقه طاقت نمی آورد، چون با درگیر کردن تمام اعصاب و عضلات بدن، در شرایطی که بیشترین استرس و فشار را تحمل می کند و تا آنجا که ماشین هم جواب  می دهد با پیچ ها مبارزه می کند. تحمل شرایط مسابقه در گرمای شدید تابستان واقعا دشوار است و من در دوره های زیادی از مسابقه ای که شرکت کرده ام تا سه کیلو هم وزن کم می کنم.

اما جنس و نوع آسیب دیدگی در این ورزش واقعا خاص است، اینطور نیست؟

یک تفاوت عمده در آسیب دیدگی های اتومبیلرانی با دیگر ورزش ها وجود دارد و آن، این است که اگر در ورزشی خطا کنی، آسیب جزئی می بینی، حتی در صورت آسیب دیدگی شدید بعد از مدتی بهبود حاصل خواهد شد اما در اتومبیلرانی آسیب دیدگی شدید چندان هم قابل جبران نیست و ممکن است منجر به مرگ شود.

تماشاچیان ویژه مسابقات شما چه کسانی اند؟

سه نفر همراهان همیشگی من بوده و هستند؛ فرزندم از سه سالگی به همراه همسر و پسرعمویم بابک، تنها تماشاچیان و البته حامیان ثابت و حاضر در پیست اند. عزت رجبلو مربی پرآوازه بدنسازی و پرورش اندام شهر گرگان هم همیشه حامی من بوده است.

------------------------------

گفتگو از رقیه مسلمی پور