سالهاست مادران ، كودكان خود را به نام تو صدا مي زنند

سالهاست خداوند در پس خلقتت به خود درود مي فرستد
سالهاست كعبه  تولدت را در خود مي بالد و زمين جاي پايت را به رخ آسمان مي كشد
سالهاست كه آينه ها تصوير خويش رادر تو به تماشا نشسته اند  
سالهاست كه بهشت با تولد « تو» در زمين ، به راندن انسان از خويش افسوس مي خورد
سالهاست كه مادران زمين كودكان خويش را به نام تو صدا مي زنند
سالهاست كه چاه انعكاس صدايت رادر خود به زائران فخر مي فروشد 
سالهاست كه« شعررستاخيز كلمات است»
و« تو» ، رستاخيز شعر
اي پيش از تمام واژه ها متولد شده  
و سپس تمام واژهاي زمان محوشونده 
عشق از ابتداي نام تو آغاز مي شود
و لا اله الاالله  از قلب نامت
اي تصوير تكامل يافته يك انسان در بطن خداوند
اي عدالت مجسم. 
كيست جز تو كه وسعت زمين و آسمان را در خود خلاصه كند
اي ابو تراب
اي آبروي خاك 
كدامين پسر چون تو پدرش را نامدار كرد
سالهاست كه پرسش بي پاسخم را تكرار مي كنم
به راستي، اگر نبود تجلي تو، نجابت « با نوي آب» و آينه را به دستهاي چه كسي مي سپردند؟
تشبيه تو به خورشيد اشتباه فاحش انسان بود 
كه خورشيد در آسمان است و ، آسمان در تو
تو را نه شبيه خورشيد مي نويسم
ونه شبيه ماه
تو را تنها به نام خودت مي نويسم 
اي شبيه خودت
مرد نخلستان  
سالهاست كه مادران زمين كودكان خود را علي صدا مي زنند